Eens een badboy altijd een badboy

40. Het komt allemaal wel weer goed...

Ik schud mijn hoofd. Hannah's woorden kan ik niet geloven. 'Als ik hem niet had uitgedaagd...' 

Ze kijken me nu tegelijkertijd aan. Met een oprechte glimlach kijken ze me aan. 'We hebben het niet alleen daar over. We hebben het over alles. Over Milan. We hebben er lang over gepraat en nu snap ik pas hoe lastig dit voor jou is geweest. En wij maar zeuren dat je uit z'n beurt moest blijven! Wij hebben makkelijk praten. Je weet pas hoe het is als je het zelf meemaakt. We begrijpen dat nu.' 

Hannah's woorden dringen langzaam tot me door. Het geeft me een gevoel van opluchting en dankbaarheid. 'Ik heb dit alles niet gewild,' zeg ik zachtjes. Hannah knikt. 'Snap ik.' 

Ik kijk Luna aan. 'Allebei?'

We kijken Luna hoopvol aan. Haar ernstige uitdrukking verandert in een betrouwbare glimlach. 'Allebei.' Zegt ze dan. 

Ik ben blij dat onze vreselijke ruzie lijkt te zijn beëindigd. Toch wilt een bepaald gevoel me niet met rust laten. Er is een gevoel van angst dat alles niet zo makkelijk kan worden opgelost. 'Hoe graag ik ook zou willen,' zeg ik daarom, 'ik kan niet beloven dat het nu over is tussen Milan en mij. Geloof me als ik zeg dat ik nog nooit zo iemand heb gehaat als hij. Geloof me. Maar ik weet dat ik hem onmogelijk uit mijn leven kan houden. Hij zal me blijven irriteren en... Ik weet niet hoelang ik hem kan blijven ontwijken.' 

Tot mijn verbazing knikken de meiden, als teken dat ze het begrijpen. Er lijkt geen "maar" aan te komen of een moment van twijfeling. Dit keer staan ze voor honderd procent achter mijn woorden. Het bewijst nogmaals dat deze meiden de beste vriendinnen zijn. De liefste mensen die ik ooit zal vinden. Ze zullen het niet altijd met mijn keuzes eens zijn en in dit geval absoluut niet. Hoe mooi onze woorden ook zijn en hoe echt ze ook klinken, diep vanbinnen weten we het. Ik zal me door Milan laten misleiden en zij zullen me proberen te beschermen, wat uiteindelijk leidt tot vreselijke ruzies. 

Een fijn gesprek lost alles dus niet in een klap op. Dat betekent niet dat we niet van dit moment mogen genieten. Op dit moment voelt het goed. We hebben elkaars steun. Ook al laten we dat soms weinig aan elkaar zien, onze band is sterk zoals elk meisje dat wel met haar eigen beste vriendin heeft. Je begrijpt elkaar op een manier die niemand anders doet. Je maakt fouten. Je laat je slechtste kant zien aan diegene waar je het meest van houdt. En uiteindelijk zullen zij diegene zijn die je fouten laten verdwijnen tot er niets anders zichtbaar is dan de juiste oplossing.

Hannah springt op. Ze kijkt ons met een brede glimlach aan. 'Groepsknuffel!' roept ze. We komen lachend bij haar staan en met tranen in mijn ogen laat ik me plat knuffelen. Het voelt goed.

'Ik heb dit gemist,' fluister ik.

Ze antwoorden. 'Wij ook.' 

De wind begint hard te waaien. Ik draai me om en ik sluit mijn ogen. Terwijl ik niks anders zie dan zwart hoor ik de wind die langs ons heen giert. Ik hoor kinderen die richting de speeltuin rennen, Luna's belachelijk harde lach en Hannah die uit het niets over het laatste nieuws begint te ratelen. Mijn glimlach die nog altijd op mijn gezicht rust is bescheiden maar daarbij puur en gemeend. Het is echt en dat is wat telt.  

-          Milan

De avond is ingegaan. De boys en ik slenteren de straten over. Lorenzo en Casper met een flesje bier. Tobias, Dylan en ik met Red Bull. We roepen door elkaar heen en je zou ons niet bepaald als rustig kunnen beschrijven. Ach ja. Ik vind het heerlijk als we met geïrriteerde blikken worden nagekeken. De oudjes zijn het ergst. Zo! Die kunnen chagrijnig kijken. De manier waarop ze kijken geeft precies aan hoe ze ons zien en hoe we in werkelijkheid ook zijn: luidruchtige jonge tieners die het geen probleem vinden om ruzie te zoeken met iedereen die het niet met ons eens is, over wat dan ook.