တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်ဆိုင်းနေခြင်းမျိုး မဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်ဘဝလမ်းကို ကိုယ့်အကြိုက်ဆုံး ပုံစံနဲ့ ဖြတ်သန်းနေခြင်းပါဘဲ။
၅နှစ်တဲ့
၅ နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်က လူတစ်ယောက်ကို
ပြောင်းလဲဖို့ရာလုံလောက်တဲ့ပမာဏပါဘဲ။
--------------------------
" ..... ယောက်ျားရေ ..."
အသံဗြဲနဲ့အတူ ဝင်လာတာက နှစ်ယောက်
မရှိတဲ့ ဒါရိုက်တာ ရှောင်းကျန့်ပါဘဲ။
"Dir ရှင့် ဒေါက်တာက ဆွေးနွေးခန်းထဲ
မှာဘဲ ရှိနေတုန်းပါရှင့်"
"ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ဌာနကို လာတိုင်း ဆိုင်ကြောင်း ပိုင်ကြောင်း အော်မလာလို့ မရဘူးလားဟင် fa တွေကိုအားနာသမှုနဲ့ဖြစ်ဖြစ်"
ရှောင်းကျန့်က နှုတ်ခမ်းကို မဲ့ကာ ခေါင်းခါပြလိုက်ပြီး......
"မရဘူး သူက ငါ့အပိုင်"
ဆရာမလေးအုပ်စုက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးကြပြီး မကြားတကြား ပြောကြတယ်။
"အမလေး ဒီလောက်အလုပ်အားတဲ့ Dir
မျိုး တွေ့ဖူးပေါင်တော် တွေ့ဖူးပေါင်
လာဟေ့ ပြန်ကြမယ် လူနာလည်းကုန်ပြီ"
ဆွေးနွေးခန်းထဲတွင်....
"အဲတာဆို ခံစားရတာက.လူတွေတနေ့မှာ
မသေဆေးရမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးစိတ်က ဖျောက်မရဘူးဆိုတာ အဖြေထွက်သွားပြီ
ဆိုတော့ ဒီတစ်ပတ်ဆွေးနွေးမှု နားလိုက်ရအောင် နောက်ပတ်ကျ အဖြေရှာကြမယ်
နော် သေချာအနားယူပြီး ပြန်တွေ့ကြရအောင်"
Patient ထွက်သွားပြီးတော့ တံခါးခေါက်သံ
နဲ့အတူ .....
"ယောက်ျားရေ လွမ်းလိုက်တာ"
ဆိုပြီး ကျန့်ကောကသူ့ကိုပြေးလာဖက်တယ်။
"ကော ဗိုက်ဆာပြီလား သွားကြမယ်လေ"
"အွန်းဆာပြီ ဟော့ပေါ့ စားချင်တယ် ယောက်ျား လိုက်ကျွေးပါနော် "
မျက်လုံး ပေကလပ် ပေကလပ်နဲ့ ပြောလာတဲ့ ကျန့်ကောကို မနိုင်ဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့
ရိပေါ် ခေါင်းရမ်းပြရင်း ရယ်မိတယ်။
"ဝွန်း ယောက်ျားက မကျွေးဘူးလား ငါ့ဘဝလေးသနားစရာ စားချင်တာ မစားရ ဝတ်ချင်တာ မဝတ်ရ ပိုက်ဆံကမရှိ အော်.. "
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
Start from the beginning
