Mysterious University Season 2 (#On - Going)

23

”Alam mo ba kung anong nangyayari sa buhay ni mystein ngayon Ms Thea?”

“Wala kang alam,  walang kayong lahat alam. Kaya kung mas mahala sa inyo ang repotas’yon n‘yo para sa‘kin mas mahalaga ang kaibigan ko. Gusto mo pala na dapat ang M.U ang nanalo eh na dapat ikaw ang mapuri ba’t di ikaw ang sumali? Hindi lahat ng oras iisipin mo ang sarili mo Ms Thea ,  matutukang mag isip at pakinggan bawat hinaing ng mga Studyante mo. Naturingan kang professional pero ni katiting na paliwanag ni mystein di mo pinakinggan mas inuna mong pagalitan kaisa makinig at damayan.”

“At kayo?” turo ko sa mga classmate namin. “Anong karapatan n‘yong maki alam? Simulang simula ba? Gumawa si mystein ng mga bagay na ikakasira n‘yo? Hindi diba? Mas pinili n‘ya pa ngang iligtas kayong lahat kaisa sa taong mahal n‘ya tapus ngayon? Ang kakapal ng mukha n‘yong idown s‘ya sa simpleng laru lang na walang kwenta.”

Nanatili silang nakayuko habang si Ms Thea nakatitig lang sa’kin.  Oo sumabog na ako sa galit. Ang hirap kasing makita ang kaibigan mong ganito yong hirap na hirap na para lang sa mga taong mahal n‘ya.

“ANO MAY SASABIHIN PA KAYO ABOUT MYSTEIN?” sigaw ko na kinapitlag nilang lahat.

“Ms-Ms Qu-queen tama na na-natatakot kana eh.” dinig kung saad ni Keil.

“SO-SORRY MS QU-QUEEN.” sabay sabay nilang sabi except Ms Thea na naupo sa upuan n’ya.

Tsskkk.. Kulang lang pala sa mga salita tong letche na mga to pinapainit pa ulo ko.

Hyyysstttt.

_____

•Mystein “Primus” Point Of View•

••••••••••••

Nasa may park lang ako ngayon ako lang mag isa dito. Tahimik at tanging paghinga kulang ang nadidinig ko. Mas gusto ko dito ‘yong wala kang madidinig na lait ng ibang tao na wala kang makikita na ikakasakit mo. Hindi ko alam pero ‘yong tipong gustong gusto mong umiyak pero di ko ginagawa kasi sa tuwing iiyak ako anytime babagsak ako dahil sa sakit ng ulo ko.

Grabi noh? Masakit ang puso masakit din ang ulo ko. Sana pala nagpakamatay nalang ako.

Alam n‘yo ‘yon? ‘yong tipong durog na durog kana pero heto ka padin pinipilit mong maging masaya para sa mga taong nasapalibot mo.

Ni hindi kupa nakita ang mukha ko sa salamin na naging masaya. Hindi pa.

“Myst?”
Napalingon ako sa gawi ko and I saw Ken—napayuko ako ng wala sa oras ng mapansin kung tila may kung anong bagay ang nakikita ko sa imahinasyon ko. “Andito kalang pala. Ayos kalang ba?” tanong n‘ya sa‘kin.

Nguniti ako ng pilit. “Hindi.” diritsang sagot ko.

Tumawa naman s‘ya. “Halata nga.”

“Halata naman pala ba’t kapa nagtatanong?”

“Kasi gusto ko ikaw mismo magsabi sa‘kin na di ka Ok? Na kailangan mo‘ko. Alam mo ba nong tayu pa kahit kunting problema mulang sinasabi mo sa‘kin pero simula nong nawalan ka ng ala-ala ang dami ng nagbago sa‘yu hindi na ikaw ‘yong dating mystein na minahal ko. Pero sinasabi ng puso ko na damayan ka pero ba’t parang ang sakit.”

Nanatili lang akong nakatitig sa kan‘ya. “Hindi ako ok,  kasi hindi kita naaalala.” saad ko habang nakatingin sa malayu.