Fitting in [Dutch] ~ Complete

:11:

Snel keek ik Jodie aan. Shit. Giel en Fleur konden mijn ouders niet zien, ik heb geen ouders. "Tuurlijk kan dat." Zei ik met een nep glimlach. Hoe ging ik dit oplossen? "Zou het morgen al kunnen?" Vroeg Fleur. Jodie keek mij aan. "Ik denk het, moet het even vragen denk ik." Zei ik voorzichtig. "Mooi. Kijk maar wat je kan regelen. Wij maken vast een kamer voor je klaar." Lachte Giel. 

Na het eten liep ik met Jodie mee naar boven. Ze glimlachte meteen breed naar me. "Je komt bij mij wonen." Zei ze blij. Ik zuchtte. "Ja maar Jodie, hoe moet ik jou ouders aan mijn zo genaamde ouders laten zien?" Vroeg ik. "Je hebt gelijk." Zuchtte Jodie. Beide dachten we na over een plan. "Misschien wilt die Dave gast wel helpen?" Zei Jodie ineens. "Dat is eigenlijk best een goed plan. Ik vraag het morgen aan Dylan." Zei ik enthousiast, er was een plan nu. 

De volgende dag ging ik samen met Jodie naar school, aangezien ik daar was blijven slapen. Fleur en Giel hadden in 'mijn' kamer tot nu toe alleen een matras en een dekbed. Voor mij maakte dat niks uit. Ik hoefde wat mij betreft alleen te slapen daar. 

Op school ging ik de eerste les meteen naast Dylan zitten. "Goedemorgen zonneschijn." Zei hij vrolijk. Hij kon ook niks anders, hij was een echte engel. "Goedemorgen." Zei ik vrolijk terug. Ik keek hem aan, hij liet zijn ogen expres extra sprankelen. Ik kon nog net niet de halo boven zijn hoofd zien. Ik kreeg er kriebels van in mijn buik. Misschien was ik toch wel een beetje verliefd.

"Dylan, kan ik je om een gunst vragen?" Fluisterde ik naar hem tijdens de les. "Tuurlijk Engel." Knipoogde hij. Ik rolde met mijn ogen. "Ik heb ouders nodig. Jodies ouders willen mij in huis nemen." Fluisterde ik terug. Hij keek me aan. "Uh, dit bespreken we in de pauze." Zei hij verward. Ik knikte. Waarom noemde hij mij engel? Dat sloeg echt nergens op.

In de pauze trok Dylan mij mee het bezemhok in. "Hier komt toch niemand tijdens de pauzes." Zei hij grijzend. Het bezemhok was niet super groot. "Nee, maar als er toch iemand komt horen we het toch wel." Zei ik terwijl ik niet eens mijn best deed om alles buiten ons om te horen. Het was best gehorig in de gang. "Oke, je hebt ouders nodig." Zuchtte Dylan. Ik knikte. "Het is een lang verhaal, maar ik heb veel moeten liegen. Jodies ouders denken dat mijn ouders het heel druk hebben met hun werk en daardoor amper voor mij kunnen zorgen." Vertelde ik. Ik vertelde hem niet dat Jodie wist dat hij een engel is. Ik keek Dylan aan. Hij knikte. "Dave kan shapeshiften. Hij zou ons vast willen helpen." Glimlachte hij. Ik knuffelde hem. "Dankje. Heel erg bedankt Dylan." Zei ik blij. Hij wilde mij gewoon helpen. "Geen probleem prinses." Zei hij lachend en hij drukte een kusje op mijn wang.

Het gebeurde bijna weer. Ik voelde weer heel veel tegelijk. "Nikita? Gaat het?" Hoorde ik Dylan zeggen. Mijn ogen waren waarschijnlijk zwart. "Nee." Zei ik zacht. Hij pakte mijn hand vast, waar naar er een vel wit licht kwam. Ik voelde mij meteen weer rustig. "En nu?" Vroeg hij nog eens bezorgd. "Ik voel me rustig." Mompelde ik. "Je ogen zijn nog wel zwart." Zei hij. "Kom, blijf achter mij en naar beneden kijken. Ik breng je naar je vrienden.". Dylan liep voor mij uit, ik bleef naar beneden kijken en keek niemand aan tot hij zei dat we er waren. Ik zocht meteen de ogen van Jodie. "Hey. Ik wil eigenlijk niet weten wat jullie hebben gedaan." Giechelde ze. "Jezus Jo. Je ziet dat haar ogen zwart zijn, ze heeft gehuild." Siste Leon haar toe. Ik knikte. "Het vaagt langzaam geen zorgen." Zei Britt. Dylan was inmiddels al weer weg gelopen. "En?"