Stupid life. Or not? *AAN HET HERSCHRIJVEN*

9.

*Herschreven*

POV SOPHIE

Ik word wakker door mijn telefoon. Aan het geluid hoor ik dat ik een sms heb ontvangen. Ik ga rechtop zitten en pak mijn telefoon voorzichtig, hopend om Niall niet wakker te maken.

Pez: Heey meid, ik kom je vanavond ophalen. Geen protest, als het moet sleep ik je mee😂. Ik ben er om 7 uur, het enige wat ik je vertel is dat Niall ook komt later😏😉 xxx

U: is goed? 😂. Tot vanavond! X

Misschien moet ik dan wel iets aandoen wat netjes is. Ik heb alleen maar jeans en t shirts nu.

U: hey El, zullen we gaan shoppen vanmiddag? Pez neemt me ergens heen en ik heb niks om aan te doen

El: isgoeddd, ik ben er over een uurtje!

Ik zet mijn telefoon uit en maak me klaar, hopend om Niall niet wakker te maken. Ik doe makkelijk en doe gewoon zwarte skinnyjeans en een blauwe blouse. Ik doe snel mascara op en loop dan de badkamer uit. Niall slaapt nog steeds. 

Na een tijdje hoor ik een wekker afgaan. Het is Niall's telefoon. Hij slaapt nog door, zal ik hem wakker maken? Ik doe het maar, ik wil niet dat hij laat komt.

'Niall..' zeg ik zacht.

'Hmm...' hoor ik van hem.

'Opstaan, je wekker ging net af.' zeg ik zacht. Hij zucht en verbergt zijn hoofd verder in het kussen.

'Ik wil niet weg.' hoor ik hem mompelen.

'Je wilt ook niet te laat komen, kom.' hij zucht en gaat rustig overeind zitten. Zijn haar zit helemaal door de war en hij ziet er slaperig uit. Het is zo schattig..

'Ik maak wel eten voor je.'

'Hoeft niet.' mompelt hij.

'Het is niks, ik heb ook honger dus ik doe het niet voor niks.' hij knikt

'Ik kom zo..' ik knik en loop zijn kamer uit. Hier in de hotelkamer is een klein keukentje, er is niet heel veel maar ik kan gewoon iets makkelijks maken en daar ben ik blij om. Net wanneer ik klaar ben komt Niall de kamer in.

'Ziet erg goed uit.' glimlacht hij. Ik bloos lichtjes. Ik weet niet waarom

'Dankje.' zeg ik zach voordat ik zijn glas breng

'Je hoeft dit niet te doen weet je, jij bent de gast hier.'

'Ja maar ik belast jullie..'

'zeg dat alsjeblieft niet weer, Soph.. Ik heb het je verteld, je bent totaal geen last. We doen dit omdat we om je geven, we willen dat je veilig bent. Zeg dat nooit meer, oke?' hij kijkt me doordringend aan. Ik knik, een beetje verbaasd door zijn woorden. Ik ben het niet echt gewend om dit te horen.

Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik voel mijn wangen warm worde. Hij glimlacht lief naar me.

'En nog gefeliciteerd.' zeg hij. Ik kijk hem verbaasd aan.

'Hoe weet jij dat nou weer?' vraag ik verbaasd.

'Um je had het Perrie verteld.' heb ik dat echt gedaan? Ik herinner me dat niet meer... Achja..