RANDOM THOUGHTS

MY KIND OF GIRL 19

BEA POV

I feel chills all over my body. I am so stressed, my stomach doesn't feel good and parang gusto ko na masuko. I was perspiring a lot and it was cold one.

I am scared and stressed as hell right now. I am here standing infront of the door of Jia's room. My hands were trembling and legs were shaking. Feeling ko any moment ay bigla na lang ako bubulagta rito.

A part of me wanted to just run away and forget about coming here. But then, a little part of me wanted to be here. I needed to be here.

I wasn't even able to have a good sleep last night. It is freaking me out and my mind was really stressed overnight. It is because coming here, a lot of things comes to mind.

"What if she doesn't want to see me?"
"What if she is angry with me and will shout at me?"
"What if she despise me and don't want to see me at all?"
"What if coming to see her would makes her feel bad and makes her situation even worst?"

A lot of what ifs and it is making me crazy thinking about it. Feeling ko ay sobrang mababaliw na ako kakaisip. But at the same time I am also still worried about her. I wanted to see and know kung okay na ba siya or maayos na ba ang kalagayan niya.

Magdamag na pinag-iisipan ko kung tutuloy pa ba ako or hindi. Kahit hanggang ngayon na nasa tapat na ako ng pinto ng room niya, nagtatalo pa rin ang utak ko.

Why it was so hard to do this? Para akong ewan na hindi mapakali.

JOBOK: "Kung wala kang balak na pumasok sa loob, huwag kang humarang sa daan."

Nagulat ako ng marinig ang nagsalita. Napalingon ako at napalunok nang makilala ito, it was Jia's younger brother. Bigla tuloy ako kinabahan, kasi kasama din pala niya ang mga magulang nila.

Lalo pa tuloy akong nanlamig, parang tinatambol ang dibdib ko at feeling ko ay nanikip bigla ang dibdib ko. Yung lalamunan ko nanikip at nanigas na ako sa kinatatayuan. Feeling ko nga ay hihimatayin na ako sa kaba.

Pero pinilit kong pakalmahin ang aking sarili at nilakasan ang loob na magsalita kahit parang feeling ko ay walang lalabas na boses.

BEA: "So..so..so..sorry."

Sabay gumilid para bigyan sila ng daan. Bigla kasi ako natataranta kaya kahit isang kataga lang ang sinabi ko, nabubulol pa ako.

Tiningnan ako ng kapatid niya and Jia's parents just look at me for a second. Binuksan ni Jobok ang pinto at pumasok na sila sa loob.

Nanatili akong nakapako sa pwesto ko. Ngayon ay nagsisi na ako na hindi ko tinaggap ang offer ni Kianna kanina na samahan ako today. I should have listened to her.

JOBOK: "Are you not gonna go in?"

Napatingin ako sa kanya. Hinihintay niya pala na pumasok ako sa loob. I take a deep breath at inipon ang lahat ng lakas na pwede kong ipunin at inihakbang na ang mga paa.

Habang naglalakad ang daming tumatakbo sa isip ko. Hoping na magimg maayos ang pagpunta ko sa hospital. Actualy, hindi ako nagsabi na pupunta ako. Kaya hindi ko alam oaano sila magrereact sa presence ko lalo na si Jia.

Pagpasok sa loob, nandun ang mga iba pa niyang kapatid. Nasa loob din pala ang mga kaibigan niya. Lahat sila ay napatingin sa akin. Feeling ko ay any moment ipapako na nila ako sa krus. Lahat kasi nasa akin ang tingin.

BEA: "Ma..ma..magandang araw."

Pagbati ko sa kanila. Hindi ko nga alam kung tama na sinabi kong magandang araw. Feeling ko kasi ay hindi magiging maganda ang araw nila ng makita ako.