AMETİST ✧ Yeni Dünya I

1.3 | Gümüş

Lütfen oy verip yorum yaparak destek olmayı unutmayın :)

✧ 3. Bölüm ✧
G ü m ü ş

✧

Ametist, Merkez

Dolunay Ateş

Yeni bir Dünya'da yaşamanın bende bu kadar çok şeyi değiştireceğini bilemezdim. Hatta tahmin bile edemezdim.

Tahminlerim yakınından bile geçemezdi zaten...

Ametist'teki ilk günüm berbat geçmişti. İkinci günümün sabahı ise ondan çok daha beterdi. O gün Yeni Dünya'nın kurucularından sayılan ve Ametist'in lideri olan Laurel Ametist konuşma yapacaktı.

Duygularımdan kurtulmak için ilk günümün akşamını resim çizerek geçirmiştim. Ne çizdiğim önemli değildi. Tek istediğim biraz da olsa rahatlayabilmekti, işe yaramıştı. Resmim bittiğinde ellerim kapkara olmuştu, saatin kaç olduğunu hatırlamıyordum.

Sabah uyandığımda her şey gözüme bir an için de olsa farklı göründü. Kaldığım dairenin salonundaydım, yatak odasına hiç geçmemiştim. Yerler kağıt doluydu. Çizimlerime göz ucuyla bile bakmadan koyu renkli koltuktan kalkıp banyoya doğru ilerlemeye başladım.

Değişen ben miydim, yoksa duygularım mıydı? Asıl korkum buydu. Tüm hislerim ve duygularım benimle oyun oynuyordu. Bir süreliğine hiçbir şeyi hissedemez haldeydim.

Sanırım Ametist'te zaman bile farklıydı.

Lavaboya doğru ilerleyip aynaya bile bakmadan suyu açtım. Buz gibi suyu yüzüme çarptığımda tüm hissettiğim soğuk suyun beni kendime getirmesiydi. Gözlerimi açtığımda bir daha hiçbir şeyin aynı olmayacağından korkuyordum. Değişeceğimden, daha beteri, buranın beni çoktan değiştirmiş olmasından korkuyordum.

Aynaya baktığımda düşüncelerimde haksız değildim. Gördüklerimi sindirebilmek için aynaya yüzümü biraz daha yaklaştırdım.

"Bu da neyin nesi?"

Bir elim ister istemez yüzümü çevreleyen bir zamanlar açık kahverengi olan saçlarıma gitti.

Artık beyazdılar...

Elimi saçlarımdan ayırıp aynadaki yüzümün yansımasının üzerine koydum.

Buz mavisi gözlerimde gümüş rengi parıltılar vardı. Yıllar önce gördüğüm, ışıktan olduğumu sandığım bir yanılmasa bu kez gerçekti. Önceleri bunun yansıma olduğuna kendimi inandırmayı istemiştim, unutmaya çalışmıştım, gözlerimin gümüş renginde parıldaması her gün başıma gelen bir şey değildi.

Anlaşılan o ki bunda başarısız olmuştum. Çünkü şu anda o anı hatırlıyordum.

Ametist'teyse hiçbir güç bana bunun gerçek olmadığına inandıramazdı. Yansımam capcanlıydı. Bir rüya olmadığından adım gibi emindim. İster istemez birdenbire sinirlenmeye başladım.