NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

A visit to Azkaban

Daar gaan we dan. 

Ik leg me plat op mijn bezem en vlieg op hoge snelheid op het eiland af. Hoe sneller ik door de dementors heen en op de grond ben hoe beter. Ik moet een paar dementoren ontwijken voordat ik het inmiddels verdorde gras met mijn voeten raak. 

Direct gooi ik de bezem aan de kant en verander me naar mijn faunatenvorm, de vertrouwde wolf. Pas dan durf ik omhoog te kijken naar de zwarte wezens, wetende dat ze mij als faunaat niet kunnen herkennen. 

Hoewel de dementoren niet mij direct lijken aan te vallen, of een compleet andere formatie te tonen, lijken ze wel gealarmeerd. Het zal niet lang duren voordat ze door hebben dat er iets aan de hand is, dus ik moet snel handelen. 

Op hoog tempo ren ik naar de poorten van het fort toe, die wonder boven wonder gewoon open geduwd kunnen worden. 

Sirius had mij dit verteld. Ze gaan er niet vanuit dat iemand ooit levend door de poorten zou kunnen ontsnappen, want de dementoren monitoren de bewegingen van het aantal gevangenen in het gebouw. Hierdoor wanen ze zich in een soort schijnveiligheid, waar Sirius slim gebruik van heeft gemaakt. 

Zodra ik door de poorten heen ben gekomen, overvalt mij een golf van geluid. Geschreeuw, gehuil en hartverscheurende gillen weerkaatsen tegen de kille muren. Door elke gang zweven enkele dementors die de wacht houden. De kou en kilte die de wezens met zich mee brengen valt als een klap over me heen. 

Alle vreugde wordt langzaam uit mij gezogen, al voel ik de effecten minder in mijn faunaten vorm, iets wat voor mij een redding zou zijn. 

Ik denk aan de lijst met tientallen namen die vermoedelijk in de gevangenis zitten en in welke cellen deze zullen zijn. Sirius heeft mij uitgelegd dat elke cel een bord met de naam van de gevangene heeft hangen, wat mijn zoektocht een stuk gemakkelijker moet maken. 

Met mijn rugharen overeind sprint ik naar de eerste verdieping, waar de cellenblokken beginnen. Mijn aanwezigheid lijkt nog niet opgemerkt te zijn door de dementoren. 

Het plan is dat ik zo lang mogelijk in mijn faunatenvorm blijf en de Viavia's verspreid, bij ieder persoon eentje. Dan moet ik ze waarschuwen van ons plan via mijn gave van gedachte lezen. De rugzak met de Viavia's heb ik in mijn bek, in plaats van op mijn rug. 

Pas op de tweede verdieping vind ik de eerste persoon van mijn lijstje. Ellie Dowson, een dreuzelgeboren heks, is tijdens een overval van dooddoeners samen met haar man Rob Dowson gevangen genomen. Beide tovernaars zijn lid van de Orde, dus het is vanzelfsprekend dat ik ze uit deze hel moet halen. 

Als ik tot stilstand kom voor de cel waar Ellie in gehouden wordt, overvalt meteen een gevoel van verdriet me. 

Ellie ligt opgekruld en trillend in de hoek van de cel. Haar korte blonde haar is vuil en zit vol met klitten. Ze maakt een zacht snikkend geluid. Ze zijn hier pas enkele weken en nu al is ze in deze staat.

Ik blaf kort, maar zacht, om haar aandacht te krijgen. Langzaam heft ze haar hoofd op en met wazige ogen kijkt ze me aan. Het duurt een volle minuut voordat ze door heeft dat er een levensechte wolf voor haar cel staat. 

'Wat...' mompelt ze zacht, terwijl ze zich iets meer overeind duwt. Dat is voor mij het moment om contact te zoeken. 

Ellie?

Ze slaakt een kreet en duikt naar de achterste muur van de cel. 

Ellie, schrik niet. Ik ben een faunaat. Ik kom je uit Azkaban halen. 

Heftig trillend kijkt ze me van achter opgetrokken knieën aan. 'Wie ben jij?' fluistert ze uiteindelijk.

Ik ben Katelynn Mergel. Ik kom jou en Rob redden.