THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER ELEVEN

"Dave and Dieve faster to pack your things." mamayang 5pm ang byahe namin papuntang manila.

"Mimi! Kuya Dave ruin my books!" Masungit na napagsusumbong sa 'akin ng anak kong babae.

"Dave! Come here." I called her name.

"I'm sorry mommy, I just want to find the book that I saw earlier."

"What book Dave?" I asked him, he just smiled at me, napatungo ang ulo nito.

"Is just a love story mommy," nakayuko parin ito. Narinig ko naman ang halakhak ng kambal. "Stop laughing!" Suway nito sa kapatid.

"Really kuya?" Nakakalokong ngite ang binigay nito sa kapatid na lalaki.

"It's not bad to read a love story Dieve," natatawa akong naiiling sa dalawang batang to. Hilig talaga ni Dave ang pagbabasa ng love story, i-magine he just turning to four year's old and then he know how to read.

"Okey it's enough." Naiiling parin ako sa bangayan ng dalawa.

Magkabaliktad talaga ang ugali ng dalawa. Masungit at malambing si Dieve samantalang si Dave naman ay misteryoso at tahimik kaya naman matatawa kana lang pag narinig mong nag-away ang dalawa.

Ito iyong sayang gusto kong laging makita sa mga anak ko.

Ganyan lang ang dalawang iyan ngunit pag may nagkakasakit sa kanilang dalawa ma-alaga sa isa't-isa. Napaka-bless ko talaga at binigyan ako nang dalawang kuteng makulet.

Mas gusto kong ganito na lamang kami, kong kaya ko lang bagalan ang oras gagawin ko, ayaw kong lumaki ang mga anak ko natatakot ako pag nagkaroon sila ng sariling pamilya ay maiwan nila ako. Gusto ko 'yong habang-buhay na silang bata.

Ngunit alam kong hindi mangyayari iyon. Naitago ko 'man ng mahabang panahon sa kanila ang ama nila, alam ko naman na maghahanap at hahanapin nila ang kanilang ama.

At kapag nangyari iyon, posibleng kunin sila ni Davy at ilayo sakin. Magiging bastardo ang mga anak ko 'pag napunta sila kay Davy, kasal di Davy at may anak. Ayaw kong makakarinig sila ng masasakit na mga salita. Mabait man si Amelia ngunit hindi ko hawak ang takbo ng utak niya. Paano kong saktan niya ang mga anak ko? Paano kong pahirapan niya ang mga baby ko? Hindi ko kaya. Baka makapatay ako kong sakali man.

Siguro ang saya na ngayon nila. Kompletong pamilya sila, samantalang ako 'iyon ang hindi ko kayang maibigay sa kanila.

Wala akong tinatanggap na manliligaw dahil ayaw kong mabaling sa iba ang aking atensyon.

Hindi ko kailangan ng lalaki sa buhay, kaya kong mabuhay ng wala 'non mas gugustuhin ko 'pang tumandang kasama ang mga anak ko.

"Hey, are you okey?" Napabalikwas ako ng upo dahil sa pagkakagulat.

"Ano kaba naman Marky! Mamatay ako sa'yo!" Pinaghahampas ko ito ng kamay, ang hilig talaga ng gagong to manggulat.

"Grabe ka naman Misma, nasasaktan mo ako." At nag-drama pa talaga ang luko akala mo naman eh.. Nasaktan talaga.

"Tse! Ang engot mo talagang hayop ka!" Aambahan ko na sana ulit ng tadyak ng masalo nito ang paa ko.

"Ang lalim ng iniisip mo ha?" nakangiseng pang-aasar nito, "Buti hindi kanalunod?" Humalakhak ang gago.

"Iwan ko sayong abnoy!" Inirapan ko ito.

"Iyong totoo? Handa kana 'bang tumapak sa lupang iyong na bagsakan?" Seryoso na ito, at masasabi kong seryosong usapan na 'to.

"Hindi ko kailanman matatakasan ang isang bagay na minsan ko ng nilisan." Tumingin ako sa labas ng balkonahe. "Hindi ko alam kong handa na 'ba ako sa mangyayari." Iyon ang totoo kahit anong layo at iwan alam kong wala akong takas.

"You never hide the truth from him Misma."

"Alam ko Marky, kaya nga natatakot ako kapag nalaman niya ang tungkol sa kambal. Baka kunin niya sa 'akin ito. Mas kaya n'yang buhayin ang kambal keysa sa 'akin." Na basag ang boses ko. "Kaya n'yang ibigay lahat ng kakailanganin ng mga anak ko. Alam kong mali ang ginawa'ng pag-takas sa mga bata, ngunit iyon lang ang alam kong paraan." Tuluyan akong napahagulgol niyakap ako ng mga braso ni Marky.

"Mas makakabuting ipaalam muna sa kanya Misma. Hangga't maaga kailangan n'yang malaman lahat." 'Iyon lamang ang sinabi nito.

Ilang minuto rin ang akong umiiyak iniwanan nalang muna ako ni Marky para makapag-isip ng mabuti.

Aminin ko 'man o hindi nami-miss ko 'rin ang unang minahal ko.

Ano kayang magiging reaksyon ni Davy kapag nakita niya ang dalawang kulet. Matutuwa ba siya? Magagalit? Kamumuhian kaya niya ako?  Kong ano man 'iyon tatanggapin ko.

Ipaglalaban ko ang mga anak ko kong magkataon mang ilayo sila sa 'akin ni Davy.

Magkamatayan man hindi ko isusuko ang mga anak ko. Handa akong umalay ng sariling buhay ko wag lang mawala ang dalawa, kaya kong makipag-sa-bayan huwag lang malayo ang dalawa.

Hindi ko hahayang ma-ulit na tatapakan ako ng kong sino. Hindi na ako ang dating Misma hindi na ako ang dating inaapi at pinagbabantaan. Kaya ko ng lumaban ng patas.

Kong akala nilang madali akong matakot sa kanila pwe's! Hindi na! Hindi na ako natatakot lumaban. Hinanda ko ang sarili ko para sa mga taong umapak sa 'akin noon mga taong sila ang naging dahilan kong bakit ko kailangan lumayo noon kay Davy.

Hindi ko pinagsisihan ang lumayo kay Davy noon, ikabubuti ng mga anak namin 'iyon, dahil kong sakaling pinaalam ko 'iyon ay baka maging kahihiyan pa ang mga anak ko.

Dito pa 'nga lang sa US ay. Marami ng naririnig masamang salita ang mga anak ko dahil 'raw wala silang papa at magkatulad 'raw kami ng apelyido. Kay Dave wala lang 'iyon ngunit alam kong totoong nasasaktan at naghahanap ng kalinga mga anak ko. Si Dieve umiiyak lagi pag-umuuwi dahil daw inaasar sila ng mga ka klase nilang walang ama..

Ang sakit makarinig ng mga ganoong mga salita. Kong sa akin ay okey lang. Pero sa mga anak ko masyado pa silang bata para sa mga ganitong salita.

Sikat nga akong model sa U.S hindi naman ako masaya, gusto ko ng simpleng buhay ayaw kong may nakasunod, umaaligid mga nakapalibot na mga reporter ang sakit nila sa mga mata kunting galaw mo napapansin kaagad nila grabe.

Hindi ko masabayan yong full energy nila, masyadong pabibo at kong magtanong about sa mga anak ko eh, akala mo naman close. Walang mali sa pagiging modelong ina. Iyong mga matang titignan ka talaga mula ulo hangga't talampakan.

Kong hindi lang dahil kay Marky, aayawan ko ang trabaho'ng to. Kabayaran narin para sa kabutihan ni Davy, hindi naman siya humihinge ng kabayaran ngunit nakakahiyang tumanggap ng tumanggap.