Her gün, senin yüzünü başkalarının mutluluğunu izlerken kaybediyorum. Bunu sana söyleyemem. Yani... en azından şu ana dek söyleyemezdim. Başkasına söylediğimde benimle dalga geçileceğinden emindim. Çünkü ben hep böyle biriydim, değil mi? Sıkıcı bir melankoliye sahibim.
Böyle olmak zorunda olmadığımı düşündüğünü biliyorum. Neden böyle olmalıyım ki? Beni seven, benim gibi bir çocuğa sahip oldukları için çok mutlu olan bir annem ve bir babam var. Mutlu bir evlilik sürdürmekte olduklarının yirmi yıllık kanıtıyım. Ama aynı zamanda da kendi mutsuzluğumun mührüyüm. Kendi hayatımın içindeki siyah, izi geçsin diye parmak ucuyla bastırdıkça her tarafa çok daha fazla bulaşan aptal bir lekeyim.
Sen ise buna rağmen, hayatında gördüğün en güzel varlık olduğumu söylüyorsun.
Beni seviyor musun, Taehyung?
Özür dilerim.
