(Zaw)
"႐ြမ္ကြၽင့္"
"အင္း ဘာလဲ"
"နာဂ်ယ္မင္း ကဘယ္သူလဲ"
"ဘယ္သူ"
"နာဂ်ယ္မင္းကဘယ္သူလဲလို႔ "
"ဘယ္သိမွာလဲ"
"အဲ့ဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြကဘာလဲ"
႐ြမ္ကြၽင့္ ခဏစဥ္းစားၿပီးမွ ဂ်ယ္နိုအေမးကိုျပန္ေျဖလိုက္
သည္
"မသိပါဘူးကြာ ဘယ္ကေကာင္စုတ္ေလးမွန္းမသိပါဘူး န
ေမာ္နမဲ့ နဲ႔စာအုပ္ေတြက်န္ခဲ့တယ္ေလ"
"အဲ့ေတာ့ မင္းကယူထားေပးတယ္ေပါ့"
"ထပ္ဆုံရင္ေတာ့ျပန္ေပးရမွာေပါ့ ပညာေရးကအေရးႀကီး
တယ္မဟုတ္လား မဆုံေတာ့လည္း မေပးရုံဘဲရွိတာေပါ့"
"ဆိုေတာ့ မင္းကသူနဲ႔ထပ္ဆုံခ်င္တယ္ေပါ့ "
"မဟုတ္ပါဘူး"
ဂ်ယ္နိုကတရားခံစစ္သလိုေမးလာေပမဲ့ ႐ြမ္ကြၽင့္ကေတာ့
ဘာမွမတုံ႔မဆိုင္းဘဲေျဖလိုက္သည္ သူဘာစိတ္မွရွိတာမွမ
ဟုတ္တာေလ တကယ္ဆိုမဆုံခဲ့တာမွေကာင္းဦးမွာ
"မင္းအနာေတြဘာေတြ ေဆးထည့္လို႔ပါလား ပတ္တီး
ေတြဘာေတြစီးလို႔ ဘယ္တုန္းကအဲ့ေလာက္တတ္သြားတာ
လဲ"
"ငါလုပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး"
"ဘာလဲ ဟိုေကာင္ေလးဘဲလား"
"အင္း ေတာ္ေတာ္ေလးရႈပ္တဲ့ေကာင္ေလ"
"႐ြမ္ကြၽင့္ သတိထားေနာ္"
"ဘာလဲ"
"ဘယ္သူမွမယုံရဘူး ေတာ္ၾကာေန မင္းသူ႔ကို ႀကိဳက္သြား
မွျဖင့္..."
"ဟိတ္ မ်ားသြားၿပီေနာ္ ႀကိဳက္စရာလား အီဂ်ယ္နို မင္းရဲ႕အ
ရာမေရာက္တဲ့စကားေတြရပ္လိုက္ေတာ့"
"အင္းပါ ငါကစတာ"
"မစနဲ႔ကြ မႀကိဳက္ဘူး"
"ငါစတာမႀကိဳက္ေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ႀကိဳက္တယ္မလား"
"အီဂ်ယ္နို မင္းငါဝယ္ခဲ့တဲ့ ၾကက္သားေတြမစားနဲ႔ေတာ့"
"အိုးးး မလုပ္ရဘူးေလ ေနာ္႐ြမ္ကြၽင့္ေနာ္"
အၿပီအျပင္ကိုမ်က္နွာ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားတဲ့ ဂ်ယ္နိုကို ႐ြမ္
ကြၽင့္ မ်က္ေစာင္းသာထိုးလိုက္သည္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို
တတ္နိုင္တဲ့ေကာင္ပါလားေနာ္
BẠN ĐANG ĐỌC
ေမာင့္နွင္းဆီရိုင္း ( မောင့်နှင်းဆီရိုင်း )
Ngẫu nhiênကိုယ္ခ်စ္သည့္ပန္း အဆူးရွိမွန္းသိေသာ္လည္း အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ျမတ္နိုးရပါတယ္ "ေမာင္" {Renmin} Mini Fic ကိုယ်ချစ်သည့်ပန်း အဆူးရှိမှန်းသိသော်လည်း အချစ်များစွာဖြင့်မြတ်နိုးရပါတယ် "မောင်" {Renmin}
