Fitting in [Dutch] ~ Complete

:5:

Flashback, 2 jaar geleden.
"Nee Jodie ik vind hem niet leuk!" Schreeuwde ik nog eens naar haar. Ze had het alleen maar over Jasper, en dat ik hem leuk vond. Ik vond hem niet leuk, echt niet, nooit niet. We waren alleen vrienden. "Kom op, geef het nou toe!" Plaagde ze me nog eens. "Echt niet!". Ik haatte het als ze zo deed, ze wist dat ik nog nooit iemand leuk heb gevonden en dat ik ook nooit iemand leuk kon vinden. Teminste, ik dacht dat ik niemand ooit leuk kon vinden.
Tot hij ineens de kamer in kwam.
Jasper hoorde een hele lange tijd bij onze vrienden groep, vanaf klas 1 tot eigenlijk eind klas 2. Best lang voor middelbare school. Jasper was lief, knap, grappig, zorgzaam. Eigenlijk gewoon perfect. Ik wist niet goed wat ik bij hem voelde, maar jodie zei dat het liefde was.
Hij kwam de kamer ingelopen, we waren al met alle maten bij Jodie thuis, ze wisten al van alles af, behalve Jasper.
"Hey Nik... Ik ehh, mag ik je even alleen spreken?" Begon hij.
Jasper en ik hadden al veel lol samen, we deden veel samen en we lachte veel samen. Jodie, Leon en Tim zagen het wel, hij flirte met me. Ik was en ben veelste blind voor dat soort dingen.
Jodie liep haar kamer uit en gaf me een knipoog, ik wist dat ze buiten de deur zou wachten, voor het geval dat er iets zou gaan gebeuren.
"Hai." Zei ik ongemakkelijk, ik wist niet goed wat ik moest doen. Jasper krabte even achter zn rug, ook erg ongemakkelijk. "Ik ehh. Ik denk dat ik je leuk vind." Zei hij toen hij een paar stappen dichter bij me zette, en hij gaf me een kusje op mn wang.
Ik wist niet wat ik voelde, ik voelde heel veel. Maar omschrijven lukte me niet. Het voelde fijn, vertrouwd. Terwijl ik ook verdriet en boosheid voelde. Ik wilde weg, ik moest weg. Hij kon geen monster zoals mij leuk vinden.... Als hij alleen al wist wat ik was.
Ik raakte in paniek en wilde Jodie roepen, maar dat was al te laat. Ik zag aan Jaspers reactie al wat er aan de hand was. Hij schreeuwde, ik huilde.
Jodie kwam binnen gerend en zag de situatie. Ze kalmeerde mij eerst, dat hadden we ooit zo afgesproken. "Shh, t is goed Nik." Ik werd alleen maar verdietiger van haar, ik voelde me machte loos. Ik hoorde iemand de trap op komen, Leon of Tim. T was geen meisje, dus Britt was het niet. Ik raakte daardoor alleen maar meer in paniek en werd ontzichtbaar. Voor hen.
Ik probeerde mezelf te kalmeren. Op Jodies bed zitten en rustig worden, pas als iedereen uit de kamer is, dan word is weer normaal nam ik mezelf voor.
Leon kwam uiteindelijk de kamer binnen, Ik zag dat Jodie hem een klein seintje gaf, ons geheime gebaar. "wat is hier gebeurd?" Hoorde ik hem zeggen, "ze... Ze...." Stammelde Japser alleen maar. "Sorry Leon er is niks." Zei Jodie vlug, zodat Jasper zou denken dat er niks is. Ik zag Jasper kijken, zelfs hij had door dat t niet klopte en dat deed het ook niet. Ik was een probleem. "Oh. Oke." Ineens begon Japser weer wat meer te leven. "Ze... Nikita, ze... ze is een monster... Hoe... Hoe kunnen jullie haar beschremen?!" Riep hij naar Jodie en Leon.
Jasper rende daarna weg, we hebben hem nooit meer gezien. Hij kwam niet meer terug op school en hij was nergens te vinden.
Toen ook Jasper weg was uit te kamer maakte ik mezelf weer zichtbaar. "Ohhh, ik heb het goed verkloot." Huilde ik. Ik was nog steeds niet mezelf. Jodie en Leom schrokken er niet meer van en Jodie pakte een zakdoekje voor mijn zwarte vloeiende tranen.
Ze knuffelde me en zei, "ja, maar, dat is dus hoe liefde voelt.".
Na die dag had ik mezelf voorgenomen om nooit meer gevoelens naar iemand te krijgen. "Lieve schat, gevoelens kan je niet wegstoppen." Zei Jodie nog, maar ik wist het zeker.
Ik zou nooit meer iemand dit aan doen.