Mermaid (ft. Yters)

~Twelve~

"Soof!" Hoorde ik nog eens. Het was Nikita die naar me riep vanaf de balie. Snel rende ik naar haar toe. "Welk uur moesten we eigenlijk beginnen?" Vroeg ze, zodat de balie mevrouw wist hoelang ze weg was. "We hadden Frans het 2e." Zei ik. De balie mevrouw knikte en gaf Nikita een geel briefje. "Thanks Nik." Zei ik toen we terug liepen naar ons groepje. "Geen zorgen joh. Ik zag t gebeuren vanaf een afstandje." Knipoogde ze naar me. Intussen had Rudi zijn blikje over zichzelf en Jeremy gekregen en zat Link er lachend bij. Ik ging naast hem zitten. "Hoe heb jij niks over je heen gekregen." Vroeg ik verbaasd. "Gewoon, mijn krachten gebruiken om het water weg te kaatsen." Fluisterde hij lachend. Ik keek hem droog aan, "Oh nee niemand mag wat zien van ons Soof." Deed ik hem na. Hij gaf me een duw. "Bekkie dicht Sofie." Zei hij lachend. Ik zag in mn ooghoek Rudi ons verbaasd aan kijken. Die jongen was echt nieuwsgierig.

Na school zouden Jer, Nikita, Link en ik naar het strand om gewoon te chillen. "Zullen we meteen picknicken?" opperde Jer op. "Supermarkt tijd!" Riep Nik lachend. In de supermarkt zei Nikita iedereen vrolijk gedag, ze werkt daar dus dat is niet zo gek. "Jij leeft echt hier." Zei Jeremy met een rood hoofd. Hij schaamde zich soms echt voor Nik. "Hey Soof kan je ook niet hier komen werken! De bakkerij heeft vast nog iemand nodig." Ik keek haar glimlachdend aan. "Lieve schat, wat als ik water aan moet raken of iets schoon moet maken." Zei ik lachend. Ze maakte met haar mond een O en ging weer enthousiast door met eten zoeken. "Sushi?" Vroeg ik aan Link toen ik wat zag liggen in de supermarkt. "Hell yeah.". Ik pakte de suhsi op en deed het in het mandje van Link en mij. Nikita en Jer hadden hun mandje al vol met van alles, eigenlijk al genoeg voor ons vieren.

Na nog een kwartier in de supermarkt gingen we toch wel naar het strandje toe. En Inderdaad, er was niemand. We legde het kleedje neer wat Nik mee had genomen en gingen zitten. "Toen Jer en ik klein waren kwamen we hier vaak om te zwemmen." Zei Nikita toen ze naar het water keek. Ze vermeed oog contact met Jeremy en bleef even stil. "Onze ouders zaten aan de kant en wij zaten altijd in het water. Soms met een boot, soms met een bal. Vaak aan het duiken en zoeken naar vissen." Zei Nikita met een glimlach. "Wat grappig is, nu vooral, is dat we vaak meermin en meerman speelde." Ze keek ons lachend aan, maar haar glimlach verdween toen ze Jer aankeek. "Ik dacht dat we dit soort dingen niet zouden zeggen." Zei Jeremy boos. Link schrok van Jer reactie. Ik probeerde het gesprek te redden. "Toen Link en ik jong waren zwommen we vaak mee met de dolfijnen. We hoorde toen nog bij een groep meerminnen en meermannen." Vertelde ik. Link moest lachen. "We raakte Soof altijd kwijt. Ze was altijd bezig met de vissen om haar heen en met het land." Zei Link lachend. Ik stootte hem aan, "Link was ook een donderstraal hoor. Hij had van ons twee als eerst onze krachten onder controle, hij plaagde me er altijd mee dat hij wel onzichtbaar kon worden en ik niet.". Nikita keek mij aan met grote ogen. "Jullie kunnen ontzichtbaar worden?". Ik liet het zien, door daadwerkelijk ontzichtbaar te worden. "Jep." Zei Link lachend. Ik liet mezelf weer zien. "Orgineel gezien kunnen we dit om ons te verstoppen voor gevaarlijke dieren in de zee. Maar ja, hier op land zijn die er niet echt." Vertelde Link. "In Links geval verstopte hij zich vooral voor mij, om me vervolgens te laten schrikken.". We waren even stil. Ik keek naar Nikita en Jer die een beetje ongemakkelijk naar de zee keken. Ik dacht na over vroeger, terwijl ik onbewust met het water aan het kutten was. "Waar denk je aan Soof." Hoorde ik Link zeggen. Hij wist als geen ander dat als ik aan het nadenken was dat ik dan graag met mijn krachten speelde. "Niks in het bijzonder." Lachte ik.

"Mag ik iets vragen?" Vroeg Jeremy ineens. Hij was erg stil geweest. "Eigenlijk doe je dat nu al." Zei Link lachend. Jeremy nergeerde zijn opmerking en ging door. "Hoe zijn jullie hier op land gekomen?"