SAVCIM (TAMAMLANDI)

SAVCIM (29.BÖLÜM)

Keyifli okumalar...

130 oy 130 yorum = yeni bölüm

Duyurlardan haberdar olmak için hesabımı takip etmeyi unutmayın (:

3_kardesler

&&&&

Gözlerimi araladığımda küçük bir odada sandalyeye oturmuş bir şekilde buldum kendimi. Nerede olduğumu kavramaya çalışırken kapı yavaşça açıldı. 13-14 yaşlarında bir kız çocuğu odaya girdi.

Yavaşça doğrulup "Burası neresi?.." diye seslendiğimde karşısında kimse yokmuş gibi zıplaya zıplaya yatağına çıkıp zıplamaya devam etti. Bir süre sonra zıplamaktan sıkılıp kollarını bağlayarak yatağa oturdu.

"Çok sıkıcı yaa! Babam ne zaman gelecek?.." diyerek düşen yüzüyle saate baktı. Saati eline alıp elinde salladı. Saati kulağına yaklaştırıp "Hey! Babam ne zaman gelecek saat abi?" Diyerek elindeki saatten bir cevap bekleyince istemeden güldüm. Küçükken cansız her varlıkla arkadaş olmaya çalıştığım aklıma geldi.

Tencereyi masanın üzerine koyup "Aç mısın? Dur sana biraz yemek vereyim." Diyerek yemeğimi içine boşaltırdım.

Televizyonda reklam çıkınca "Neden böyle yapıyorsun?!" Diye bağırırdım hatta devam edip "Bak film bitene kadar reklam vermezsen babama söylerim sana çikolata alırız." Diyerek televizyona teklifte bulunmuşluğum bile var.

"Uff..." diyerek saati sertçe masaya bıraktı. "Anca tik tak de zaten. Bu nasıl bir saat abi? Konuşmayı bile bilmiyor."

Elleriyle oynamaya başladığında aşağıdan gelen seslerle başını kapıya doğru çevirdi.

"Baba!!" Diye seslendi. Heyecanla "Sen mi geldin yoksa?.." diyerek aşağıya koşturunca oturduğum yerden kalkıp onun arkasından aşağı ilerledim. Yumruk sesleri merdivenlerden duyuluyordu. Küçük kız, adımlarını durdurup bir süre öylece yerinde bekledi. Hemen yanında hareketsizce onu izliyordum.

Kendi isteğimle olan bir şey değildi. Biri beni buraya çivilemişte o küçük kız ilerleyene kadar orada durmam gerekiyormuş gibi yerime mıhlanmıştım.

"Baba?.." diye fısıldadığında yüzündeki korku dolu ifade sesine de yansımıştı.

Başını yerden kaldırıp koşarak merdiven korkuluğundan aşağıya baktı. Dakikalarca yüzünde garip bir ifadeyle aşağıyı izledi. Ayaklarım benden habersiz küçük kızın yanına ilerlerken merdiven korkuluğunun yanındaki sehpadaki fotoğraf dikkatimi çekti. Fotoğrafta küçük kız somurturken küçük kızın arkasındaki onu taşıyan kadın ve adam onun aksine gülümsüyordu. O an boğazıma bir yumru oturdu.

O küçük kız bendim.

Kalbim korkuyla kulağımda atmaya başladığında korku içinde kulaklarımı kapattım. "Hayır istemiyorum!!" Diye bağırarak gözlerimi yumdum. "Ne olur bitsin bu kâbus."

Silah sesi kulağımda yankılandığında çığlık atarak gözlerimi açtım. Araba bir sağa bir sola gidince Yağız zar zor dengesini sağlayıp arabayı yavaşça müsait bir yere park ederek hızla bana döndü. Ter içinde ardı ardına nefesler verirken göğüs kafesim âdeta yırtılacaktı. Yağız 'İyi misin?' Demedi. Kemerimi çözüp kollarını açtı sadece. Hiç düşünmeden kollarımı sarıp ağlamaya başladığımda çenesini saçıma yaslayıp sakinleşmemi bekledi.

"Sadece kâbus..." diye fısıldadığında yüzümde acılı bir gülümseme yerini aldı.

Keşke sadece bir kâbus olsaydı.