Geen uitweg meer

Hoofdstuk 2

Ik stond op mijn kamer, mijn maag deed ontzettend veel pijn van de trappen die mama mij net gaf. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Wat een misselijkmakend en lelijk persoon was ik toch. Ik opende de deur van mijn kast en graaide naar het mesje dat ik achterin had verstop. Het zilver was bedekt met een dun laagje bloed, van de vorige keer. Ik hield het mesje naast mijn gezicht en bekeek mijzelf. Mijn longen vulde zich met lucht dat ik met een zucht weer uitblies. Beneden klonk de harde muziek van mama terwijl ik naar het mes bleef staren. Ik kneep mijn oogleden strak op elkaar en zette het mes in mijn bovenarm. Ik opende mijn ogen weer en keek mezelf met een lachje aan in de spiegel. Dit verdiende ik! De pijn hoorde bij mij!

Ik trok het scherpe mesje tot aan mijn ellenboog en zag hoe het bloed langzaam op de houten vloer drupte. De tranen sprongen in mijn ogen, maar niemand zou het zien. Met het mes nog in mijn hand plofte ik neer op mijn bed. Ik zette het mes in mijn been en trok lange halen. Mijn huid ging stuk en het bloed stroomde over mijn been en drupte op mijn dekbed. Ik gaf een gil en gooide het mes door mijn kamer.

‘Mislukkeling! Je hebt er weer aan toegegeven’ schreeuwde een stem in mijn hoofd. Ik haatte mezelf. Ik kon niets, ik kon zelfs die verleiding van dat rot mes niet weerstaan.

Mijn hart ging als een razende te keer en in mijn hoofd knapte alles. Ik stond op en pakte het bebloede mes van de grond. Mijn hand trilde terwijl ik het mes weer in me wilde zetten.

‘Doe het niet!’ riep de stem in mijn hoofd. Ik schudde mijn hoofd, liet het mes weer vallen en voelde me rustiger worden. Ik pakte de pleisters uit de kast en bedekte mijn wonden van buiten, maar die van binnen bleven, die kon ik niet zomaar bedekken met wat pleisters.

Ik liep de klas binnen, het was laat, later dan had gemoeten, voor de zoveelste keer. Ik ging snel naast Emma zitten. Ze glimlachte naar me.

‘Ilse, waarom ben jij zo laat?’ vroeg de docent wiskunde. Ik keek verschrikt op, ik kon toch moeilijk de waarheid vertellen? De waarheid was een geheim. Niemand mocht de waarheid weten.

‘Ik ben van mijn fiets gevallen,’ loog ik. De leraar knikte slechts terwijl de rest van de klas zuchtte en lachte. Het was mijn zoveelste smoes over een valpartij, de klas wist heus wel dat ik elke keer loog. Maar de echte reden wisten ze niet. Ze moesten eens weten hoe het echt zat.

Vanochtend was het echt extreem. Ik kwam beneden en mama rende op mij af. Ze duwde mij op de grond en direct schreeuwde ik om hulp. Er was niemand. Alleen mama, die op mij in begon te slaan. Ik huilde en schreeuwde, maar het hielp niet. Mama ging door. Ze bleef slaan.

Het was mijn cijfer die mij uit mijn gedachte haalde en die mijn dag nog beroerder liet beginnen. Het was een 3,2. Nog even en ik bleef echt zitten, dan viel er niets meer te redden. Maar nu ik bijles had moest het wel beter worden.

Bas was overal beter in, hij haalde geen onvoldoendes en stond al helemaal niet op zitten blijven. Dus ik mocht ook geen onvoldoendes halen, ik zou ook niet blijven zitten, het mocht niet van mama. Ik moest het geweldige voorbeeld persoon worden nu Bas dat niet meer kon zijn. Een confectie, maar dat wilde ik helemaal niet zijn. Dat zou te saai zijn, ik wilde leven, ik wilde geen school en wiskunde, maar mama’s wil was wet.

De volgende les die ik had was geschiedenis, ik zat naast Zoë, een van mijn andere vriendinnen. We hadden een vriendengroepje van vier, met daarin eigenlijk twee tweetallen. Ik hoorde bij Emma en Zoë hoorde bij Joëlle. Ik verzweeg mijn gevoelens niet alleen voor Emma, maar voor iedereen uit het groepje. Ik kon het niet vertellen, omwille van Emma.

Mijn gedachtes dwaalde af. Het was vrijdag en het was prachtig weer buiten, ik dacht aan volgende week, de dag dat ik weer bijles had. Ik wilde geen bijles. Ik wilde geen school, school wilde mij niet, dus ik wilde school niet. Het maakte mij niet meer uit, maar Sander wilde ik wel, dus ik zou naar die bijles gaan, ook als mijn moeder mij het nog honderd keer zou verbieden.