My body bumped on the table.

I winced in pain. Sobrang sakit ng katawan ko at hindi ko kayang tumayo.

Yohan punched Adonis again for the last time before he walked away. Hindi man lang siya tumingin sa akin. Hindi man lang niya tinignan kung maayos ba ako.

Adonis  stood up weakly and his eyes widened in horror.

"Sh–t."

Napatingin ako sa dugong umaagos papunta sa aking paa. The last thing I knew, Adonis was carrying me while shouting for help.

"Kung mabuti ay huwag muna nating sabihin sa kaniya para hindi makadagdag sa stress niya. Let her rest," I heard an unfamiliar voice.

"Thank you."

I opened my eyes. Bumungad sa akin ang puting kisame.

"Iris.."

I saw my sister running towards me. She assisted me to sit up. My mind was still in a mess. Adonis was standing in front of me. He looks like he want to touch me but he's holding back.

"What happened?" I asked.

I tried to remember what happened. I gulped when I remember blood flowing.

Nanginginig ang kamay kong napahawak sa aking tiyan.

It felt empty.

"H-how's m-my child?" my voice cracked.

Sabay silang nag-iwas ng tingin.

"Maura, k-kamusta ang anak ko?" tanong kong muli kahit alam ko naman ang sagot.

No.

Hindi pwede.

Nang hindi pa rin sa sumagot ay tuluyan akong humagulgol. I held my chest because of so much pain. Pakiramdam ko ay sinasaksak ng paulit-ulit ang aking puso.

My baby...

"Tahan na, ate.Please. Please magpahinga ka muna," Maura pulled me for a hug.

I cried harder on her than I've ever cried. I am destroyed.

Ang anak ko..

Wala siyang kasalanan kaya bakit kailangan niyang madamay?

Ni hindi ko man lang nasilayan ang kaniyang mukha. I didn't even got the chance to hear my baby's heart beat.

This is all my fault. Naging pabaya ako.

"I want to go home," I said.

"Ate, kailangan mong magpahinga."

"Please?" I pleaded.

She sighed heavily. Labag man sa kalooban ay hinatid niya ako pauwi. Hindi na rin sumama si Adonis dahil baka mag-away ulit sila ni Yohan.

I sighed deeply as Maura and I entered the house.

Sumalubong sa akin ang malakas na sigaw ni Yohan.

"Where the h–ll did you go?! Maghahatinggabi na!" he shouted.

He was about to say something when Maura slapped him. Hindi pa sapat, he slapped him on the other side.

Yohan smirked. "How dare you?"

Maura was fuming mad. Nanatili lang akong nakatayo, walang lakas na makipag-away.

"Imbes na pagalitan siya kung bakit ganitong oras siya umuwi, tanungin mo muna ang sarili mo kung anong nagawa mo!" she shouted.

"T–ngina mo, Yohan. Alam mo ba kung bakit ngayong oras lang siya umuwi? Pwes, makinig ka! Iniwan mo siya sa opisina. Ni hindi mo nakita kung maayos ba siya! Dinala siya sa ospital! At alam mo kung anong mas masaklap?! Namatay ang anak niya! Ang anak niyo!" sunod-sunod niyang saad.

My head was hurting from their shouts.

He froze. His lips parted like he couldn't believe what she said.

He walked towards me.

Pero bago pa siya magsalita ay tumalikod na ako sa kaniya.

"Maura, let's go," I said.

"Iris!" I heard him shouting my name.

Sumunod siya sa akin palabas.

He held my hand.

"I'm sorry..Let's talk, please? Please don't leave me. I'm sorry," he said.

I smiled bitterly. Dahan-dahan kong tinanggal ang kamay niyang nakahawak sa aking kamay.

I keep forgiving him and he keeps repeating the same mistake. Maybe because he knew that whatever sh–ts he'll do, I'd still forgive him over and over again.

But this time, I'm quitting on him.

I owe myself an apology for when I was seeking love from him, I missed the most important one.

My own.

The Love That Destroyed UsWhere stories live. Discover now