Ik wil niet dat je gaat

Het afscheid

A/N Een van mijn favoriete strategieën is om mensen die veel van elkaar houden gedwongen uit elkaar te trekken om te kijken hoe ze vervolgens reageren. Uit dat concept is dit verhaal ontstaan. Het is nog in progress, hoewel ik wel voor mezelf helder heb hoe het ongeveer moet lopen. Op papier zetten kost veel tijd en energie, dus vandaar... Geniet in ieder geval van het komende eerste deel!

Disclaimer: Dit verhaal is gebaseerd op bestaande personen. Deze personen hebben geen weet van dat dit verhaal bestaat. Laten we dat zo houden. Meningen en handelingen gedaan door de karakters zijn niet van deze personen zelf, maar wat zij als personages in mijn hoofd zouden doen. Dit verhaal is niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

-----------------------

Niels en Jeroen lagen breeduit tegen elkaar aan op de bank. Niels' arm slingerde om Jeroen heen, waardoor de laatste tegen hem aangedrukt werd. Hun hoofden rustten tegen elkaar. Niels' mond en neus waren verdwenen in Jeroens haar en hij kamde met zijn vingers ritmisch door Jeroens haren. Op zijn beurt had Jeroen Niels' arm vast en streek met zijn duim heen en weer over Niels' hand. Vertrouwd was het. Een laatste poging tot intimiteit, nu het nog kon.

Morgen zou alles anders worden. Het was nu vluchten of binnen een week worden opgepakt en afgevoerd. Niels had met zijn blauwe ogen en bruine krullen niets te vrezen, maar Jeroen... Zijn licht Aziatische uiterlijk was een no-go. Iedereen die er ook maar enigszins uit zag alsof ze uit die richting kwamen, werd het land uit gezet. Het was vluchten of opgepakt worden.
Daarom zaten ze nu hier, in hun werkruimte, dicht tegen elkaar aan. Daarom hield Niels Jeroen vast alsof hij hem nooit meer los zou laten. Daarom had Jeroen Niels' hand, die op zijn borst lag, stevig vast en leunden ze dicht tegen elkaar aan. Want dit, deze laatste momenten samen, dat was alles dat ze nog hadden.

Met nostalgie in hun stem haalden ze hun gezamenlijke avonturen op. Hoe hun vriendschap begonnen was. Hoe het uitgegroeid was van 'het samen goed kunnen vinden' naar 'niet zonder elkaar kunnen'. Alle fasen van liefde en acceptatie die ze door waren gegaan. Zo natuurlijk en zo bijzonder.

"Hmmm". Er ontsnapte een diepe zucht uit Jeroens keel. "Ik zal deze momenten met jou zo missen", zei hij zacht. Niels knikte en trok zijn armen even iets steviger aan zodat Jeroen heel even fijngeknepen werd. "En dat het zo normaal en zo gay tegelijk aanvoelt", grapte Niels. Jeroen schoot in de lach. "Dat zal ik ook missen", lachte hij.
Hun ogen ontmoetten elkaar heel even, lang genoeg om die blik van herkenning van dezelfde herinnering te delen. Toen nestelde Jeroen zijn hoofd weer in de bocht van Niels' nek, waar Niels' hoofd als vanzelfsprekend weer tegen de zijne leunde. Ze zwegen.

------

"Hoe lang nog?" Geen van beiden had meer een besef van tijd. Jeroen pakte Niels' pols keek op zijn horloge. "Nog een half uur", verzuchtte hij. Er ontstond nu langzaamaan een knoop in zijn maag. Nog maar dertig minuten met zijn beste vriend. Nog maar dertig minuten voor het onvermijdelijke afscheid.
"Dan is er nog tijd." Niels' stem klonk bemoedigend, aanmoedigend, als de rasechte optimist die hij soms tot het irritante aan toe kon zijn. Juist in deze situatie voelde dat bevrijdend.

Jeroen ontworstelde zich uit Niels' greep en keek hem aan. Er lag een ondeugende lach in Niels' ogen. "Waarvoor?" "Voor een afscheidsconcert", knipoogde Niels, en hij stond op van de bank en liep naar de piano. Uit zijn rugzak diepte hij... bladmuziek op?

Niels keek achterom en wenkte Jeroen. Hij klopte uitnodigend op de pianokruk. Jeroen volgde verbaasd en gedwee de aanwijzingen op en streek neer op kruk. Niels ging achter hem staan. Voor hem stond een stuk bladmuziek. Piano. Handgeschreven. Bovenaan stond in Niels' handschrift: Jeroen en Niels: vrienden tot de laatste snik.

Jeroen keek naar de titel, en toen omhoog, waar Niels met een ondeugende twinkeling in zijn ogen terug keek. "Je dacht toch niet dat ik je liet gaan zonder dat ik je mijn meesterwerk had laten spelen?", lachte hij. "Neeneenee, dan ken je me toch niet goed genoeg, Jeroen." Niels legde zijn handen op Jeroens schouders en kneep even. "Jij speelt, en ik zing." "Okee...", antwoordde Jeroen, nog steeds lichtelijk verbaasd, maar ook geraakt. "Maar eerst even inlezen hoor."