Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 18 •

______
AANGEKOMEN OP SCHOOL
De enige les van vandaag heb ik zonder Lina of iemand überhaupt. Dit is de les waar ik deze laatste maand niet met rust gelaten ben door iemand. Wie? Nou daar komen jullie waarschijnlijk zo achter.
Ik ging zitten op mijn vaste plek hier; voorin.
Een tafel achter mij zit de enige echte chama el Amari.
Jullie kennen haar volgens mij nog niet helemaal.
Chama is de dochter van de bekende zakenman el Amari. En haar moeder heeft een eigen kledinglijn.
Ze volgt bedrijfskunde, natuurlijk.
Ze word door vele op school gelebaled als het "mooiste meisje van de school" iedereen is gek op haar. Jongens zouden zo kunnen kwijlen en meiden willen niks anders dan met haar gezien worden. Ik weet wel zeker dat jullie weten wat voor type ik bedoel. Nou stel je nu voor dat ik Ghizlane el ourrousie waarvan het enige speciale aan mij volgens mensen mijn broer is. Haar "relatie heeft verpest" met de bekendste jongen in Amsterdam. ja dat brengt niet veel goeds inderdaad. Haar ex vriend is ook nog eens verdwenen wat er voor zorgt dat alleen ik in de spotlight sta.
Mijn ouders en broer weten hier niks van. Wat me lijden alleen maar erger maakt. Om eerlijk te zijn gaat het nog niet goed met me. Al doe ik alsof het wel goed gaat. Ik werk weer en kleed me weer leuk, maar nog steeds. Ik heb veel opgelopen aan die plek. Ik kan niet meer slapen in het donker zonder lichtjes aan en ik droom nog vaak over de personen. Ik wil niet alleen zijn met dat soort jongens in een kamer. Wat hem afmaakt is dat hij er niet meer is. Ik weet dat ik niet boos mag zijn, maar het is moeilijk. Nadat hij binnen kwam en zoveel voor me deed. Ik had geen andere keuze dan geloven dat het oprecht was. Maar toch niet..hij is door gegaan met zijn leven....met een vrouw
En ook ik probeer dat al is er veel gebeurd op die plek wat ik niet kan vergeten. En waar ik nog even niks over zal zeggen.
"Is je rauw periode voorbij? Geen zwart meer aan?" Riep chama lachend. Haar vriendinnetjes begonnen te lachen. Haha die vind zichzelf grappig.
"Ach ja ik had je al willen waarschuwen maar ik dacht he aangezien ze zo arrogant doet laat haar het zelf maar zien!" Ik negeerde haar en reageerde gewoon niet. Ik had genoeg aan me hoofd. Ik wil het niet zeggen maar hij heeft me leven- nee ik kan het niet zeggen. Hij heeft gewoon dit deel van me leven verpest. De liefde klinkt niet meer als een droom of iets wat ik graag wil. En als iemand het heeft over trouwen denk ik alleen aan hem.
"Huil maar hoor. Daarom zou ik als ik jou was je gewoon houden aan jou type jongens inplaats van proberen over te lopen naar het type dat boven jou staat." En dat was de grens.
"Chama stil." Ik wilde omdraaien om te kijken wie maar ik merkte al snel wie het was. Er plofte iemand naast me op de stoel. De nieuwe jongen.
Jongens. Wil er niks mee te maken hebben. Ik bleef voor me uit staren.
"Krijg ik geen dankjewel omdat ik voor je opkwam" zei hij fluisterend bij me oor. Ik ging opzij
"Niet zo dichtbij dankjewel"
"Aahaaa je kan praten" zei hij met een brede glimlach waarbij ik ze hele gebit zowel kon zien.
"Mhmm" zei ik met een blik alsof ik iets vies had gezien.
"Oke geen prater dus." "Jawel alleen niet met jou typ" wilde ik zeggen.
"Ze is praktiserend sukkel ze gaat echt niet met jou praten." God weet wie dat zij maar daar gaan we weer hoor!
"Hmm oke." Ik zag vanuit me ooghoek nog een grijns en gelukkig hield ie vanaf toen zijn mond....dacht ik.
Er werd ons verteld over een nieuwe opdracht. We zouden de groepjes aan het eind van de les krijgen. Klinkt geweldig he? Groepjes vormen met deze klas waar ik niemand heb.

____
EINDE VAN DE LES
Ik pakte me spullen bij elkaar zei de juf gedag en liep het lokaal uit. Eindelijk weg daar, hoe ik het 2 uur heb volgehouden? De hulp van Allah waarschijnlijk.
Ik voelde opeens tijdens het lopen een tik op me schouders. Ik draaide me met een frons om. En ja hoor daar stond ie weer.
"Jij bent snel weg gegaan."
"Nou de bel ging zegmaar..." reageerde ik sarcastisch.
"Ja nou jammer dat je nu niet weet in welk groepje je zit." Ik stopte met lopen en keek hem even aan in zijn gezicht. En oh god zijn blik zei het al.
"Zal ik het verklappen?" Ik zette me handen over elkaar en knikte.
"Lekker enthousiast. Maar dat komt nog hoor wanneer je ons groepje ziet." Precies waar ik bang voor was ik zit dus met hem. Kan het erger? Ja ik had een voorgevoel. Wedde dat chaima ook in het groepje zit.
Hij gaf me het blaadje en ik las het af.

TEAM 3
Ghizlane
Marouane
Chama
Naoufal

En nu is het kleine beetje hoop dat ik had weg. Daar ga ik dan. In een groepje met chama? En de jongen die mishandeld was? Waardoor de politie kwam?
En deze jongen die zo te zien naoufal heet maakt het helemaal af met zijn irritante plakkerigheid.
"Ik laat je wel even. Ik zie je snel...ghizlane" hij knipoogte en liep weg. Oh wat wilde ik hem wurgen.
"Ghizlane!!" Daar kwamen lina en amira.
"Wat is er met jou aan de hand?" Vroeg amira.
Ik gaf ze het blaadje en ze keken tegelijk weer terug naar me op met een medelevende blik.
"Lang leven mijn leven op deze school!" Riep ik terwijl ik naar buiten liep. Ik weet echt niet of ik moet huilen of lachen nu.
"Mag je niet van groep wisselen?"
"Nee Lina ik moet het gewoon accepteren...nou meiden ik ben klaar voor vandaag ik ga naar huis even mentaal voorbereiden hierop. Want morgen moet ik al gelijk met ze gaan zitten." Ze knikte beide en ik liep weg. Ik merkte dat ik wilde zeggen "was hij er maar" alsof dat zou helpen. Wat zou hij kunnen doen? Ze bedreigen? Een ander groepje voor me regelen? Ik moet lachen om de gekkigheid van mezelf. Ik was echt de weg kwijt geraakt.