Tatot? Yok, torot? Bu da değil, toronto?
Hiçbiri değil.
Şimdi size soruyorum ismini bile bilmediğim bir şeyin başına geçmek sizce ne kadar akıllıca?
Aşk akıl işi değildi ya zaten. Biz de delirip öyle yapıyorduk bir şeyler.
Hem ne demişler aşkta ve...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🦋
Sinirle kalkan zararla oturur lafı kulağıma ninniler gibi üflenmeye başladığında Alkan'a doğru atmış olduğum sağlam adımları durdurdum. Etrafıma bakındım, annemlere bir oyun oynayacaktık bu doğruydu. Ve oyunculara bu dört kadında eklenmişti ama şimdi annemler yoktu. Otomatik olarak anlaşmada çöpe gitmişti.
Ciddi bir ifadeyle kadına döndüm "Ortada bir anlaşma kalmadı hanımefendi." Dedim ve yüzüne baktım. Sıktığı dişlerinin arasından "Ne demek kalmadı?" Diye sordu. Omuz silkip yavaş adımlarla kapıya doğru ilerledim, kadın kendini zeki sanıyordu ama benim parlak zekamın yanında sönük kalacağından haberi yoktu. Uzanıp kapıyı onlar için açtım "İyi günler dilerim efendim, ücreti ayakkabılığın üzerine bırakırsınız." Öne uzattığım elim ve yüzüme kondurduğum yapmacık gülüşle oldukça sinir bozucu duruyordum. Ama şöyle de bir şey vardı, benim bünyem sinir bozuculuğa alışıktı.
"Affedersiniz..." diye söze girdi sarışın kadın. Kafamı ona çevirdim.
"Acaba kelt açılım da yapabiliyor musunuz?" Diye sorduğunda yüzüne donuk bir şekilde baktım. Kafalarından güneşlikleri çıkartmış olan Alkan ve Altay yanıma geldi. Nefesimi tutup onlara baktım. Kırmızı ve mor peruklarının altında duran karışık yüzleri bana hiçbir ipucu vermiyordu. "Eee.." dedim istemsizce, gözlerim fıldır fıldır dolaşıyorken gülümsedim. "Tabii yaparız herhalde." Dedim beceriksizce. Kadın kaşlarını çattı.
"Herhalde yaparız demek istedi," dedi Altay ve durumu şimdilik kurtardı. Dişlerimi dudağıma geçirip kafamı salladım, neysekirolümüzü oldukça kaliteli oynuyorduk da kimse pek anlamıyordu.
Kadın gülümseyip kafasını salladı. Saf birine benziyordu ve böylelerine yalan söylemek biraz yüreğimi sızlatıyordu. "İyi o halde, bir sonraki seansa kadar kendinize iyi bakın." Dedi, gülümsemesini daha da çoğaltarak kapıdan çıkıp gitti. Hemen arkasından diş telli kadın ve esmer kadında çıkarken evde tek kalan siyah saçlı diğer ismiyle arıza kadın kalmıştı. Kapıyı onun için açmıştım ama yine en sona o kalmıştı. Nefesimi tutup yüzüne baktım.
"Bir sonraki seans olursa görüşürüz." Dedi ve peş peşe adımlarıyla evden çabucak çıktı. Gözlerimi kırpıştırıp ardından kapıyı kapattım. Bazen bazı insanlar özellikle bu kadın istediği olmadığında tam bir canavara dönüşebiliyordu. Recep İvedik perdelerini kaldırdığında kedi gibi bir insan olabiliyordu. Fakat bu kadın perdelerini kaldırdığında adeta bir kaplana dönüşebiliyordu.
Nefesimi derin derin vererek bana düz bir ifadeyle bakanlara baktım. Alkan şımarıkça gülümserken aynı evde bir seyi kıran çocuklar gibi bakıyordu. "Ulan sen niye bir durumu kurtarmak için hep beni yakıyorsun?" Diye sordum. Arsızca gülümseyerek sevinçli ellerini omzuma attı ve beni sarstı. "Tek yakılacak kişi sen varsın çünkü." Dedi. Hayretle bakan gözlerimi ona çevirip Altay'ı gösterdim. Kocaman açtı gözlerini "Onu ben yakamam, o milleti yakar." Dedi ve uzaktan uzaktan baktı. Sırıttım ben de, haklıydı ama bu yine de beni yakılacak biri gördüğü gerçeğini değiştirmezdi.
