ÇALMA DELİLİĞİ

2.BÖLÜM

Kirli - Ah Aman Aman
Çağan Şengül - Küçüğüm
Cem Adrian - Derinlerde
Yüzyüzeyken Konuşuruz - Sandal 🎶

Saatler sonra yeniden evimin önündeydim. Arabadan inmemiş, boş bakışlarla öylece direksiyona bakmıştım. Kilitlenmiş gibi.

Kendi başımın çaresine bakmayı öğrenecektim. Çaldığım şeyleri telafi etmeyi öğrenecektim, hastalığımı nasıl yeneceğimi öğrenecektim.

Her şey bana çok boş gelmeye başlamıştı. Boş bakışlarla dışarıyı izlemek dışında içimden bir şey yapmak gelmiyordu. İçimde bir yangın var gibiydi. Birden ateş harlanıyor, canımı acıtıyordu ancak sonra birden ateş duruluyordu ve hissizleşiyordum. Geriye kül kalıyordu sadece.

İçimden bir ses Kıvanç ile aramızdaki husumet babamla olduğundan daha sert geçecek diyordu. Kızının hastalığını bildiği halde böyle tepki veren bir baba varken, hiç tanımadığım bir adam bana neler neler söylemezdi ki?

Neden kimse beni anlamak için uğraşmıyordu?

Hafifçe silkelendim ve gözlerimi kırpıştırdım. Yolu izleyen gözlerimin hiçbir şey görmediğini, kendi düşüncelerimden sağ çıkamadığımı o zaman fark etmiştim.

Arabamdan indim ve bakışlarımı evime çevirdim. Bir villa gibi duruyordu. Belki de bir villaydı, bilmiyorum. İki katlıydı ve kocaman bahçesi vardı. Bahçeye koyduğum hasır sandalyeye oturup kitap okumak en sevdiğim aktiviteydi. Beni sakinleştirirdi.

Evi daha fazla incelemekten vazgeçtim ve çantamdan kendi evimi anahtarını ararken yürümeye başladım. İşin asıl kısmına gelmiştik.

Bu dosyayı komisere vermek. Korkuyordum. Yaşayacağım şeylerden gerçekten korkuyordum. Polislerin evime geleceğini, beni arayacakları ilk yerin evim olacağını düşünmüştüm ancak çevrede hiç hareketlilik yoktu.

Neyse ki hastalığımı söylediğimde bu durumdan kurtulacaktım.

Evin anahtarını çantamdan çıkardığımda kapının önüne çoktan gelmiştim. Başımı çantadan kaldırıp kapıya anahtarı sokmak için yönelecekken kapının zaten aralık olduğunu görmemle birlikte kaşlarım çatılmıştı.

Giderken kapıyı kapatıp kilitlediğimden eminim.

Kalbim deli gibi çarpmaya başlarken elim ayağım titremeye başlamıştı. Derin nefesler vererek sakinleşmeye çalıştım ama bunun bana bir yararı olmadı. Telaşlı olduğum anlarda sakin kalamıyordum.

Benim evimden kim ne istiyordu ki?

Dosya... Siyah dosya!

Tabii ya! Dosyayı çaldıktan sonra böyle bir manzarayla karşılaşmam tesadüf olamazdı! O dosyanın içinde ne varsa, onu benim çaldığımı öğrenip çoktan peşime düşmüşlerdi! Ben gece bu evde olsaydım başıma neler gelecekti?

Ben başıma nasıl bir bela almıştım?! Bir polis arama izni olmadan evime giriş yapamazdı! Bildiğim kadarıyla arama yapılacağı zaman haberim olmalıydı, evime girenler polisler olmadığına göre o dosyanın sahipleriydi.

Dosyanın başına bir şey gelmesinin korkusuyla anlık cesaret gelmişti. Kendimi evin içine atığımda, içeride birilerinin hala var olup olmadığını düşünecek durumda değildim.

İçeriye girer girmez holün hemen arkasında bulunan salonumun altının üstüne getirildiğini görmemle birlikte bedenim daha fazla titremeye başladı. Evimdeki her şeyi altını üstüne getirmişlerdi.