vakantie om nooit te vergeten ft. bankzitters

part 7

Ik ben weer terug in het huisje en lig op bed. Ik ben een beetje aan het nadenken over Matthy en alles om hem heen. Ik vind hem wel oprecht leuk, maar ik heb een beetje bindingsangst gekregen door mijn vorige vriend. Die deed eerst alsof hij van mij hield en alles voor mij zou doen. Toen kwamen mijn ouders in een scheiding en voelde ik mij echt kut. Hij deed alsof ik niet meer belangrijk was en hij dumpte me. Sindsdien heb ik geen relaties meer gehad.

Ik word wakker uit mijn peinzingen, als Pip de kamer binnenkomt. Ze ziet er erg vrolijk uit. "Hoi Jasmijn, ik ga nu zwemmen met mijn nieuwe vrienden," zegt ze vrolijk. "Veel plezier," lach ik. Ze pakt een handdoek en loopt weer weg. Was ik nog maar zo jong. Dan was alles veel makkelijker geweest.

Na een tijdje hoor ik buiten stemmen. Ik heb geen zin om op te staan, dus ik blijf liggen. Even later wordt er op mijn deur geklopt. Ik heb eigenlijk geen zin in mensen, maar toch zeg ik: "Binnen." Ik hoor een deur opengaan, maar ik lig met mijn hoofd naar de muur en ik heb geen zin om om te draaien. 

"Hey Jas." Ik hoor een jongensstem. Het is die van Matthy. Ik heb helemaal geen zin in hem, want ik ben bang dat hij iets met me wil, maar daar heb ik geen behoefte aan. Toch draai ik me om. Hij staat een beetje ongemakkelijk in de deuropening. Ik klop met mijn hand naast me op bed. Hij komt zitten. Het is even stil en dan begint hij met praten: "Je ouders maken zich zorgen om je." Ik geef geen antwoord. Ik weet heel goed dat ze zich zorgen om mij maken. De tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen, had ik het heel zwaar. Ik kon bijna niet meer uit bed komen en ik wilde er niet meer zijn. De laatste tijd gaat het steeds beter, maar kleine dingen kunnen mijn hele humeur verpesten. Dan wil ik weer alleen maar ik bed liggen. 

Ik heb niet het gevoel dat ik alles aan Matthy wil vertellen, dus ik zeg; "Dat hoeft helemaal niet, hoor het gaat prima." Hij kijkt me strak aan met een blik dat hij mij niet gelooft. Ineens voel ik mij verschrikkelijk schuldig. Waarom zit hij naast mijn bed, terwijl hij op vakantie is met andere mensen.  "Ga nou gewoon lekker zwemmen, met mij gaat het helemaal goed," zeg ik. Zelf vind ik het best overtuigend klinken, maar hij kijkt me aan alsof hij mij niet gelooft. Toch staat hij op; "Als het niet gaat moet je het zeggen en dan ben ik zo weer bij je." Hij zegt het heel lief. Ik glimlach naar hem. 

De rest van de dag heb ik geen energie om uit bed te komen, dus ik luister een beetje muziek en vovor de rest niet veel. Totdat mijn moeder roept: "Jasmijn, we gaan uit eten ga je mee?" Eigenlijk heb ik geen zin, maar ik moet toch iets eten, dus ik roep terug: "Geef me 5 minuutjes." Ik sta op, loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Een soort geest kijkt naar me terug. Ik zie er echt verschrikkelijk uit. Ik was mijn gezicht en probeer het met make-up een beetje te fixen. Niet helemaal goed, maar het kan ermee door. Leuke outfit aan en klaar. 

Als we bij het restaurant aankomen zie ik al mijn vrienden alweer bij de pingpongtafel staan. Ik heb er vandaag helemaal geen zin in, dus ik doe alsof ik ze niet zie. Totdat Milo roept: "HÉ JASMIJN, KOM JE OOK?" Ik probeer nog door te zeggen dat ik eerst naar binnen moet om te bestellen, maar mijn moeder zegt: "Oh nee hoor ga maar vast, dan bestellen wij wel voor je." Met een zucht loop ik naar de tafel toe. Iedereen is veel te vrolijk voor hoe ik mij op het moment voel. Ik doe echt mijn best om vrolijk te doen, maar volgens mij is het niet heel overtuigend. 

Ik ga eventjes apart zitten, want ik kan de prikkels niet meer aan. Ik hoor iemand aan komen lopen. Het is Hanna. "Wat is er allemaal aan de hand moppie. Ik zie dat het niet helemaal lekker gaat." Ik kan niet echt wat zeggen, want ik weer zelf ook niet wat me dwars zit. Ze geeft mij een knuffel. Het voelt goed. "Ik weet niet wat het is, ik voel mij gewoon niet helemaal lekker vandaag." "Weet je wat? Anders ga jij gewoon lekker naar je huisje toe. Ik laat het wel weten aan je ouders. Moet er nog iemand met je meelopen?" "Nee hoor ik red het wel alleen." Eigenlijk wil ik het wel, maar ik wil wederom niet andere mensen hun avond verpesten. "Toch vraag ik even of iemand eventjes wil meelopen." Hanna loopt naar de anderen. 2 minuten later komt ze terug; "Matthy wil wel eventjes met je meelopen." Matthy pakt mijn hand vast en samen lopen we weg. Ik hoor de anderen nog doei roepen. 

"Wil je echt naar je huisje," vraagt Matthy, "we kunnen ook naar de kampvuur plek en naar de sterren kijken." Dat klinkt heel fijn, dus ik zeg: "Ja leuk." We lopen naar de plek en gaan in het gras liggen. Ik voel Matthy's hand in de mijne liggen. Hij begint te praten over sterrenbeelden, maar volgens mij snapt hij er helemaal niks van. Ik vind het wel grappig, dus ik laat hem doorlullen. Het is de perfecte temperatuur. De perfecte jongen ligt naast mij. Alles is perfect. Ik wil dat dit moment nooit voorbij gaat.

Hallo mensen, ik was eigenlijk vergeten dat dit bestond, dus bij deze een nieuw hoofdstuk. Het is een beetje veel Matthy, maar ik ga een nieuwe schrijven met minder Matthy en meer Raoul. Laat even weten of ik met deze ook door moet gaan. Oké love you bye <3