Wounded Heart (Fortalejo Clan #2)

Prologue

Hello! The title of this story has been changed purposely due to a personal reason. This was formerly entitled as Tide on the Shore.

-

"Auntie, pwede bang dito na lang ako? I don't want to leave Manila." Halos magmakaawa ako sa aking tiyahin.

Hindi ako pwedeng sumama! I can't leave Sharlo here. He will search for me once he learned that I'm nowhere to be found. I'm sure of it!

Auntie Lora furrowed her brows while packing her things.

"I can't do that, Eris. You know the drill." aniya na nakapagpanlumo sa akin.

"Y-Yes, Auntie." Pagkuwan ay lumabas na ako ng kuwarto niya at bumalik sa sariling silid. I locked myself inside my room and sat on the cold tiled floor. Sumandal pa ako sa aking pintuan at napabuga ng malalim na hininga.

Inilabas ko ang telepono sa bulsa ng suot kong maong na shorts at hinanap ang pangalan ni Sharlo sa contacts. Dumiin ang pagkakahawak ko sa telepono habang nagdadalawang-isip kung tatawagan ko ba siya o ite-text na lang. At the end, I decided to call him.

"Hey, babe." Paos nitong bati mula sa kabilang linya, mukhang kagigising lang.

I smiled, "Did I wake you up, babe?"

I heard some rustling noise coming from his background. Kalaunan ay narinig ko ang pagsalin ng tubig sa baso. Mukhang tumayo na ito kung saan man siya nakahiga at nagtungo sa kusina para uminom ng tubig.

"Yeah, but it's fine. Why did you call? Something's up?"

Bahagya akong napakagat sa aking pang-ibabang labi at napatitig sa nakabukas na bintana ng kuwarto ko kung saan sumisilip ang pang-umagang araw.

"W-We're leaving this summer..." I spoke. "I won't be able to be with you and spend it together."

Just by the thought of leaving Sharlo already breaks my heart. Hindi ko rin naman pwedeng iwanan na lang si Auntie at hayaang mag-byahe mag-isa. Tsaka hindi rin niya ako papayagang manatili rito sa Manila gayong luluwas siya pauwi sa probinsya.

Auntie Lora is the one who raised me. Wala akong ibang kilalang kamag-anak bukod sa kan'ya. My parents...I don't know about them. Basta namulat na lang akong wala sila sa tabi ko at ang tanging nag-alaga sa'kin ang butihin kong tiyahin. That's why she's very strict when it comes to me. Nais niya lamang akong protektahan.

And I felt guilty because she doesn't know that I entered a relationship at such a young age. I'm only sixteen and Sharlo is three years older than me. Nagkakilala lamang kami sa isang birthday party ng kaklase ko kung saan ako inimbitahang pumunta. We're actually two years now and I'm happy that we're going strong together.

"What?!" Dinig ko ang galit sa boses niya. "You can't just leave me here, Rey!"

"I-I know, say, let's meet right now? I want to see you badly." Before we go.

Marahas itong napabuntong-hininga sa kabilang linya.

"Okay. Usual meeting place. Be there at 8 AM sharp." Pagkuwan ay pinatay na nito ang tawag.

I puffed a harsh breath and stood up. Mabilis na akong nagtungo sa banyo at naligo. I wore a yellow fitted dress and it emphasizes my long legs and the shape of my body. Kahit disi-sais anyos pa lamang ako ay nagkaroon na ng kurba ang aking katawan. The yellow color suits my fair complexion better and it paired well with my green eyes.

Karamihan sa mga nakikilala ko ay namamangha sa kulay ng mga mata ko dahil napakabihira lamang daw magkaroon ng berdeng mata ang mga tao. Green is the rarest eyes in the whole wide world. And I feel so lucky because I've got such beautiful eyes.