Ik wil niet dat je gaat

Wat er in China gebeurde

"Daarom zeiden ze tegen me dat je dood was toen ik eindelijk contact met ze had!", riep Niels uit.

Jeroen knikte. "Ja." Het klonk droevig. "En ze hadden me nog gewaarschuwd dat niet iedereen hier te vertrouwen is, zoals in Nederland. Maar je kent mij, ik denk altijd het beste van de mensen. En daar heb ik de prijs voor betaald."

Er blonken nu tranen in Niels' ogen. Jeroen vond het moeilijk om naar te kijken maar dwong zichzelf toch. Niels' stem trilde toen hij sprak. "Dus... dus je hebt gewoon een paar jaar in de gevangenis in fokking China gezeten! Terwijl ik dacht... ik dacht..." Niels' stem brak. "Terwijl ik dacht dat je dood was!" Er ontsnapte een traan uit zijn ogen. "Oh Jeroen, wat erg! Het spijt me zo..."

"Hee, hee", zei Jeroen troostend, terwijl hij zijn andere hand over die van Niels heen legde en met zijn duim geruststellend heen en weer wreef.

"Het spijt me zo dat ik je niet tegengehouden heb die avond", jammerde Niels. "Ik had je nooit moeten laten gaan. Het spijt me zo, Jeroen." De tranen drupten uit zijn ogen, terwijl hij Jeroen kwetsbaar aan keek. Zijn houding en zijn ogen smeekten om vergiffenis. Het brak Jeroens hart.

"Ssssj, stil maar Niels, hee", suste Jeroen. "Dit was mijn eigen keuze. Ik verwijt jou niks. Helemaal niks."

"Maar ik mezelf wel", zei Niels verstikt.

"Och Niels..." Jeroen was even stil. Hij overlegde met zichzelf hoe hij dit aan moest vliegen. Als Niels nu al zo reageerde, hoe zou hij de rest van het verhaal opvatten? Hij besloot dat eerlijkheid hem het verst zou brengen. "Niels, kijk me eens aan?", vroeg hij zacht.

Niels keek op, zijn ogen vol water. Het deed Jeroen pijn zijn vriend zo verdrietig te zien. Om hem. "Niels, ik wil dat je goed in je oren knoopt wat ik nu ga zeggen. Ik wil dat je mijn woorden ter harte neemt en ze niet meer vergeet. Goed?"

Niels knikte en haalde zijn neus op. Hij knipperde de tranen uit zijn ogen weg en keek Jeroen verwachtingsvol aan.

Jeroen voelde zich bemoedigd. "Lieve Niels, acht jaar geleden was het mijn besluit om te gaan. Die van mij alleen. Ik had het gevoel dat ik een gevaar was voor mijn omgeving en de enige manier om hen te beschermen was om te gaan. Niets of niemand had mij hierin tegen kunnen houden, zelfs jij niet. Al had je me gedwongen te blijven, dan had ik mezelf alleen maar de schuld gegeven dat ik jou in gevaar zou hebben gebracht door niet te gaan, en onze vriendschap zou daardoor beschadigd en kapot gemaakt zijn. Ík koos hiervoor, Niels. Ik. Alleen ik. En ik koos mijn vrienden in China. Alleen ik. Alles dat er gebeurd is, Niels, dat is allemaal alleen mijn eigen schuld. En ik wil niet dat je ook maar een seconde denkt dat het minder erg was geweest als je me hier had gehouden."

Het was even stil. Jeroens woorden leken langzaam bij Niels binnen te komen. Hij leek ze in zijn hoofd heen en weer te gooien en te wegen voor wat ze waard waren. Ten slotte schudde hij zijn hoofd. "Dat is ook een zwaar lot om te dragen", zei hij. "Te zwaar om alleen te dragen." Hij zweeg weer even. Zijn handen knepen in die van Jeroen. Hij leek voor zichzelf een besluit te maken. Hij knikte en keek Jeroen recht aan. "Ik wil die verantwoordelijkheid samen met jou dragen, Jeroen. Zodat het minder zwaar is op jou. En minder zwaar op mij. Want je hebt geen idee hoe zwaar het is om jou zo gebukt te zien gaan onder trauma's." Verdriet sprak uit Niels' ogen. Het raakte Jeroen.

Jeroen wist even niet wat hij moest zeggen. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn hele lichaam. Hier zat hij op Niels' bank, gebroken door een trauma dat hem was aangedaan, niet in staat om ook maar iets aan Niels te geven. En daar was Niels, zijn Niels, die naast hem kwam zitten en niet alleen luisterde, maar hem ook ondersteunde en aanbood hem weer overeind te helpen. Het was een ongekende vriendelijkheid, die Jeroen de afgelopen vijf jaar niet had mogen meemaken. Hij voelde hoe Niels' liefde en opoffering de vestingmuren rondom zijn emoties deed schokken. Er brokkelden kleine stukjes vanaf.