Asi Kız

17. BÖLÜM

Merhaba arkadaşlar, bu hafta yeni bölümle karşınızdayım. Hikayeme geçmeden önce çok tatlı bir okuyucuma teşekkür etmek istiyorum. Profil adı uykuperisi_up

Hepiniz Maskeli Baloda Sevdim adındaki hikayemi biliyorsunuz. Sevgili uykuperisi_up , hikayenin kapağını yeniden tasarlayarak çok hoş bir kapağa dönüştürmüş. Yeni tasarımı kullanabilmem için sağ olsun izin de verdi. Ben beğendim. Umarım sizin de hoşunuza gitmiştir. Hikayeyi okuyan herkes fotodaki gençlerin kim olduğunu şıp diye anlayacaktır eminim. 😉 Tekrar teşekkürler uykuperisi_up

***Bu bölüm de yeterli oy ve yorum gelmezse, yapabileceğim hiçbir şey kalmamış demektir. ***

                             17. BÖLÜM

Yanından geçtiğimiz sokak ışıklarının yarattığı gölge oyunu, yüzünün hatlarını net olarak görmemi engelliyordu. Düğün gecesi onunla dans ederken yakasının bittiği yerde fark ettiğim neredeyse siyah leke yeniden gözüme takıldı. İri bir ben miydi, yoksa leke mi anlayamamıştım ama nedense insanda uzanıp dokunma isteği uyandırıyordu.

"Doğum lekesi. Annem bana hamileyken kahve çekirdeğine aşermiş."

Bakışlarımı yakaladığı için utandığımda, "Bana ne?" diye çemkirdim. "Sordum mu?"

"Ağzın değil ama gözlerinle sordun."

"Sormadım."

"Peki öyle olsun. Nasılsa merak ettiğini ikimiz de biliyoruz."

O andan sonra yol boyu süren sessizliğimiz, Ceyda'nın oturduğu apartmandan yirmi dakikalık mesafede son bulmuştu. Arabanın motoru susup Ateş el frenini çektiğinde sormadan edemedim. "Burası neresi?" Arabadan inmeyip karşımdaki görüntüye şüpheyle baktım. Tek katlı, vagondan bozma bir konteynerin önünde durmuştuk. "Burada mı yaşıyorsun?" Soru dolu bakışlarımı Ateş'e çevirdim.

"Hayır."

Tek kelimelik cevabının benim için yeterli olmadığını söyleyecektim ki araban indi, benim tarafıma dolanarak kapımı açtı ve inmemi bekledi. "Hadi gel."

"Nerede olduğumuzu söylemeden..."

"Seni geçmişimize doğru bir yolculuğa çıkarmak için buraya getirdim."

"Geçmişimiz mi?" Dudaklarım alayla kıvrıldı. "Beni boğulmak üzereyken kurtardığın için teşekkür ederim ama seninle bir geçmişimiz yok Ateş."

"Evet bir noktada haklısın," diyerek dudak büktü. "Ama diğer yandan..." Birden ciddileşerek kaşlarını çattı ve tutmam için elini uzattı. "Sanırım göstermek, anlatmaktan daha kolay olacak."

Birlikte konteynerin kapısına ulaştığımızda, Ateş cebinden bir anahtar çıkarıp asma kilidi açtı ama metal kapıyı itmeden önce duraksadı. "Burası benim fotoğraf stüdyom. Çektiğim resimleri burada basar ve klasörlerim. Benim haricimde içeriye adım atacak ilk kişi sen olacaksın."

"Ceyda bile mi?"

Hafifçe gülümsedi. "Ceyda bile."

Tiyatral bir hareketle selam verir gibi abartılı bir şekilde eğilip, "Onur duydum Ateş Bey," dedikten sonra gülerek doğruldum ve devam ettim. "Ceyda senin yetenekli bir fotoğrafçı olduğundan bahsetmişti."

"Ceyda bugün gereğinden fazla gevezelik yapmış anlaşılan. Eskiden bu kadar çenesi düşük biri değildi. Sanırım yaşadığı aşk yarası ve beklenmeyen gebeliği huyunu değiştirmiş."