Kapana Kısılmış Ruh (TAMAMLANDI)

141- İstiridye

Vazgeçtim...

Umutlarımı saklama çırpınışlarım, inci tanesini canı pahasına koruyan istiridye misaliydi.

Ben, benden çok daha güçlü olan hayata yenildim.

Umutlarımı kaybettim.

Ben vazgeçtim.

Oysa ki hep beklemiştim.

Bir gün gelir diye,

Gelirse kalır diye,

Kalırsa belki de...

Belki de sever diye,

Ben hep bekledim.

Gelmedin...

Bense beklemekten vazgeçmedim.

Çünkü hayallerim vardı.

Hayallerimi ufacık bir tohumken devasa bir çınar ağacına dönüştüren umutlarım vardı.

Gözlerimi her kapattığımda

Sana kavuştuğum an vardı.

Koskoca okyanusa ufacık bir sandalla açılacak kadar büyük cesaretim vardı.

Sen yoktun

Ama umudum hala vardı.

Keşke olmasaydı.

Daha küçük bir filizken 'gelmeyecek bekleme boşuna' diye koparıp atmalıydım oysa...

Sen hayallerimi yıkıp beni talan ettin!

Çünkü sen,

Sevmeyi seçtin!

Önceleri belki sevmeyi bilmiyordur diye çok defa teselli etmişliğim vardı kendimi

Yanılmışım sevgili,

Sen sadece beni sevmeyi bilememişsin.

Sen ömrün boyunca kimseyi sevmeseydin,

Ben ömrüm boyunca belki seversin diye yolunu beklerdim.

Sense başkasını sevmeyi seçtin.

Sen, kaderine bile kafa tutan umudumun saklı olduğu istiridyeyi

Ayaklarının altında ezip de geçtin.

Sen benim umutlarımı yerle bir ettin.

Ben

Vazgeçtim.

Umutlarımın kırıldığı yerdeyim.

Senden de

Hayatımdan da,

Vazgeçtim!