That moment

-Part 02-

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο και εγώ ακόμα νιώθω τελείως χαμένη και δεν θέλω να βγω από τον κόσμο μου γιατί δεν μαρέσει ο άλλος που βρίσκομαι. Νιώθω τα πάντα μπλεγμένα γύρω μου, νιώθω να πνίγομαι και δεν ξέρω τι να κάνω.

-Αχ: Ιωάννα, όλα καλά; Τι σκέφτεσαι πάλι;

-Ναι ναι όλα καλά, σκέφτομαι ότι θα μου λείψεις, λέω και τον αγκαλιάζω

Άλλο ένα ψέμα που θα ήθελα να πιστέψω ακόμα και εγώ, πλέον λέω τόσο εύκολα ψέματα σε όλους, δεν καταλαβαίνω καν γιατί και πως το κάνω, έχει γίνει συνήθεια. Μόνο σε εκείνον δεν μπόρεσα να πω ψέματα και ακόμα και αυτά που έλεγα πάντα θα ήξερε την αλήθεια.

Να προσδιορίσω το εκείνος, Φώτης, ξεκινήσαμε να μιλάμε φέτος, πριν γνωρίσω τον Αχιλλέα αλλά ήταν απλά από μηνύματα, μένει σε άλλη πόλη αλλά από την πρώτη στιγμή ξέραμε και οι δυο πως δεν μιλούσαμε απλά. Αλλά είμαστε πολύ εγωιστές και οι δυο όπως λέει και αυτός για να παραδεχτούμε κάτι περισσότερο.

Ή το ξέρουμε πως δεν θα αντέχαμε την απόσταση και εγώ δεν κατάφερα να περάσω Θεσσαλονίκη που είναι αυτός για να είμαστε μαζί, όποτε απλά μένουμε φίλοι. Νομίζω μας πονάει και τους δυο και ειδικά όταν είμαστε με άλλα άτομα αλλά ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Αλλά σταματάω να τον σκέφτομαι για τώρα και επιστρέφω στην πραγματικότητα.

Εκείνη την στιγμή βλέπω και τα κορίτσια όποτε πηγαίνω προς αυτές γιατί πρέπει σιγά σιγά να δώσουμε βαλίτσες.

Αποχαιρετάω τον Αχιλλέα με μια αγκαλιά και ένα φιλί γιατί δεν ξέρω και πότε θα τον ξαναδώ. Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω ότι θα κρατήσει αλλά δεν ξέρω και αν με στεναχωρεί. Ήταν ωραίο όσο κράτησε αλλά δεν αξίζει παραπάνω, το ξέρω μέσα μου ότι δεν είναι το τέλειο. Απλώς πάντα δυσκολεύουν στο να τελειώσω σχέσεις και να ξεκαθαρίσω με ανθρώπους ότι ίσως θα ήταν καλό να παίρναμε διαφορετικούς δρόμους.

Γενικά ίσως φταίει το γεγονός ότι φοβάμαι να μείνω μόνη μου. Θα ήθελα να λέω ότι είμαι τελείως ανεξάρτητη αλλά η πραγματικότητα είναι πως παρότι δεν συμπαθώ εύκολα ανθρώπους δένομαι τρομερά με τα άτομα που νιώθω καλά μαζί τους. Φοβάμαι να διώχνω άτομα από την ζωή μου γιατί ξέρω πως μια μέρα θα μείνω τελείως μόνη μου και θα το έχω προκαλέσει εγώ. Βέβαια δεν δικαιολογεί αυτό την συμπεριφορά μου αλλά δεν ψάχνω να δικαιολογηθώ. Ξέρω πως το να μένω μαζί του είναι ένα λάθος που κάποτε θα σταματήσω.

Χαμένη στις σκέψεις μου ούτε που κατάλαβα πως συμμετείχα στις ανούσιες συζητήσεις που έκαναν οι άλλες δυο και πως είχαμε ήδη ανέβει στο αεροπλάνο. Πολλές φορές απορούσα αν σκέφτονται όλοι τόσο πολύ ή πάει κάτι πραγματικά λάθος με εμένα.

Θα περιέγραφα τι ακολούθησε μέσα στις επόμενες μέρες αλλά όλες οι διακοπές μπορούν να συμπεριληφθούν σε τρεις προτάσεις είναι η αλήθεια. Η Χαρά, η μια από τις δυο φίλες μου, ήμασταν σίγουρες από πριν ότι θα έχει θέμα με το παραμικρό όπως και έγινε δηλαδή οπότε πρακτικά περάσαμε 5 μέρες να αλλάζουμε το πρόγραμμα με βάση το πως την βόλευε και εντέλει αυτή να μην έρχεται καν μαζί μας. Καθόταν στο δωμάτιο και έλεγε πως θα έπαιρνε αεροπλάνο να φύγει πριν από εμάς. Ας το έκανε, κουραστήκαμε να την παρακαλάμε. Άλλο ένα άτομο που πρόκειται να φύγει σύντομα από την ζωή μου υποθέτω.

Από την στιγμή που γυρίσαμε από τις διακοπές οι μέρες περνούσαν άσκοπα και όλοι περιμέναμε τα αποτελέσματα των πανελληνίων.

Όταν έφτασε εκείνη η μέρα όλοι ήμασταν αγχωμένοι αλλά και ενθουσιασμένοι για την καινούρια μας αρχή. Ήξερα ότι περνάω ιατρική στα Γιάννενα αλλά μέχρι και τελευταία στιγμή είχα την ελπίδα ότι με έναν μαγικό τρόπο θα κατέληγα Θεσσαλονίκη, όπως ήθελα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν δικό μου όνειρο ή της μάνας μου αλλά σίγουρα τους τελευταίους μήνες είχε γίνει και το δικό μου άπιαστο και μακρινό όνειρο.

Ίσως ακούγεται χαζό που το σκεφτόμουν μόνο και μόνο για έναν άνθρωπο που δεν είχα συναντήσει καν από κοντά αλλά και πάλι στο μυαλό μου ήταν κάτι πιο ιδιαίτερο που όμως έπρεπε να ξεχάσω. Πρέπει να απομακρυνθώ από αυτόν γιατί διαφορετικά θα είναι ακόμα χειρότερο. Θα γίνει όμως και αυτό. Για τώρα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θέλω να του πω και επίσημα ότι πέρασα ιατρική.

Ήξερε ότι το ήθελα από πολύ παλιά και πάντα πίστευα ότι αυτό θα με έκανα πραγματικά ευτυχισμένη. Θα έπρεπε να με είχε κατακλύσει αυτό το συναίσθημα αλλά παρόλα αυτά ακόμα νιώθω σαν κάτι να μου λείπει. Αυτό που ένιωθα πάντα και πάντα είχα την ελπίδα ότι θα καλυφθεί με αυτή την επιτυχία μου. Ίσως αυτό γίνει στην πορεία.

Αν σου άρεσε και θες να συνεχίσει πατα το αστεράκι❤️ Σημαίνει πολλά για εμένα
Hugs and kisses
🌸