10 Roses of Monroe

Kabanata 11

🚨WARNING!!!🚨

This Chapter contains themes that are not be suitable for very young audiences. Read at your own risk.

Happy reading ❤🦋

Kabanata 11: transferee

Zaira was now officially a widow simled bitterly habang ineenjoy ang mamahaling wine sa harapan ng kanyang handa na sana ay para sa annibersaryo ng kanilang kasal. Pero kailangan niyang mga move on  hindi naman kasi kawalan ang gag*ng asawa niya. He deserve it, ang kailangan niya na lamang umaktong isang malungkot na byuda pagkatapos malaman na nagloko ang asawa at namatay ito kasama ang kerida niya sa araw ng kanilang anibersaryo.

"Cheers to me and my now single and future happy life!" She sarcastically toasts in the cold and empty dinning room.
Now time to act like a sad and lonely widow. She was gald that finally matatapos na ang kalbaryo niya sa kamay ng baaberong asawa at sa wakas magkakaroon na siya ng sarili niyang kalayaan.

***

*sigh* Lester is still problematic kung ano ang maraming gawin niya to properly approach his daugther na hangang ngayon malalim parin ang galit sa kanya.

"Alis na ako... huwag na rin pala kayong magtaka kung hindi ako uuwi kina Emi muna ako mag s-stay...." Tuloy tuloy na sabi ng kanyang anak bago tuluyang umalis para sa eskwela. Hindi man lamang ito sumalo sa kanya sa hapag kainan at hindi man lamang binati.

*sigh* malungkot na lamang na napatitig si Lester sa hawak hawak niyang concert tickets. Baka bukas na lamang siguro niya aayain ang anak. Maybe, baka sakali ay makausap niya ng matino ang anak.

***

Kahit kumakalam na tiyan ni Leslie tiniis niya ang gutom at maagang pumasok sa paaralan. Hindi alintana sa kanya ang gutom basta ang nasa isip lng niya ay hindi niya makita ang pagmumukha ng lalaking iyon. He really loath that man dahil sa kanya nawalan siya ng ina. Dahil sa makasarili niyang dahilan and  she has the rigth to loath him.

Dahil maaga siyang upang inaasahan na niya na kakaunti lamang ang makikita niyang kaklase sa paaralan pero laking hulat niya ng himalang kay aagang nagsipasok ang kanyang mga kaklase. Nakapagtataka man ay dumiretso ma siya sa kanyang upuan.

"Emi anong meron bat ang aga nila ata?" Tanong niya sa kaibigan. Tipid lamang itong ngumit sa kanya sabay bulong " Meroon kasi paparating na bagong studyante kahit nasa kalagitnaan na tayo ng sem. Kaya halos kuryoso ang lahat kung sino iyong transferee ng malaman ng lahat na sa sa section natin siya ipapasok." bulong sa kanya.

*Grumble!* namula si Leslie sa kahihiyan ng tumunig ang pagkalam ng kanyang tiyan dahil sa gutom. Nahihiya man "Emi? May pagkain ka ba dyan? Hindi kasi ako kumain kanina baka pwede akong makahingi sumasakit na kasi yung tiyan ko..." nahihiyang tugon niya sa kaibigan. Mahina namang napatawa si Emi sa inasta ng kaibigan. " Naku ikaw talaga buti na lamang may extra akong sandwich teka lang kukunin ko." Saad nito na ikinapasalamay niya. Buti na lamang at lagi itong may dalang extrang baon palagi dahil minsan mas nakakatipid kasing mag baon ng pagkain kesa bumili pa sa kantina sa ganoong paraan nakakapagipon pa ng extrang pera.

Nang maibigay na sa kanya ang sandwich walang ano ano ay nilantakan na niya ang sandwich na bigay ng kaibigan. *burp!* napapahimas pa siya sa kabusugan. "Maraming salamat talaga Ems hindi ko talaga alam king ano g gagawi  kung wala ka..." sabi niya na busog na busog.

Napapatawa naman siya sa iniakto ng kaibigan. "Naku ikaw pa, wala pa nga yan sa kalingkingan ng itinulong mo sa akin..."makahulugang turan sa kanya ni Emi. Napakunot ang kanyanga noo dahil hindi maalala kung ano ang ibig sabihin ng kaibigan. " Kung ano man yang sinasabi mo walang ano man... ika nga nila what are friemd sfor kung hindi tayo tutulungan?" Pagsawalang bahala niyang turan.