Το Όμορφο Καθίκι

Εννιά

Παρατήρησα διάφορες εκφράσεις να περνάνε πάνω από το πρόσωπο της ταυτόχρονα: αμηχανία, ενόχληση και στη συνέχεια . . . περιέργεια; Μπορούσα αμυδρά να καταλάβω τη φωνή ενός άντρας μέσα από το τηλέφωνο και ένιωσα τον αγριάνθρωπο να ξυπνά μέσα μου. Ποιος στο διάολο της τηλεφωνούσε;

Ξαφνικά, τα μάτια της στένεψαν και μια μικροσκοπική φωνή μέσα μου είπε ότι θα έπρεπε να αγχωθώ. «Λοιπόν, σε ευχαριστώ πολύ που με ενημέρωσες. Ναι. Ναι, θα το κοιτάξω. Εντάξει. Ναι, θα σε πάρω όταν αποφασίσω. Ευχαριστώ που τηλεφώνησες, Τζον.»

Τζον; Γ@μημένε Τσιρόκο.

Τερμάτησε την κλήση και σιγά-σιγά έβαλε το τηλέφωνο πίσω στη τσάντα της. Κοιτώντας κάτω, κούνησε το κεφάλι, ένα μικρό γέλιο δραπέτευσε πριν από ένα πονηρό χαμόγελο κοσμήσει το πρόσωπο της.

«Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μου πείτε, Κ. Ρουσή;» Ρώτησε γλυκά και για κάποιο λόγο με έκανε να αγχωθώ περισσότερο. Έσπασα το κεφάλι μου αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Για τι πράγμα μιλούσε;

«Αυτή ήταν η πιο παράξενη συζήτηση. Φαίνεται ότι όταν ο Τζον έλεγξε τα e-mails του, είχε δεχθεί μια επιβεβαίωση παράδοσης για τα λουλούδια μου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έλεγε.»

Κινήθηκε ένα βήμα προς το μέρος μου και ενστικτωδώς έκανα ένα βήμα πίσω. Δεν μου άρεσε εκεί που θα κατέληγε αυτό. «Αποδεικνύεται ότι κάποιος υπέγραψα για αυτά.»

Να πάρει.

«Το όνομα στην επιβεβαίωση έλεγε Βενέτης Ρουσής.»

Γαμώτττοοο. Γιατί υπέγραψα με το δικό μου όνομα; Προσπάθησα να σκεφτώ μια απάντηση, αλλά το μυαλό μου ξαφνικά ήταν κενό. Προφανώς, η σιωπή μου της είπε όλα όσα έπρεπε να ξέρει.

«Καθίκι! Υπέγραψες για αυτά και μετά μου είπες ψέματα;» Μου έσπρωξε δυνατά το στήθος και είχα ένα ξαφνικό ένστικτο να προστατεύσω τις μπάλες μου. «Γιατί το έκανες αυτό;» Η πλάτη μου ήταν τώρα κολλημένη στον τοίχο και έψαχνα μανιωδώς για μια εναλλακτική έξοδο.

«Εγώ . . . τι;» Ασυναρτησίες. Η καρδιά μου ένιωθα λες και θα ξεριζωθεί από το στήθος μου.

«Σοβαρά τώρα! Τι στο καλό;»

Χρειαζόμουν μια απάντηση και την χρειαζόμουν γρήγορα. Περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου για εκατοστή φορά τα τελευταία πέντε λεπτά, αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να ομολογήσω.

«Δεν ξέρω, εντάξει;» Φώναξα κι εγώ. «Εγώ απλά . . . γαμώτο!»

Έβγαλε το τηλέφωνο της και φάνηκε να στέλνει μήνυμα σε κάποιον.