Δύο Πρόσωπα

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Ο Λάμπρος άνοιξε την πόρτα στην παλιά καμαρη του Γιάννου και μπήκε μέσα κρατώντας από το χέρι τον μικρό. <<Σ' αρέσει το δωμάτιο; Ήταν του αδελφού μου, που έχεις το όνομα του. Θες να μείνεις εδώ;>>. Το αγόρι δεν απάντησε και περιεργάστηκε το χώρο με τα παλιά έπιπλα και τα μουντά χρώματα. <<Αν θες πάντως, για αρχή, μπορούμε να κοιμηθούμε και παρέα. Δεν νιώθεις άνετα και το καταλαβαίνω, όμως δεν είναι τόσο άσχημα, ε Γιάννο μου;>>. Το παιδί έκατσε στο κρεβάτι και τον κοίταξε λυπημένα. Ο Λάμπρος χαμήλωσε μπροστά του. <<Μη με πικραίνεις γιε μου. Γιατί είσαι έτσι; Τόσο πολύ δεν σου αρέσει εδώ; Μόλις ήρθαμε>>, <<Πού είναι η μαμά;>>, <<Τα είπαμε αγόρι μου. Μα με το ζόρι σε πήρα; Σου εξήγησα. Τη χαιρέτησες τη μαμά. Πιστεύεις ότι λέω ψέματα;>>. Ο Γιάννος έγνεψε ντροπαλά θετικά. Ο δάσκαλος αναστέναξε. <<Για ένα πράγμα σου έχω πει ψέματα και σου ζητάω συγνώμη, όμως δεν γινόταν αλλιώς. Σου είχα πει πως δεν έχω συγγενείς στο χωριό. Δεν είναι αλήθεια>>. Ο μικρός ανασηκώθηκε. <<Έχεις;>>, <<Έχω. Απλώς δεν μιλούσαμε για χρόνια. Δεν έχει σημασία ο λόγος, όμως τώρα ήρθαμε και όλα είναι καλά. Ο κύριος Μιλτιάδης είναι ο πατέρας μου. Άρα;>> τον ρώτησε χαμογελαστά. <<Είναι παππούς μου;>> έκανε με περιέργεια. <<Μπράβο αντράκι μου. Ξέρεις πόσο σ' αγαπάει; Πάρα πολύ>>, <<Γι' αυτό ήρθε στο σπίτι μας;>>, <<Για να σε δει ήρθε>> του επιβεβαίωσε κεφάτα. Ο Μιλτιάδης πλησίασε στην κάμαρη και μπήκε μέσα. <<Τα λέτε;>> ρώτησε ντροπαλά. <<Τα είπαμε. Ε Γιάννο μου;>>. Ο άντρας γονάτισε δίπλα στον Λάμπρο. <<Μπορεί να μη με ξέρεις αλλά είμαι ο παππούς σου και χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι εδώ. Ελπίζω να με γνωρίσεις και να με συμπαθήσεις κι εσύ, ε αγόρι μου;>>. Ο μικρός χαμογέλασε. <<Να σε λέω παππού;>>, <<Και βέβαια να με λες. Φυσικά!>>, <<Και η κυρία Βιολέτα είναι η γιαγιά μου;>>. Ο Μιλτιάδης τον χάιδεψε στο πρόσωπο. <<Δεν είναι η μητέρα του πατέρα σου. Εκείνη την χάσαμε νέα. Είναι η γυναίκα μου. Θες να τη λες γιαγιά;>>. Η Βιολέτα που στεκόταν πίσω τους, μπήκε φουριόζα. <<Άντε καλέ που θα με λέει γιαγιά το παιδί. Βιολέτα θα με λες παλικάρι μου. Εντάξει; Άντε μπράβο. Πες μου τώρα ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό να στο φτιάξω για μεσημέρι. Ότι θες!>>. Ο μικρός σκέφτηκε για λίγο. <<Πατατούλες με αυγά!>> είπε με σιγουριά. <<Καλέ τόσο απλό φαί; Δεν θες ένα παστίτσιο; Έναν μουσακά; Θες κεφτέδες που είναι και το καλύτερο μου; Και θα σου τηγανισω και μια πιατέλα πατάτες μαζί!>>. Το παιδί χαμογέλασε. <<Η μαμά τις κάνεις στρογγυλές>>, <<Καλέ ότι θες θα τις κάνουμε. Θες στρογγυλές; Στρογγυλές!>> συμφώνησε κεφάτα και τους άφησε μόνους.