23:57

9th Incident: Hospital 病院

            Hanggang sa hindi ko na rin ma-control ang sarili ko...

            At napangiti na rin ako...

            "Wake up! Wake up!" gising ng isang train staff sa akin. "A-are you okay?"

            Nagising ako at na-realize ko na nasa train station pa pala ako. Kung masasagot ko ang tanong ng gumigising sa akin, hindi ako okay. Hindi ako okay sa lahat ng nangyayari.

            Gusto kong bumangon. Gusto kong magtaka. Gusto kong maintindihan ang lahat.

            Masyadong maraming nangyari ngayong araw. Masyadong marami at punong-puno na ang utak ko. Hindi na rin kaya ng katawan ko.

            Patuloy ang pagiging abala ng mga train staff, police at mga medical team sa paligid. Unti-unting lumabo ang paningin ko at lahat ay nagdilim.

—-

            Nagising akong parang nauubusan ng hininga. Nasilaw ako sa loob ng isang puting kwarto. Nasa loob na ako ng ospital.

            Ang sakit ng ulo ko. Hindi kaya sa gamot na ibinigay sa akin? Sinubukan kong bumangon pero naramdaman kong nabigla ang katawan ko. Sinubukan ko pa ring bumangon ng dahan-dahan. Gusto kong umupo.

            Napansin ng nurse na nagising na ako at agad siyang tumawag ng doctor na in-charge sa akin.

            "Kobayashi-san. You're awake." Sabi ng doctor na in charge sa akin.

            Basing on his nameplate, he is Dr. Carl Higashi. Mukha siyang Japanese-Caucasian. I don't really mind but this is the first time to meet a foreigner doctor. Matangkad siya. Matangos ang ilong at lightbrown ang buhok. Bukod sa first time kong makakita ng doctor na Japanese-Caucasian, nakakatuwa lang dahil pareho kami ng case. Kasi Japanese-Filipino naman ang dugong dumadaloy sa akin.

            Hindi na ako nakakapagsalita. Siguro epekto ito ng gamot.   9 hours na raw akong tulog. At gusto pa nila na makapagpahinga ako dahil nag collapse ako dahil sa fatigue.

            Chineck up ulit ako ni Dr.Carl. Hindi na ako nakapagsalita at hinayaan ko na lang sila. Nanlabo ulit ang mga mata ko pero hinayaan ko lang ito hanggang sa makaalis na silang dalawa.

            Fatigue nga talaga ang cause ng pag-collapse ko. Totoo naman. Hindi na ako nakapagpahinga ng maayos simula ng maranasan namin ang 23:57 urban legend.

            At naalala ko na naman si Ayako. Mas lalo akong naguluhan. Sumakit ulit ang ulo ko.

            Hindi si Ayako ang babaeng iyon.

            Kinukumbinsi ko ang sarili ko. Hanggang sa pumasok ulit sa utak ko ang envelope. Ang envelope na ibinigay ni Tetsu-san sa akin bago siya maaksidente at tuluyan ng namatay.