Alleen van Mij

Alles behalve perfect

Het was beter zo. Dat bleek wel na die slap in my face. Met dat koude gezicht zonder ook maar een spier te verreken bij het horen van een groet en het zien van mij.

een leerling die je erg mag

Nou dat was wel echt een teleurstelling. Want hoe goed die intenties van die hoi ook waren. Ook ik wist. Dat het beter is zo. En de confrontatie zette mij aan tot het snel herpakken van mijzelf, terwijl ik haastig de trap af liep en deed alsof dit voorval helemaal niets met me deed

Want ik wil niet dat mensen denken dat ik iets heb met m'n leraar. Want dat is ook helemaal niet zo. Het is een non verbaal iets, wat anderen ook beginnen te voelen

De volgende dag was weer een nieuwe dag. Dus een nieuwe les. Van meneer Winters. Met het duidelijke signaal van gister wist ik dat ik de hele situatie het beste kon loskoppelen en professioneel kon blijven.

Dus dat deed ik. Ik kwam de les binnen en begon te kletsen met de klasgenoten om me heen. We waren spontaan aan het lachen en babbelen over van alles en nog wat. En ik was in een goede mood. Want ik had m'n nieuwe trui aan en een luchtje als mood booster. Dus stond ik te stralen en was ik volop aan het genieten toen ik in gesprek was met mijn mede klasgenoten

Toen kwam de docent binnen. Terwijl ik nog in gesprek was viel ik even stil. Het gesprek ging door, maar in m'n ooghoeken keek ik hoe de docent zich opstelde. Ik dacht dat hij even koud en koel zou zijn als de dag ervoor, maar dat was helemaal niet zo. Hij keek namelijk alles behalve serieus en had zelfs een warme gloed op z'n gezicht toen hij naar me keek. Z'n gezicht verzachtte langzaamaan alsof hij helemaal vergeten was wat zich hier voorgaande afgespeeld had.

Ik was verbaast. Maar deed alsof ik het niet zag. Ik verplaatste mijn punt van aandacht daarna en ging gewoon weer over tot de orde van de dag: Ik was bezig met mijn eigen leven en de kletspraatjes die ik volop aan het houden was.

Even later kreeg ik weer uitleg. van hem. Ik ben immers net van vak gewisseld en heb daarom uitleg nodig die de rest al gehad heeft. Dus onder die één op één tijd kom ik niet makkelijk uit haha Dit keer zat er echter meer afstand tussen. Thank god. We hebben een maatregel.

Maar de benodigde blikken werden nog wel uitgewisseld. Waarin ook weer gecommuniceerd; gelachen of weggekeken werd.

Ik kon hem namelijk gewoon echt niet meer serieus nemen.

Vooral na de opmerking die hij kort ervoor nog tegen mij had gezegd. Ik kon die woorden van hem gewoon niet meer uit mijn hoofd halen. Ik speelde het af in m'n hoofd. en nog een keer. en nog een keer. en nog een keer. Het was gewoon te ongelooflijk wat hij hiermee indirect probeerde te zeggen.

Terwijl klasgenoten er nota bene bij waren

Je kan het op twee manieren opvatten. Maar met de benodigde communicatieve blikken weet je wel wat hij ermee insinueert. Hij kwam vrij nerveus en krampachtig naast mij zitten terwijl hij me haastig vroeg die "moOie zwarte pen van jOu" te geven.. Ik heb een donkere huidskleur, dus hij refereerde naar mij..

Hier schrok ik wel even van.  Gaf hij me nou indirect een compliment dat ik mooi ben..
Dat kan je echt niet zeggen als docent en al helemaal niet tegen een leerling.

Aan de ene kant is het interessant dat hij (een docent) me aantrekkelijk vindt en leuk, maar aan de andere kant is het   raar

Ik vroeg me af of hij wel weet wat m'n leeftijd is. Want misschien dacht hij dat het dan oké was. Of juist niet.. In ieder geval. Nu kan ik er nog wel om lachen.

Maar straks misschien niet meer..

Wat zal ik zeggen.. Het is alles behalve perfect