არ მიმატოვო!!!

《თავი 5》

ანნა pov.
გამწარებული,კაბინეტში შევვარდი, მიმდოდა ყველა და ყველაფერი გადამეწვა.ვფიქრობდი, რომ თუ ყველაფერს გავანადგურებდი ამ ბრაზსა და ტკივილს, რასაც ჩემი სული და ხორცი მოუცვავს, მოვიშორებდი. მაგრამ არა, უფრო და უფრო მეტად მტკოდა.
ოთახში ყველაფერი დავლეწე, რაც ხელში მომხვდა,ბოლოს კი ხელიც გავიჭერი. როცა სისხლი დავინახე გავიაზრე, რომ მეც ადამიანი ვარ, რომ მეც ვსუნთქავ და უეცრად ტირილი მომინდა. მთელი ამ დროის განმვლობაში ერთი ცრემლიც კი არ გადმომვარდნია,მაგრამ ახლა,ახლა თითქოს ყელში ბურთი გამეჩხირა და თავს ვეღარ ვიკავებ.
უცებ კარის შემომტვრევის ხმა გავიგე , მგრამ ახლა არავის ნახვა არ მინდოდა. ძალა მოვიკრიბე და ვუთხარი რომ მარტო დავეტოვებინე.კარის დახურვის ხმაც გავიგონე,ვიფიქრე რომ მარტო დავრჩი და თავს უფლება მივეცი მთელი ის დარდი და ტკივილი,რასაც აქამდე ვითმენიდი, საბოლლოდ ამომენთხია და გავთავისუფლებულიყავი. ხელებში თავი ჩავრგე და ავქვითინდი.

უცებ ვიღაცის თბილი და ძლიერი ხელი ვიგრძენი,ხელმა გულში მიმიკრა და ძლიერად ჩამეხუტა. ახლა ის ვიგრძენი რაც ნამდვილად მჭირდებოდა. ახლა არ მჭირდებოდა ვინმესთვის თავის მოჩვენება რომ ძლოერი ვარ, ვიგრძენი რომ ამ ძლიერ მკლავებში შემეძლო შვების პოვნა და მთლოანად მივენდე უცნობს.
არ ვიცი ასე რამდენხანს ვიყავით. კარზე კაკუნის ხმა მოგვესმა და კარიდან არემმი შემოვიდა.
არემი-ანნა დროა!მხოლოდ ეს თქვა და გავიდა. მაგრამ საკმარისი აღმოჩნდა რომ ჩემში მიძინებული ტკივილი ისევ გაეღვიძებინა.
უცებ ავდექი, მხოლოდ ახლა შევნიშნე,რომ უცნობი,რომელთანაც პირველად ვიტირე, ჯონგქუქი იყო. ცრემლები მოვიწმინდე და კაბინეტიდან გავედი ისე რომ არეაფერი მითქვამს.
ოთახში ავედი,საბაზანოში შევედი სახეზე ცივი წყალი შევისხი და სარკეში საკუთარ თავს შევხედე.
-ახლა სუსტი ვერ იქნები. დაწყებული ბოლომდე უნდა მიიყვანო. გონს მმოდი ანნა. ეს სიტყვები რამდენჯერმე გავუმეორე ჩემს თავს.
საბაზანოდან გამოვედი მოსამსახურეს ჩემი კაბა უკვე მოუტანია და საწოლზე დაუტოვებია. ჩავიცვი სადა შავი კაბა,თმა უკან შევიკარი არცი ისე მჭიდროდა და დაბლა ჩავედი ყველა მე მელოდა.
ბატონმა ჯონმა სიბრალულის თვალებით შემომხედა. მეკი ოდნავ გავუღიმე და მივახვედრე რომ ყველაფერი კარგადაა.
   ჯონგუქის იქვე იყო დანარჩენებთან ერთად. ყველა სასაფლაოზე წასასვლელად გაემზადა და სახლი დაცარიელდა. მხოლოდ მე და ჯონგიქი დავრჩით რომელიც ჩემს მოქმედებას ელოდა. ეშინოდა ჩემი მარტო დატოვების.
ისე ვუთხარი რომ მისთვის არც კი შემიხედავს. მეშინოდა თუ მის შავ და უძირო თვალებს შევხედავდი ისე ისეთი სუსტი გავხდებოდი.
ანნა-შეგიძლია შენ წამიყვანო სასაფლაოზე. საჭესთან ახლა ვერ დავჯდები.
ჯქ-რათქმაუნდა. წამოდი შემი მანქანა იქით დგას.
მისთვის არაფერი მითქვამს მივედით სასაფლაოზე. დასაფლავებაც დასრულდა. მე კი ამ დროის განმავლობაში ერთხელაც კი არ გადმომვარდნია ცრემლი. ჩემს უკან კი ხალხის ჩუმი ჩურჩული მესმოდა.
უცნობი- ნახე ალბათ არ უყვარდა თავის ოჯახი, ერთხელაც კი არ უტირია. რა უგულოა.
სხვა უცნობი-ალბათ ბედნიერიც კია ახლა მთელი ქონება მას დარჩება.
ამ სიტყვებზე გავბრაზდი მონდოდა საკადრისი პასუხი გამეცა  და როცა უკან შევბრუნდი საშინელი თავის ტკივილი ვიგრძენი და გონება დავკარგე. გონს სავადმყოფოში მოვედი. თვალები რომ გავახილე ოთახში ჰოსოკი დავინახე ვერ შეამჩნა რომ გამეღვიძა ამიტომ დავუძახე.
ანნა- ჰოსოკ.....(საუბარი მიჭირდა)რა დამემართა ან სად ვარ?
ჰოსოკი-ანნა გაიღვიძე. ღმერთო როგორ შეგვაშინე. სასაფლაოზე გული წაგივიდა ახლა კი სავადმყოფოში ხარ. წავალ ექიმს დავუძახებ რომ გაგსინჯოს.
გარეთ გვიდა და მალე ექიმთან ერთად დაბრუნდა  მას უკან დანარჩენებიც მოყვნენ (ჯინი.არემი.შუგა.ვი და ჯიმინი)მაგრამ არ ის ვისაც ველოდი.ცოტა გული დამწყდა მინდოდა ახლა ისიც აქ ყოფილიყო. ექიმმა გამსინჯა წამლებიც გამომიწერა და მითხრა რო გონება უჭმელობისგან და სტრესის გამო დავკარგე. გამოწერა არ უნდოდა მაგრამ დავიჟინე და სახლში წამოვედი. მთელი ეს დრო თითქოს რაღაც მაკლდა. სახლში მისვლისას ყველა კართან შემეგემა მაგრამ ის აქაც არ იყო ამიტოომ ცოტა შეწუხებულმა ყველა თავიდან მოვიშორე და ჩემს ოთახში ავედი. გამოვიცვალე და უბრალოდ შავი სპორტული შარვალი და შავი ჰუდი ჩავიცი დაბლა ჩავედი. ყველლა დასაძინებლად წასულიყო. მისაღები ცარიელი იყო. ამ საღამოს იწვიმა ამიტომ ცოტა ციოდა. ისეთი დაღლილი ვიყავი სავარძელში ჩამეძინა.