Ik wil niet dat je gaat

Wat er in China gebeurde

A/N: Dit hoofdstuk is vrij heftig. Ik wil deze mogelijkheid benutten om te benadrukken dat dit allemaal fictie is en dat er hiervan niks echt gebeurd is. Uitspraken in deze fanfic door Niels of Jeroen zijn geen uitspraken van de echte Niels en Jeroen.

Trigger warning: mentions of sexual abuse

--------------------------------------

Jeroen voelde zich licht zenuwachtig. Het verhaal dat hij nu aan Niels zou gaan vertellen was het begin en het einde. Het midden... dat was voor een andere keer. Niels had kaders nodig om dat deel te kunnen begrijpen. Hij keek in Niels' ogen, voelde Niels' hand stevig in die van hem en vatte moed. Hij haalde diep adem en begon te vertellen.

---

"Zoals je weet ging het eerste jaar bij m'n familie best okee. Ik leerde de taal spreken, schrijven zelfs, ik werkte mee in het restaurant van mijn familie, ik leerde nieuwe mensen kennen, ik ging bij het lokale theater en mocht na een tijdje zelfs af en toe optreden met m'n gitaar en een paar liedjes. Het ging goed." Jeroen keek in Niels' ogen. "Natuurlijk miste ik iedereen in Nederland. Gigantisch veel. Die pijn was soms te groot, vooral wanneer ik weer eens met jou gesproken had en na een videocall je nog meer miste dan daarvoor." De flits van pijn en herkenning in Niels' ogen ontging Jeroen niet. Niels herkende dit sentiment, maar hij bleef stil luisteren. Jeroen ging verder.

"In de lokale pub ontmoette ik nieuwe mensen, en met een paar van hen werd ik een soort van bevriend. Ik begon langzaam een leven op te bouwen." Jeroen ging even verzitten. "Mijn familie was blij dat ik m'n draai begon te vinden. Ik begon geld te verdienen zodat ik een eigen appartement kon huren. Ik begon te wennen aan de situatie en Nederland leek steeds verder weg. Het enige dat me dagelijks herinnerde aan de situatie, was jouw mondharmonica, Niels, die ik als een soort talisman in mijn broekzak bij me droeg. Ik heb er menig kroegavond mee opgetreden en ik moet zeggen, dat verdiende niet onaardig." Hij grijnsde naar Niels. "Die harmonica was echt een goudmijn. Ze kennen het instrument daar niet."

Niels glimlachte blij, maar gaf verder geen commentaar. Met zijn ogen spoorde hij Jeroen aan om verder te gaan.

"De jongens van de kroeg werden mijn vrienden", vervolgde Jeroen. "We dronken samen wat, en regelmatig bleven er jongens slapen. Bij mij of ik bij hen. En nee, het is niet wat je denkt", beantwoordde Jeroen direct Niels' opgetrokken wenkbrauw en onuitgesproken vraag. "We crashten gewoon bij elkaar na een avond stappen. Volkomen onschuldig. We vertrouwden elkaar." Zijn blik werd nu somber. "Of eigenlijk, ik vertrouwde hen. Blind. Te blind. Op een ochtend werd ik wakker in mijn eigen huis, van gerammel aan de deur. Er waren een paar jongens blijven slapen, dus ik riep eerst naar hen om voorzichtig te doen en de deur van het slot te draaien. Maar toen klonk er geluid van gebroken glas en kwam de politie binnen. Ze pakten me op. Van mijn vrienden was geen spoor te bekennen, die waren allemaal weggegaan voordat ik wakker was..."

Niels' ogen werden zo groot als schoteltjes. "Dat meen je!", riep hij uit. Tot nu toe had hij Jeroen laten praten, maar hij had zo'n vermoeden waar dit heen ging en hij voelde een woede in zich opborrelen.

Jeroen knikte. "Lang verhaal kort, mijn zogenaamde vrienden bleken nog wel eens het een en ander te jatten. Dat wist ik niet. Ik was er nooit bij betrokken geweest. Blijkbaar hadden ze een grote slag geslagen en vonden ze mij een makkelijk framing-slachtoffer. Het was allemaal gepland. De politie was natuurlijk op zoek naar de daders, dus hadden ze bij mij vals bewijs neergelegd en de politie getipt. Omdat een aantal gestolen items in mijn huis gevonden waren, werd ik opgepakt. Het feit dat ik uit het buitenland kom en dat de spullen in mijn huis lagen, was voldoende. Ik werd veroordeeld tot vier jaar celstraf voor diefstal en afgevoerd naar een gevangenis ergens in een van de grotere steden." Jeroen liet zijn hoofd hangen. "Mijn familie was te schande gebracht en kon niks anders doen dan mij verstoten. Eer is belangrijk in China, en een man in de familie die naar de gevangenis moet is schaamtevol. Voor hen had ik net zo goed dood kunnen zijn." Jeroen hoorde hoe Niels scherp inademde. Hij keek op en zag de realisatie op Niels' gezicht.