CLOCKS

eight.

eight.

--

When Aoe opened her eyes, she was welcomed by the heat coming from the rays of the sunlight passing through the window of their dorm.

Natulala ito. Damang-dama niya ang pananakit ng buong katawan. Tila hindi siya makagalaw sa kinahihigaan niya at para siyang napaparalisa sa sakit ng kaniyang likuran.

Gayunpaman ay pinilit niyang umupo. Para yatang nakalimutang niyang huminga at pagkaupo niya'y bigla na lang niyang hinabol ang hininga na tila kapos na kapos siya sa hangin.

"A-Anong ginagawa ko rito?" tanong nito sa sarili.

Memories started flooding in her mind like a dam opening its gate to release water. Her body, especially her hands began to tremble. They are shaking violently like she was in a frozen cold room. Her tears started flowing from her eyes endlessly like a river running into a falls.

Tandang-tanda niya kung paano siya tumalon sa tulay. She didn't know how to swim that's why she's extremely sure that jumping into that river will kill her, but why is she alive?

Sigurado siyang matapos ang insidente niya sa attempted murder sa kaniya ng isang costumer at pananakit sa kaniya ng tinatawag nilang 'mamita', kinabukasan ng gabi no'n ay tinakbuhan niya ang trabaho, nagpalaboy-laboy sa kalsada, hanggang sa dalhin siya ng mga paa sa isang malaking tulay kung saan mataas ang tubig no'ng gabing 'yon. She's so sure that she jumped into that river and drowned herself.

But then, bigla na lang siyang nagising kinabukasan matapos 'yon. Kulubot ang kaniyang balat sa kamay na nag-vi-violet ang labi nito. Nagising siya sa mismong kama niya sa dorm nila. Even her roommates were acting like they doesn't knew anything about her death.

She was so confused. She woke up early. She's hungry and there was nothing to eat at their dorm that time that's why she decided to go out and have her breakfast in the nearest eatery. Baka nananaginip lamang siya.

Pero kung sinasadya ng panahon, sa dinarami-rami ng tao sa lugar na 'yon, bakit siya lang ang nahagip ng truck na biglang lumitaw kung saan? She was so sure that there's no vehicle when she dared to crossed the street!

Damang-dama niya ang pagtama ng maliit at nanghihina niyang katawan sa truck. Pati ang bilis ng pagtilapon at ang impact no'n ay damang-dama niya. She even felt and heard how her bones cracked because of that. She was so sure that she already took her final breaths.

Yet, at the same day, at twelve o'clock noon, she woke up from her bed inside their dorm feeling a little less but same pain she felt when her body crashed. The only difference is that she's woundless and alive.

"Ate Sho," pagtawag nito sa babaeng nakaharap sa salamin habang nagsusuklay ng buhok. Humikab pa ito na tila inaantok.

"Gising ka na pala. Bakit?" sagot nito.

"Hindi ba ako namatay kanina?" diretsuhang tanong ni Aoe na ikina-ubo ni Sho. Para siyang nasamid kahit wala namang kinakain o iniinom.

"Siraulo ka ba, Aoe?" aniya. Hinarap niya ito at kinatusan. "Nananaginip ka pa ba?" dagdag pa niya.

Gulong-gulo siyang napahawak sa kinatusang bahagi ng ulo niya si Aoe. "So, hindi talaga ako namatay?"

"Ano bang namatay ang sinasabi mo? Tulog ka magdamag, Aoe," sagot ni Sho bago bumalik sa ginagawa.

Napadiretso na lamang si Aoe sa banyo at napatingin sa salamin. Ilang beses pa siyang naghilamos habang kinukumbinse ang sarili na panaginip lang 'yon kahit vivid ang mga imahe niya na tila sirang-plakang paulit-ulit na nag-pla-play sa utak niya.

"Kung panaginip lang 'yon, bakit damang-dama ko ang sakit?" bulong nito sa sarili.

Nang walang makuhang sagot ay umiling ito bago lumabas ng banyo. If that's a dream or not, one thing's for sure. The thought of her dying left her little mind.

Once she craved for death, now she fears it.

--

asereneko.