I Miss You (I Blank You #1)

four

Arriving at Baritol Cafe, I thanked my driver before getting out of the car. "I'll give you a call once I'm done" sabi ko habang nakangiti sa kanya, tumango lang siya sa akin at sinabing, "Enjoy your day po, ma'am."

I turn on my heel to face the new cafe shop, a familiar ambience that relaxes my whole body as if I'm merely a college student.

Tulad lang ng dati tuwing naistress ako sa mga major subjects ko, "Kahit na may kasalanan ka, I have to give credits to you, Jayce."

Tinulak ko yung glass door at tumunog ang bell sa itaas nito, alerting everyone that a customer came in.

"René! Right here!" rinig ko na hiyaw ni Jayce habang kumakaway kung saan siya nakaupo.

Agad ako pumunta sa direksyon niya, tumayo si Jayce and greets me with open arms along with the same bright smile that never fades ever since we were children.

Hindi ko mapigilan na tumakbo papunta sa kanya, hugging him tightly. "Finally after many years," bulong ko sa balikat niya, bahagya na naluha mga mata ko after realizing how much I missed him through the years.

Tumawa lang ng malakas si Jayce and comforted me by drawing soothing small circles on my back.

"Kung hindi ka pa magtatayo ng Luna Estates, 'di ka pa babalik ng Pinas."

Hindi na 'ko nakipag-talo sa kanya, sa halip hinigpitan ko lang yakap and it finally dawns upon me how much my yearning to bring everything back the way it was before sinks in.

Alam ko na rinig ang pagpigil ko ng iyak at panginginig sa boses ko pero pinilit ko pa rin iparating sa kanya ang mga salita na hindi ko madalas sabihin;

"Jayce, I missed you."

Ramdam ko ang gulat ni Jayce pero tuloy ang pag comfort niya sa akin, "I know, I know. I'm here now. Don't cry, pretty."

Ilang minuto ang nakalipas mula ng manatili kami sa yakap ng isa't isa, nauna ako humiwalay at tinignan siya kahit na malabo dahil sa mga luha na pinipigilan ko na kumawala.

"Still the same hairstyle?" biro ko habang inaayos ang salamin niya, "And the same frame rin. 26 ka na pero pareho pa rin lahat sayo, kulang na lang EU uniform suotin mo!"

Nagkibit-balikat lang siya sa akin, "At least you have something to see that never changed ever since you left."

Lumaki lalo ang ngiti sa aking labi, he never fails to make me feel special. As if I'm different from others in a positive way.

Nawala ang ngiti sa labi ko nang maalala ko kung sino nakita ko kanina, pinalo ko dibdib niya at sinamaan siya ng tingin.

"Aray!" he hissed in pain.

I crossed my arms over my chest, I huffed and say "May malaking atraso ka pa sa akin."

He nervously smiles at me and gestures at the empty seat next to him, "Why don't we talk about it like civil people, René?"

Minasamaan ko lang siya ng tingin, "Civil, huh? Do you even know who I bump into?"

Tinignan lang ako ni Jayce, matapos ang ilang segundo nanlaki ang mga mata niya nang maintindihan ang sitwasyon ko, "Keene...?"

Tumango lang ako sa kanya at padabog na umupo sa upuan, nakakunot ang noo at ang mga kilay ko naman ay parang magkaka salubong ng wala sa oras, "That's not even the worst part..."

Umupo agad si Jayce sa tabi ko, "'Wag mo sabihin na siya naka-assign sayo sa dinami dami na marketing executive sa company namin!"

Napansin ko na marami na pala nakatingin sa direksyon namin kaya pinalo ko uli braso ni Jayce, "Lower your voice" I mumble at him while avoiding the eyes on us.