I K A L A W A
B U R A D O
“Hello--..” sambit ko sa cellphone na hawak ko
‘Mina, may student k--’
“Yes Ma’am. I’ve checked my schedule earlier.” pagsagot ko kay Mrs. Vera, ang manager ng kompanyang pinagtatrabahuhan ko.
‘Ah no Iha, this one is different.’ sagot niyang muli na nagpagulat sakin.
“W--what do you mean different Ma’am?” pagtatanong ko nang mapansin kong nakikinig si Era, nagtataka marahil sa reaksyon ko.
‘This one is neither a businessman nor a Japanese.’Kalmadong sagot niyang muli sa kabilang linya. Hmm. That’s new. Not a businessman or a Japanese.
‘This one is a student, a college student’ pagpapatuloy niya. A college student? Hmm. Magkano naman kaya ang rate ng student na ‘to mamaya mababa lang.
“Oh. What is the program for this one Ma’am?” tanong ko habang pinaglalaruan ko ang kulot kong buhok.
‘Hmm. Nothing big, he just wanted some support for his subjects.’ Support?? !Nagtatakhang tanong ko sa sarili. Sinulyapan ko si Era na mukhang inip na inip na naghihintay na matapos na yung tawag.
‘He’ll be paying you to make his research papers, projects and maybe even his assignments and he’ll be asking for help or tutorial. He’s kind of a busy person, so he’ll need your help.’ What?! I can’t even handle my own projects tapos ako pa ang gagawa ng kanya? You have got to be kidding me.
“Ma’am, does it really have to be me? I hate to reject the offer but I’m afraid, I may not have the time, because I have my priorities too. How much is his rate anyway?” Tanong ko nagbabakasakaling mataas ito at makakatulong sa amin ng pamilya ko.
‘You’ll be getting 5ooo/ fifteen days excluded pa dun yung iba mo pang allowances. And if you don’t accept his offer, he will move to another company.’ Napanganga ako, malaki na yun kumpara sa kinikita ko buwan buwan.Kukunin ko ba ‘to o hindi? Sinulyapan ko ng tingin si Era na sa ngayon ay tulala na.
“I-I’ll think about it Ma’am.”
‘I am hoping for a positive response. Bye.’
NAGSITAYUAN ang lahat ng aking mga kaklase at nagmadaling lumabas ng silid aralan. Nanatili akong nakaupo sa aking silya habang hinahabol ko sa kawalan ang aking nawawalang kaisipan.
Tatanggapin ko ba yung opportunity na yun? Dagdag rin yun sa pambayad ng tuition fee ko tsaka ilang bumbay din ang mababayaran ko nun. Kaso kaya ko bang pagsabayin lahat ng responsibilidad ko? Pano kung hindi ko kaya? Pano kung pasaway pala yung tuturuan ko? O kaya pano kung sobrang ignorante nun?.....
Imposible! E nagtatrabaho na yun, at saka mukhang mayaman naman yun. Imposible namang maging ignorante yun.
“EWAN!” Nayayamot kong sigaw sa sarili habang madiin kong hinagod ang aking mga kamay sa aking batok. Maya maya’y may naramdaman akong kamay sa mga balikat ko. Nilingon ko ito at nakita si Harry.
