Hindi mapakali ang buong barkada dahil kay Cindy. Hindi na kasi nila nakita pang muli ang kaibigan matapos nitong kumuha ng alak para sa kanila kagabi. Hindi rin ito nagsabi kung saan pupunta.
“Saan niyo ba siya huling nakita?” tanong ni Allison kina Mikael at Jane na huling nakasama nito sa dalampasigan.
“Nagreprisenta kasi siya na siya na lang ‘yong kukuha ng alak sa storage room tapos ‘yon,” paliwanag naman ni Jane. Lahat sila ay nag-aalala. Wala silang ideya kung saan maaaring pumunta ang kaibigan. Wala naman kasi itong kilala sa Quezon Province kaya marahil ay hindi ito nagpunta sa bayan. Nasa resort pa rin ang van na sinakyan nila kaya marahil ay hindi ito umalis gamit iyon.
“Dala ba niya ‘yong cellphone niya?” tanong ni Mikael.
“Sa tingin ko, hindi. Nasa dalampasigan tayo kagabi kaya marahil ay hindi niya bitbit kasi may tyansang mabasa,” sagot naman ni Jane.
Wala na silang maisip na paraan para mahanap ang kaibigan kundi ang tumawag sa pulisya. Agad na kinuha ni Mikael ang kanyang cellphone at i-dinial ang numero ng lokal na departamento ng pulisya ng Quezon. Ilang saglit lang ay may sumagot na.
“Magandang araw po,” bati niya.
“Magandang araw rin. Si Detective Simon ito. Anong maipaglilingkod ko sa inyo?” sagot ng lalaki sa kabilang linya.
“Nawawala po kasi ang kaibigan namin,” saad ni Mikael sa mababang tono.
“O sige. Ibigay niyo lahat ng impormasyon sa akin tungkol sa kanya, maging ang inyong lokasyon ngayon. Susubukan kong makipag-ugnayan sa iba pang mga pulis dito.”
“Maraming salamat po,” saad niya saka binaba ang tawag. Ibinigay na rin niya sa pulis ang tungkol kay Cindy sa pamamagitan ng text. Nanatiling tahimik ang magkakaibigan. Pare-parehas silang nag-aalala para kay Cindy. Pare-parehas silang nagpapakiramdaman.
“Mabuti pa ay subukan na rin natin maghanap ngayon. Mas mapapadali ang paghahanap sa kanya kung tutulong na rin tayo,” suhestyon ni Luke. Tumango naman ang ilan bilang pagsang-ayon. Ito na lang din kasi ang tanging paraan para makita nila ang nawawalang kaibigan. Natatakot din kasi sila na baka sumapit muli ang gabi pero hindi pa rin nila nakikita si Cindy.
Balak nilang halughugin ang buong kagubatan. Doon nila napagpasyahang hanapin si Cindy. Nagsama sina Mikael at Jane samantalang si Luke at Allison naman ang nagsama sa paghahanap.
“Tawagan niyo kaagad kami kung mahahanap niyo si Cindy,” maawtoridad na sabi ni Mikael. Tumango naman ang dalawa at pumanoog na sa kaliwang bahagi ng kagubatan.
Natagpuan ni Carlo si Simon na nakalong-baba sa kanyang mesa, tulala at tila malalim ang iniisip. Minabuti niyang lapitan ang kaibigan upang kausapin.
“Oh bakit seryoso ka ‘ata masyado? May nadagdag na naman ba?” saad ni Carlo patungkol sa mga nawawalang tao sa Quezon Province.
Bumuntong hininga muna ang detective bago nagsalita. “Oo. Isa na naman. Hindi ko na mabilang sa daliri ang mga taong nawawala. Sunod-sunod. Linggo-linggo ang biglaang pagkawala. Nanatili pa rin sa sitwasyong walang nakakaalam ang kaso.
“Patagal ng patagal, parami rin naman ng parami. Sino kaya ang dahilan ng lahat ng ito?” tanong ni Carlo.
“Baka naman kasi hindi sino, kundi ano. Minsan gusto ko na tuloy maniwalang totoo ang aswang, alien, cannibal at zombie. Hindi naman kasi magagawa ito ng tao,” paliwanag ni Simon habang patuloy pa ring nakatingin sa kawalan.
“Kasi kung tao ang gumawa nito, uso na panigurado sa probinsya ang tungkol sa pagbebenta ng lamang-loob,” biro ni Carlo.
Napatingin si Simon sa orasang nakasabit sa dingding. Halos mag-aalas-tres na rin nang hapon. Kailangan na niya sigurong puntahan ‘yong taong tumawag kanina upang sabihin dito na wala pa rin siyang nakukuhang impormasyon tungkol sa kaibigan nilang nawawala.
“Aalis muna ako,” saad ni Simon saka tumayo. Kinuha niya sa upuan ang nakasampay na leather jacket.
“Sasama ako!” presinta naman ni Carlo. Wala naman siyang magagawa kahit na hindi niya payagan ang kaibigan. Mangungulit lang kasi ito at magpupumilit na sumama.
“May magagawa pa ba ako? Halika na!” Lumabas na sila ng istasyon at dumako sa sasakyan ni Simon.
Pagod na pagod na si Manuel. Hindi dahil sa trabaho kundi dahil sa pagpapahirap sa kanya habang siya ay buhay. Ilang araw na siyang hindi nakakakain. Ilang araw na rin ang dumaan na hindi nababasa ang kanyang bibig ng malinis at maayos na tubig.
Nanghihina na rin siya dahil sa kanyang sariwang mga sugat. Tila nararanasan niya ang impyerno dahil sa sakit na nararamdaman. Hinang-hina na siya. Dinaig pa niya ang pakiramdam na nasa impyerno.
Iginala niya muli ang kanyang mata. Awang-awa siya sa naging sitwasyon ng babae kagabi. Tila kataying baboy ang ginawa nila rito. Gusto man niyang mamatay na, hindi pa rin niya gustong magaya sa pambababoy na ginawa nila sa babaeng iyon.
Nakarinig siya bigla ng kaluskos. Ipinkit niya nang mariin ang kanyang mga mata. Hindi niya alam kung gaano pa katagal siyang mabubuhay. Iniyukom niya ang kanyang mga kamay dahil sa sobrang kaba. Idinadalangin niya na kung mamamatay siya ay sana sa matiwasay na paraan.
Palapit na ng palapit sa kanya ang tunog ng kaluskos. Katapusan na niya marahil.
Bumukas ang pinto. Hindi niya tinitingnan kung sino ang tao sa pintuan. Tumama sa kanyang mukha ang liwanag na nanggagaling sa labas.
“Tao po?” Idinilat niya ang kanyang mata nang marinig ang boses na iyon. Tila nabuhayan siya ng loob.
