Ik wil niet dat je gaat

Het weerzien

A/N Na het zien van hun voorstelling NG kwam het bestaan van dit verhaal weer bij me boven drijven. Dit stuk staat al heel lang te verstoffen op m'n laptop! Zou zonde zijn om het niet te delen, toch? Enjoy!

------------------------------------

Niels fronste even toen de bel ging. Het was al avond, het was al schemerdonker buiten, en hij verwachtte niemand. Zijn vriendin moest nog thuiskomen, maar zij had een sleutel. Misschien was ze die vergeten. Maar dan was ze ook wel erg vroeg thuis. Vreemd... Niels stond toch maar op toen de bel nog een keer ging, dit keer iets langer en dringender. Hij opende de deur. "Ben jij dat scha-? Oh..." Niels keek vragend naar de figuur in een donkere hoodie, die op zijn stoep stond. De capuchon ging af en Niels had het gevoel alsof hij een stomp in zijn maag kreeg.

Daar stond Jeroen.

Jeroen, zijn Jeroen, die hij al meer dan acht jaar niet had gezien, die vijf jaar geleden compleet van de radar verdwenen was, stond nu opeens op zijn stoep. Niels kon het nauwelijks geloven. Zijn eerste reflex was dan ook om de deur dicht te doen, en daarna gelijk weer open, om te kijken of hij niet gedroomd had. Maar daar stond hij toch echt. Zijn Jeroen.

"Mag ik binnenkomen?", vroeg Jeroen zacht, schuchter.

Niels knikte, nog steeds met stomheid geslagen, en stapte opzij, zodat Jeroen naar binnen kon. Met grote ogen keek hij naar zijn vriend. Dit kon niet. Dit moest een droom zijn. Dat was het. Hij was aan het slapen en aan het dromen, een van de vele dromen waarin Jeroen terugkwam, en dat bleek dan niet zo te zijn als hij wakker werd. Hij moest wakker worden, om de teleurstelling voor te zijn. Uit automatisme deed hij de deur achter Jeroen dicht, en kneep zichzelf. Auw. Het deed pijn. Misschien was hij dan toch wakker?

Met ongelovige grote ogen keek Niels naar het figuur van zijn beste vriend voor hem. Jeroen had zich omgedraaid en keek nu naar Niels. De grote bruine ogen waren exact zoals Niels ze zich herinnerde. Alleen er was iets anders. Ze stonden verdrietig, leeg, de twinkeling was eruit. Nu Niels zo naar Jeroen keek, er was wel meer anders. Hij was veel magerder, maar wel gespierder. Hij was gebruind en zijn huid zat strak om zijn botten, hij had bijna een echt baardje en zijn haar was langer dan Niels het ooit gezien had. Maar toch. Toch was dit echt Jeroen. "Je bent het echt...", wist Niels uit te brengen. 

Jeroen knikte. "Ja, ik ben het echt." Hij keek naar Niels, die nog steeds onbeweeglijk bij de deur stond, half in shock. Zijn vriend was niets veranderd, alleen waren de ontembare krullen nu helemaal grijs in plaats van bruin. Het was misschien ook wel wat veel, opeens elkaar weer zien. Jeroen had er zó naar toe geleefd, naar dit moment, het weerzien in zijn hoofd zo vaak beleefd, hij had zich er maanden, jaren, op voor kunnen bereiden. Maar die arme Niels had geen enkele voorbereiding of waarschuwing gehad.

Langzaam liep Jeroen op Niels af. Hij pakte Niels' hand en legde die tegen zijn wang, terwijl hij in de vertrouwde helderblauwe ogen van zijn vriend keek. "Ik ben het echt", herhaalde hij nog eens. Hij zag iets klikken in Niels' ogen. Niels' duim maakte een beweging over Jeroens wang.

"Jeroen?" Het woord kwam hoog en gebroken uit Niels' keel.

"Ja, Niels", bevestigde Jeroen zacht.

Zijn naam leek het hem te doen. Jeroen zag het gebeuren in Niels' ogen. De dijk waarachter alle emoties zaten brak door. Niels vloog Jeroen in de armen en drukte hem dicht tegen zich aan. De tranen stroomden over zijn gezicht terwijl ze zich aan elkaar vastklemden. Tranen van vreugde of van verdriet, of van allebei, dat was niet te zeggen. Jeroen echter, voelde de emoties in zijn binnenste ontploffen, maar de tranen braken niet door. De dijk was te hoog, de muur te dik en de deur gebarricadeerd. Zijn jaren zonder Niels hadden diepe sporen achtergelaten.