vakantie om nooit te vergeten ft. bankzitters

Ik wil naar huis

Ik wordt wakker door mijn moeder. "Kunnen jullie even helpen, ik kan het niet vinden." We rijden ergens in Italië tussen de bergen langs een meer. "Hoe heet het?" vraag ik, terwijl ik naar buiten kijk. "Come un Foire" zet mijn moeder. Dat betekend, als een bloem. Dat weet ik, omdat ik voordat we hierheen gingen, een duolingo cursus heb gedaan. Ik wilde wel een beetje kunnen communiceren. "JA HIER IS HET" gilt mijn zusje. "Jezus, ik hoef nog niet doof." zeg ik lichtelijk geïrriteerd, maar ik kijk wel naar buiten, want ik ben heel benieuwd. 

Als ik zie wie er allemaal rondlopen, moet ik even slikken. Alleen maar kleine kinderen en ouders. kut, denk ik. hier had ik nou niet op gehoopt. Mijn moeder parkeert de auto en we stappen uit. "We moeten eerst even naar de receptie." zegt mijn moeder. "Ik doe dat wel, pakken jullie de auto maar uit." zeg ik. Ik ben wel benieuwd wat er nog meer allemaal hier is. Ik loop een stukje naar beneden en daar staat een bordje: 'receptie'. Nog iets verder naar beneden, zie ik een pingpongtafel, waar wat kindjes aan de pingpongen zijn. Ook is er een tennisbaan, maar die is op het moment leeg.

Als ik heb ingecheckt, loop ik terug naar de auto. De koffers staan inmiddels al buiten de auto. "We hebben huisje nummer 17" zeg ik. We lopen naar het huisje en gaan naar binnen. De binnenkant ziet er beter uit dan de buitenkant. Het is niet heel modern, maar hier kan ik het wel mee de de komende twee weken. 

Mijn zusje is al naar buiten gerend om andere kinderen te zoeken. Ik wil liever eerst mijn koffer uitpakken. Als ik al mijn kleren in de kast heb gelegd, plof ik op mijn bed met mijn telefoon. GEEN WIFI, KUT. En ik heb ook niet zoveel 4G meer. Dit wordt een hele lange week. Op het kleine beetje 4G wat ik nog heb, app ik Iris. 

Het is echt helemaal kut hier

Geen WiFi en alleen maar kleine kinderen

Hoe is het bij jou? X

Iris reageert niet meteen. Dat is ook niet heel raar, want het is pas 8:30. Normaal ben ik nooit zo vroeg wakker. Misschien is dat de reden dat er nog alleen maar jonge kinderen zijn. Ik hoop het maar. Ik besluit om een lekkere frisse ochtend duik te doen. Ik doe mijn bikini aan, pak een handdoek, en loop naar buiten. 

Bij het meer aangekomen, zie ik dat er nog iemand van mijn leeftijd in het water ligt. Hij heeft donker haar en je ziet dat hij een baard probeert te groeien. Tot nu toe lukt het nog niet echt. HIj ziet mijn ook staan en gebaart dat ik moet komen. Ik stap het water in. Tyfus, wat is het koud. Ik moet even doorkomen, maar daarna is het wel lekker. 

"Hey" zegt de jongen. "Hoi" zeg ik. 

"Wanneer ben je aangekomen?"

"Echt net, ik denk een half uur geleden."

"Vind je het tot nu toe een beetje leuk?"

"Niet echt. Alleen maar kleine kinderen en geen WiFi."

De jongen moet lachen. "Ja dat klopt, maar er zijn ook heel veel mensen van onze leeftijd, maar die slapen allemaal nog."

"Ah, oké, nice." 

"Hoe heet je eigenlijk?" vraagt de jongen. "Jasmijn, jij?" "Ik heet Raoul." 

Ik begin het koud te krijgen, dus ik zeg: "Ik ga eruit." "Oké, is goed. Ik ga nog even naar de overkant zwemmen." Ik kijk hem verbaast aan. "De overkant ik echt heel ver." zeg ik. Hij lacht: "Ik doe het elke dag."

Als ik terugkom in mijn huisje, heb ik reactie van Iris:

OMG, ik zou echt niet zonder WiFi kunnen

Hier in Spanje is het echt geweldig! 

Er zijn allemaal gezellige mensen!

Ik merk dat ik jaloers word, dus ik leg mijn telefoon weg en ga douchen. Na het douchen ga ik in bed liggen en de Netflix serie kijken, die ik van tevoren heb gedownload. Ik wilde dat ik thuis was. Met WiFi en andere mensen.