NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Library discussions

'Je hebt ook iets te maken met zijn verdwijning.'

Ik knipoog naar Benno, die hoofdschuddend verder onderuit zakt in de fauteuil. 'Hoe gaat het met ze? Zijn ze veilig op locatie?'

'Ze zijn zo veilig als ze kunnen zijn,' antwoord ik met een geruststellende glimlach. 'Je weet waar je ze moet vinden. Ik vind het vooral fijn dat Theo er niet alleen zit. En ik denk dat er sowieso snel meer mensen zich bij hun zullen voegen.'

'Wat is het plan met Drac-'

'Dat is genoeg Benno!'

Geschrokken kijkt mijn vriend op bij de felle reactie. Ik kijk hem scherp aan. Het liefst zet ik mijn vrienden niet op hun plek, maar als leider van de SVP is het soms mijn rol.  

Benno knikt langzaam met gefronste wenkbrauwen. Hij wil overduidelijk meer vragen en meer weten over zijn vriend en Ginny en Loena en de anderen, maar ik heb de SVP duidelijk gemaakt dat ze extreem op hun hoede moeten zijn met dit soort dingen bespreken in het openbaar. Ook Benno kan het zich niet veroorloven, zeker omdat het niet bekend is dat hij bij ons hoort. Gelukkig lijkt hij nu te beseffen dat we dit een andere keer moeten bespreken. 

Er klinkt geluid van verderop in de bibliotheek, het teken dat de meeste studenten opstaan om naar het diner te gaan. Ook wij staan op, alsof we niks anders hebben gedaan dan even gezellig bijkletsen. 

'Benno,' fluister ik. Zijn blik schiet mijn kant op. 'Ik wacht je om 8 uur op bij de fontein voor de kassen. Dan bespreken we het verder.' 

Hij knikt en loopt dan met stevige passen de bibliotheek uit. Ik wacht nog heel even en loop er dan achteraan, om niet te veel achterdocht te wekken. In het voorbijgaan knik ik naar een aantal leden van de SVP. Vanavond pas ik ook de munt weer aan, om een nieuwe bijeenkomst in te plannen. 

Nadat ik mevrouw Rommella nog even snel heb toegeknikt, loop ik op hoge snelheid de gang weer in. Ik mag dan vele bondgenoten hebben in de SVP, ook ik zie de blikken die sommige andere leerlingen mij geven. Ze vertrouwen me niet. Ze vinden me een gevaar voor de school. Ze zijn bang voor de Kragges. Ik heb hun ouders een pak slaag gegeven. Er zijn vele redenen voor studenten om mij te haten, en ik mag maar van geluk spreken dat het er niet heel veel zijn. 

Mijn gedachten dwalen naar de woorden die Sirius mij gisteravond heeft toegesproken. Er zijn redenen voor anderen om zich zorgen te maken over mij. Iemand, hoogstwaarschijnlijk Voldemort, zit nu echt achter me aan. Ik vraag me af wanneer ik voor het eerst zal gaan merken dat er nu een prijs op mijn hoofd staat. 

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik frontaal op iemand bots. Er klinkt een 'hmpf' van zijn kant en ik struikel geschrokken weer naar achter, maar kan me nog net overeind houden. 

'Is dat een manier om je vriend te begroeten, Kat?' 

Een grote glimlach verschijnt er op mijn gezicht als ik besef dat het Draco is tegen wie ik aan ben gebotst. Het had een stuk erger gekund. Ik ga op mijn tenen staan en geen hem een vlugge kus op zijn mond.

'Hey knapperd van me. Ik zie dat je haar weer blond is.' 

Ik barst in lachen uit als Draco geërgerd gromt en even met zijn ogen rolt. Het klopt dat zijn haar weer bijna zo goed als normaal eruit ziet. Iemand die het zou weten zou nog enkele tinten rood en blauw er doorheen kunnen zien. 

'Die idioten dachten dat ze de Wolf wel 'even' te pakken zouden krijgen,' moppert hij, terwijl we samen onze weg naar de Grote Zaal vervolgen. Hij pakt een pluk van zijn haar vast. 'Dit was het resultaat.'

'Volgens mij moet je gewoon niet meer nachtelijk op pad gaan,' zeg ik hoofdschuddend tegen hem. Hij haalt even zijn schouders op en slaat dan een arm om me heen. 

'Ze wisten dat jij door het kasteel zou spoken die nacht, vraag me niet hoe. Ik kon ze niet zomaar achter je aan laten gaan.'

'Ook al waardeer ik het enorm dat je mijn prins op het witte paard wil zijn,' zeg ik giechelend. 'Ik red mezelf prima tegen die twee ezels.'

Draco glimlacht even, wat verrassend genoeg de rimpels en groeven in zijn gezicht alleen nog maar meer uitlijnt. Zelfs de glamour spreuk op zijn gezicht weet die niet te verbergen. Hij ziet er slecht uit en ik weet dat de tijd begint te dringen. 

Dan verdwijnt zijn glimlach en zoeken zijn ogen plotseling de mijne. 'Is hij veilig?'

'Wie?' vraag ik, oprecht verward.

Draco kijkt even nerveus om zich heen, maar om ons heen lopen alleen maar jonge leerlingen die ons niet direct kennen. 'Theo. Ik weet dat je gister met hem was. Is hij veilig?'

Lang kijk ik mijn vriend aan, zoekende naar enige dreiging in zijn ogen. Ik weet dat hij het allerbeste wil voor Theo, maar ik weet ook dat hij zich op dit moment in een enorm gevaarlijke omgeving bevindt. Uiteindelijk beëindig ik de stilte.

'Hij is veilig,' zeg ik zacht. 

Mijn toon vertelt Draco dat hij niet verder moet vragen en, ook al zie ik de teleurstelling duidelijk in zijn ogen, hij doet het dan ook niet. In de Grote Zaal laat hij me bijna direct los en beweegt zich naar de tafel van Zwadderich. 

Even blijf ik staan en volg hem met mijn ogen. Hij mag nu dan misschien gefrustreerd zijn omdat er informatie voor hem wordt achtergehouden, ik weet dat dat voor nu het beste is wat ik kan doen. 

Mocht ik ze niet allebei kunnen redden, is er tenminste eentje die ik veilig hou.

......................................................

Hello hello! Dit is een beetje een soort tussenhoofdstuk waar we ons weer bevinden tussen de vertrouwde muren van Zweinstein. Hope you like it :)

Ik wil jullie alvast even waarschuwen dat de volgende hoofdstukken lang kunnen duren. Ik ga deze week tijdelijk verhuizen naar Zweden voor mijn studie! Ik zal mijn best doen om het daar bij te houden, maar ik weet niet hoe het allemaal gaat lopen. Ik zal jullie op de hoogte houden! 

X Vienna