Eens een badboy altijd een badboy

40. Het komt allemaal wel weer goed...

Na een kwartier lang zonder plan straten in en uit te lopen, besluiten we bij een lange brede muur stil te staan en een beetje voor ons uit te staren. We praten wat, we drinken wat en we observeren de voorbijgangers. Terwijl de lucht steeds een tint donkerder wordt begint iets me op te vallen. Ik merk dat een lange jongen al een tijd bij ons in de buurt staat. Hij is geheel in het zwart gekleed en hij staat een meter of tien van ons af. Hij leunt tegen een lantaarnpaal en zo te zien rookt hij een sigaret.

Erg verdacht ziet het er niet uit en toch krijg ik een argwanend gevoel. Het is wel heel toevallig dat hij daar staat op het moment dat wij hier komen. Daarbij heb ik telkens het idee dat hij ons in de gaten houdt. Misschien heb ik gelijk, misschien is het niets. Wat het ook mag zijn; wij zijn met vijf personen en hij is alleen. Niks om me dus zorgen over te maken.

'Hé Milan, moet je kijken wat voor lekkers ik in de verte zie lopen!' roept Casper met een duidelijk dronken stem. We volgen zijn blik en een voor een zie ik de mondhoeken van de boys omhoog krullen. Zo ook ik. De groep van drie is in een oogopslag te herkennen. Hannah links, Luna rechts en in het midden mijn onschuldige kwetsbare Julia.

'Zo te zien hebben de lieve vriendinnetjes het goed gemaakt,' zegt Dylan spottend met een lach erachteraan. Ik kijk ze met een grijns aan, ik draai me om en ik loop vervolgens op de meiden af. Ze lopen omarmt en zo te zien hebben ze veel plezier. Het moment dat ze alle drie schrikken als ze ons zien geeft me dan ook een ongelofelijk plezierig gevoel.

'We draaien ons om en vermijden alle klootzakken in de buurt volkomen.' Zegt Julia en alle drie lopen ze haastig terug naar waar ze vandaan kwamen. Ik lach. Snel zet ik een paar passen naar voren, waardoor ik Julia 's arm kan beetpakken en ik haar terugbreng. Met een ruk trek ik haar naar me toe. Ze kijkt me woedend aan. Ik zie hoe ze haar mond opent, klaar om me flink uit te schelden.

Hannah is haar voor. 'Snap je niet dat ze je niet moet? Jezus laat haar eens met rust!' 

Ik kijk Hannah met opgetrokken wenkbrauwen aan. Een kleine lach kan ik niet onderdrukken. Sinds wanneer heeft zij zo'n grote mond gekregen? Ik zou haar eens duidelijk maken dat zij de macht niet heeft mij zo aan te spreken. Vinger voor vinger bevrijd ik Julia uit mijn greep. Vertraagd kom ik Hannah's kant op. Terwijl ik gedurfd dicht tegen haar aan ga staan blijf ik haar recht in de ogen kijken, waardoor ze het gevaar haast in me moet zien. 

Haar adem stokt en ik kan haar angst voelen. 'Ik ga dit maar één keer zeggen dus luister goed Hannah. Probeer nog eens zo'n brutale uitspraak en ik zal aan Casper doorgeven dat hij je dit keer zo erg mag gebruiken als hij wenst. Geloof me als ik zeg dat Casper een jongen met grote behoeftes is. Je bent precies zijn type dus daag me niet uit.' Ik buig me voorover en met een grijns fluister ik in haar oor: 'hij is wild als ie dronken is.'

Voor ik er erg in heb trekt Julia me van Hannah af. 'Laat haar met rust.' Sist ze. Ik draai me om. Gemakkelijk maak ik van haar los om vervolgens haar beide polsen beet te pakken. Ze trekt maar het is overduidelijk dat ik veel te sterk voor haar ben. Ze zit dit keer letterlijk vast in mijn greep en ze zal niet vrij komen tot ik dat wil. 

'Wil je dat ik je vriendinnetjes met rust laat? Prima, zij mogen gaan. In ruil ga jij met mij mee. Of dacht je echt dat ik je vieze dingen met Ruben zou laten doen? Dacht je dat ik geduldig op je zou wachten?' 

Ik zie hoe Luna haar hoofd schudt. Mijn plan bevalt haar niet. 'Julia wij gaan niet weg zonder jou.' Ze kijkt me met een kwade blik aan. Het doet me niks. 

Tot mijn verbazing perst Julia een glimlach op haar gezicht als ze hen aankijkt. 'Ga maar, het is goed.'

'Nee dat is het niet! Juul je hoeft niet naar hem te luisteren.' Zegt Hannah bijna smekend.

'Ik zei ga!' Julia' s woorden klinken luid en bevelend. Ze geeft de meiden geen andere keus. Ze draaien zich om en ze laten hun beste vriendin in mijn stevige greep achter.

Ik laat een pols los. In plaats daarvan pak ik haar kin beet. Ze knijpt haar ogen samen. 'Als je me wilt verkrachten kan je het maar beter gelijk doen.' Haar woorden verrassen me. Dus zo denkt ze over mij? Een harteloze jongen die alleen maar geeft om haar lichaam. Het maakt me boos en het zorgt ervoor dat mijn hand strakker om haar pols heen klemt. Op een geven moment geef ik zoveel kracht dat ze een kreet van pijn moet onderdrukken. 

'Je doet me pijn,' fluistert ze. 

'Is dat iets nieuws?'

'Nee.'

Ik glimlach. 'Dan heb je niks te verliezen. Geef je eraan toe Julia. Iedereen heeft duistere kanten. Ik weet dat jouw kant niets liever wilt dan toegeven. Je wilt je aan mij toegeven.'

Fel kijkt ze me aan. 'Laat je goede kanten zien klootzak. Geef je eraan toe Milan. Iedereen heeft goede kanten. Ik weet dat jouw kant niets liever wilt dan toegeven. Je wilt aan de wereld laten zien dat jouw goede kant bestaat.'

Haar ogen fonkelen. Ze staan vastbesloten. Ze zou zich absoluut niet aan mij toegeven zolang ik me op deze manier blijf gedragen. Ik grijns mijn tanden bloot en ik sla in een snelle beweging mijn armen om haar heen. Het is precies op dezelfde manier als Ben bij haar heeft gedaan, alleen dan rondom haar middel in plaats van haar nek. Ze voelt klein en breekbaar. Mijn armen zijn te sterk om haar vast te houden zonder haar daarbij geen enkele vorm van pijn te doen. Haar woorden en ogen zijn hard, maar haar lichaam zal altijd zacht en kwetsbaar blijven. 

'Ik geef je een voorstel,' fluister ik bij haar oor. 'Jij laat je duistere kant zien. De kant die niemand op ik na wil zien. In ruil zal ik je laten zien hoe ik ben.' 

Ik merk dat een rilling langs haar heengaat. 'Ik weet al hoe je bent.' Mompelt ze verward. Ik lach, ik draai haar met een ruk om en ik kijk haar doordringend aan.

'Niemand weet hoe ik echt ben.'