SAVCIM (TAMAMLANDI)

SAVCIM (11.BÖLÜM)

Yeniden yazıldı ✔

&&&&

Telefonu açmaması için dualar ediyordum. Cünkü biliyordum, şayet açarsa benim anladığım dilden konuşup beni ikna ederdi. Telefonun ikinci çalışında Yağız telefonu açmış, kalbimin korkudan hızlanmasına sebep olmuştu. Hoparlöre verip konuşmaya başladım.

"Alo?"

"Efendim Afra? Bir sorun mu var?"

"Sayılır." Diyerek nasıl giriş yapacağımı planladım. "Öncelikle kardeşim Gece geldi."

Onaylar mırıltılar çıkardı. "İyi. Gözün aydın. Onunla daha fazla görüşebileceğin için senin adına sevindim."

"Sağ ol... Şey, Gece'yle biraz sohbet ettim de şu ev meselesini konuştum. Yabancı birinin evinde kalmayı istemiyor. Bende biraz düşündüm. Annemin tuttuğu evde kısa süreliğine kalabileceğimize karar verdim. Sana haber vermek istedim."

"Afra." Diyerek sakin bir tonda konuşmaya başladığında gözlerim kapalı cevabını bekliyordum. "Benim evime taşınmadan önce de bir evin vardı değil mi?"

Kaşlarım çatıldı. Bu anlam veremediğim bir soruydu. "Evet?"

"Bir işin de vardı değil mi? Düzenli olarak yapmasan da vardı. Peki niye benim evime taşındın? Evim daha güzel diye mi ya da iş yapman gerekmeyeceği için mi?"

"Hayır." Diyerek hızla atıldım. "Anneme muhtaç olmak istemedim, hayat fazla zalimdi. Yoksa küçük bir ev bile yeterli olurdu benim için."

"Peki şimdi ne değişti? Zengin mi oldun ya da üniversiteyi bitirip düzenli bir iş sahibi mi oldun? Şartlar hâlâ aynı. Hatta kardeşin geldiği için yükün daha da ağır. Neden böyle yapıyorsun? Neden sadece okulunu düşünmek varken ağır yükleri tercih ediyorsun?"

Çünkü bu kez de ona yük olmaktan korkuyordum. "Seni daha fazla rahatsız etmek istemiyorum." Dedim, ciddi bir tonla.

"Ne rahatsızlığı be kızım. Bu aptalca düşünceyi kardeşin mi sokuyor aklına? Koskoca evde tek başımayım zaten. Sizin yükünüz mü bana ağır gelecek? Bırak inadı da Pusat'la beraber eve geçin. Bir daha bu konuyu da açmayın, tamam mı?"

Gözlerim Gece'ye kaydığında emin olamadım. Yağız "Gece, benim kızım zaten deli. Aklını bulandırma da geç arabaya artık." Dediğinde kaşlarımı çattım.

"Benden malınmış gibi bahsetme." Diyerek çemkirdiğimde güldüğünü işittim. "Deli olduğunu inkar etmiyorsun yani?"

"Yağız, böyle yapınca evinde durma isteğim gidiyor. Biliyorsun değil mi?"

Hafifçe güldü. "Tamam, tamam. Daha fazla konuşamayacağım akşam görüşürüz."

Derin bir nefes verip "Görüşürüz." Diyerek telefonu kapattım. Pusat, gülümseyerek arabanın kapısını açtı. "Hadi binin artık Afra Hanım ve bizi yabani sanan küçük kardeşi."

Gece "Öyle bir şey ima etmedim." Diyerek karşı çıksa da Pusat göz devirdi. Bu hallerine gülümseyip arabaya bindiğimde onların bir süre tartıştığını fark etsem de aklımda hâlâ Yağız'ın söyledikleri vardı.

Gece, benim kızım zaten deli. Aklını bulandırma da geç arabaya artık.

Benim kızım zaten deli.

Benim kızım...

Öyle demek zorunda mıydın be? Kalbim yumoş yomoş oldu.

***
Eve geleli uzun zaman oluyordu, Gece Yağız'la ufak çaplı bir şekilde tanışıp onu tanimaya çalıştı bir süre. Onlar konuşurken Pusat dinleniyor, ben ise yemek hazırlıyordum.