The Innocent and The Damned

Kabanata IV

KABANATA IV

"AYOKO! Ayoko, please po! Please po, ayokoooo!"

But those cries fell on deaf ears. Wala siyang nagawa. Ni hindi niya makayanan ang manlaban. Nais niyang tanggalin ang marahas na mga kamay na nakapaikot sa kanyang murang katawan ngunit ang lakas ng halimaw na ito ay higit pa sa kanya. Paano na? Ayaw na niya. Paano na?

"Oras na ng iyong parusa. Behave. Ssh."

Bumilis ang kanyang paghinga. Pakiramdam niya'y para siyang nalulunod. Lumulubog ng lumulubog sa malalim na karagatan ng walang kakapitan. Walang hahawakan. Walang darating na sinuman upang iligtas siya.

Ang reyalisasyong iyon ang bumuo ng takot sa kanyang puso. Ng galit. Ng hinanakit. Ng lubhang kalungkutan na tila walang katapusan.

Habang nararamdaman ang mga magaspang na kamay na iyon na gumagapang mula sa kanyang balikat pababa sa maselang parte ng kanyang katawan, unti-unti rin ang pagbalot ng dilim sa kanyang katauhan. Nilulukob siya, nilalamon na para ba'ng apoy na kinakain ang kagubatan.

"You will enjoy this, I promise." Then a hard squeeze. Lumunok siya at impit na umungol. Nakaramdam siya ng kakatwang sensasyon na nagpapitlag sa kanya. Pagkatapos ay biglang-bigla siyang hinila ng halimaw, binigyang diin ang kanyang mga balikat kung kaya't wala na siyang ibang pagpipilian kung hindi ang lumuhod sa harapan nito.

Lalo pang nilukob ng takot ang kanyang buong pagkatao. Naghuhurumentado ang kanyang isipan, nagsusumigaw, nais na kumawala sa bangungot na ito.

"Now, suck. Come on, there's a good boy. Suck me."

It was a horrifying experience. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, sa paulit-ulit na pangyayaring ito, minsa'y mas pinipili na lamang niyang balutin ang kanyang sarili sa isang bubble kung saan pinapatay niya na parang ilaw ang lahat ng emosyon sa kanyang katauhan. He wouldn't be forced to think, to feel. Gagawin niya ang dapat na gawin habang isinisiksik ang memorya ng lahat ng pangyayaring ito sa isang sulok ng kanyang isipan na maaari niyang ikandado at hindi na balikan pang muli.

He choked with the forced entry. Paulit-ulit niyang minumura ang halimaw sa isipan. Ipinangako niya sa sarili na kapag may kakayahan na siyang gumanti ay sisiguraduhin niyang dudurugin niya ang taong ito ng pinong-pino. Gaganti siya.

"You love the taste don't you, Helion? You'll love it, I told you that."

Ramdam niya ang pagkasuklam sa sarili habang marahas na hinihila ng halimaw patungo sa mataas nitong mesa. Itinulak siya roon na para ba'ng isa lamang siyang basahan. Napapikit siya, kinagat ang dila upang ipokus ang sariling isip sa sakit na dulot niyon kaysa ang damhin ang paunti-unti na namang pagkasira ng kanyang dignidad at moral.

"Hindi ka na dapat nabuhay pa. Hindi na dapat! Isa ka'ng demonyo! Demonyo!"

Hindi alam ni Helion kung saan kakapit at kung paano pipigilan ang sigaw na namumuo sa kanyang lalamunan. Naamoy niya ang pamilyar na usok. Naramdaman niya ang pamilyar na init at gaspang ng dulo niyon sa kanyang likuran, dahilan upang manlaban siya sa mahigpit na pagkakahawak sa kanya ng halimaw.

At para ba'ng kinukutya siya ng tadhana, hindi niya sadyang napatingin sa pintuan at makita ang pamilyar na mukha ng tiyahin. Ang nag-iisang taong inaasahan niyang makatutulong sa kanyang kalagayan.

Napasinghap siya, nabuhay ang pag-asang matagal na niyang ibinaon sa limot sa pag-aakalang hindi na darating ang pagkakataong ito.

Subalit biglang-bigla ay nag-iba ang mukha ng tiyahin. Ang maikli nitong buhok ay humaba, ang mga matang kakulay ng mga puno sa taglagas ay napalitan ng tsokolateng pares. Ang mga labi nito'y naging mapupula't tila kay lambot halikan. Tumigil ang kanyang puso sa pagtibok nang mapagkilanlan ang babaeng pumalit sa pintuan.