"ခ်ခ် စာအုပ္"
ဒီတစ္ခါလဲႏွစ္ခ်က္ေလာက္ခုန္ၿပီး ေဘးကိုပစ္လွဲပစ္ျပန္သည္။
"အားလုံးထြက္သြားၾကစမ္း"
ေနာက္ဘက္က အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္
ဘတ္ဟြၽန္းပါတုန္တတ္သြားရသည္။
"ကိုယ္ေတာ့္ကို အဲ့ေလာက္မုန္းေနသလား ဟမ္"
ခပ္တိုးတိုးအသံျဖင့္ေမးရင္း ေသြးစို႔ေနတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕လက္ဖဝါးေတြကိုခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္လာတယ္
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုမုန္းရင္ေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
ဒဏ္ရာေတြမရေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔လား"
လက္ဖဝါးနဲ႔ အက်ီမွာကပ္ေပေနတဲ့႐ြံဗြက္ေတြကိုခါထုတိေပးရင္း လီေယာလ္ကမ်က္ရည္က်လာတယ္။
အသံခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့
လီေယာလ္ေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းကရင္ဘတ္ေတြပါေအာင့္တတ္လာရတယ္။ ဒီတိုင္းဘတ္ဟြၽန္းက လီေယာလ္နဲ႔သိတာေတာင္မဟုတ္ပဲ သူငိုတာျမင္႐ုံေလးတင္ ရင္ေတြနာလာရတယ္။ ဟိုဘက္ျပန္ေရာက္ရင္လဲ ဘာအလုပ္မွရွိမွာမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီဘက္မွာလဲမေနခ်င္ျပန္ဘူး
"မငိုပါနဲ႔"
မိုးေရနဲ႔ေရာေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ဘတ္ဟြၽန္းက
မွဲ႔နက္နက္ပါတဲ့လက္မေလးနဲ႔ဖိသုတ္ေပးလာတယ္။
"စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာမလို႔ မငိုပါနဲ႔"
စိတ္ထဲမွာအမ်ားႀကီးေတြးမိေနေပမဲ့ဘတ္ဟြၽန္းပါးစပ္ကထြက္က်လာတာက စကားေလးတစ္ခြန္းထဲ။
႐ုတ္တရက္မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးမိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိေပမဲ့ လီေယာလ္ငိုေနတာကိုလဲ သူမျမင္ခ်င္ျပန္ဘူး။အနီေရာင္မင္းႀကီးဝတ္႐ုံရွည္က ဘတ္ဟြၽန္းကိုယ္ေပၚေရာက္လာတယ္။
"ကိုယ္ေတာ့္ အေဆာင္ေတာ္ျပန္ၾကရေအာင္"
"ျပန္မမွတ္မိႏိုင္ေပမဲ့ ႏွလုံးေသြးနဲ႔ျပန္အသက္ဆက္ထားတာမလို႔ မခ်စ္ေသးေပမဲ့ၾကင္ယာေတာ္ေျဗာင္ေလးကထပ္တူခံစားရလိမ့္မယ္။ ဦးေႏွာက္ကမမွတ္မိေပမဲ့သူ႔ႏွလုံးသားကမင္းတို႔ခ်စ္ခဲ့တာကိုအမွတ္ရေနလိမ့္မယ္"
ေရေႏြးထဲအဝတ္စျဖဴေတြကိုႏွစ္ၿပီး လီေယာလ္ကကိုယ္တိုင္ ဘတ္ဟြၽန္းကိုသန္႔ရွင္းေပးလာတယ္။
ျဖဴႏုေနတဲ့ေကာင္ေလးကို ဘယ္သူ႔ကိုမွေပးမထိခ်င္ဘူး။ေသြးစို႔ေနတဲ့ဒူးေတြ တံေတာင္ဆစ္ေတြ လက္ဖဝါးေလးေတြကိုျမင္ေတာ့ လီေယာလ္ကမ်က္ႏွာမေကာင္း
"မနာဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"မေက်နပ္တာရွိရင္ ကိုယ့္ကို႐ိုက္ပါ ေနာက္တစ္ခါဆိုကိုယ္ေတာ္ခြင့္မလႊတ္ဘူး"
"နယ္ႏွင္ဒဏ္တို႔ ေသဒဏ္တို႔ေပးမလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ နယ္ႏွင္ဒဏ္
ႏွင္မဲ့ေနရာက ကိုယ္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကိုအၿပီးတိုင္"
"ကြၽန္ေတာ္အဲ့ေလာက္ဆိုးတာ ဘာလို႔အသည္းအသန္ႀကိဳက္ေနတာလဲ"
"ေျဗာင္က ကိုယ္ေတာ္နဲ႔လက္ဆတ္ၿပီးသား"
"မျဖစ္ႏိုင္တာမေျပာပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမွာမိဖုရားေတြ
နည္းတာမဟုတ္ဘူး "
"တိုင္းျပည္ကိစၥအရယူခဲ့ရတာ ေျဗာင္ကသူတို႔မရွိခင္ထဲက ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ခ်စ္ေနခဲ့တာ"
"ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ထဲက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး
အဲ့ထဲမွာကြၽန္ေတာိမပါဝင္ဘူး"
"ေျဗာင္ကိုျပန္ရဖို႔ဆို ကိုယ္ေတာ္က ကမာၻႀကီးကိုပါ
ေဇာက္ထိုးလုပ္ပစ္ႏိုင္တယ္"
မာန္ပါပါေျပာေနတဲ့လီေယာလ္ရဲ႕မ်က္လုံးမွာ စိန္တစ္ပြင့္လို မ်က္လုံးေတြထဲအျပာေရာင္ျဖတ္ကနဲေျပးသြားတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ထဲအတင္းအဓမၼအေခၚခံရတဲ့သူေလ ။အမွန္တရားကိုဘယ္လိုသိႏိုင္မွာတဲ့လဲ ကြၽန္ေတာ္က
ပစ္ေတာ့မဲ့စာအုပ္ကိုအိမ္ကိုယူလာခဲ့႐ုံေလးပဲရွိတာ"
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုနမ္းရင္ သိရေအာင္လုပ္ေပးမယ္
ကိုယ္ေတာ့္္ကိုနမ္းပါ ေျဗာင္.."
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
Ep 6 (Zaw)
Start from the beginning
