Güneş| TAMAMLANDI

37

Hoşgeldinizzz :)

Keyfili okumalar <3

Kim daha temiz ?
Üstü başı parlayan mı ?
Yalan konuşmayıp yüreği ışıldayan mı ?

Kim dost ?
Yara bandı yapıştıran mı ?
Yaralarını öğrenmeye çalışan mı ?

Hangisi gerçek ?
Ölüm mü ?
Yaşam mı ?

"Nasıl anlamam ben bunu ? "Deniz Hanım , saçlarını çekiştirerek ameliyathanenin kapısının önünde bir o tarafa bir bu tarafa yürürken hıçkırarak ağlıyordu .

Suçlu hissediyordu .

Çünkü suçluydu , oğlunun içinde kopan fırtınaları aylardır fark edememişti ...

Güneş ağlamaktan kızarmış gözlerini koridorda turlayan annesine çevirdi . Her şey çok ağır geliyordu ve bu yükleri taşımaktan artık öylesine yorulmuştu ki ...

Başını babasının omzundan kaldırıp etrafa daha dikkatlice baktı .

Herkes bir koltukta oturmuş ameliyathaneden çıkmasını umdukları Cenk'i bekliyordu .

"Kaybedemem ben onu Cihan ,"

"Gözümde küçücük o daha . Bana ilk anne diyişini hatırlıyorum ben , ilk yürüyüşünü hatırlıyorum , ilk anaokula gittiğinde benden ayrılamayışını hatırlıyorum oraya bırakırken içim yanmıştı ben toprağa bırakamam oğlumu ."Deniz Hanım kendinden geçmiş gibi durmadan konuşurken Cihan Bey ayaklanarak karısını kollarının arasına aldı .

"Deniz'im ..."

"Gitmeyecek oğlumuz hayatım , iyileşecek ..."

"Kendini öldürmeye çalıştı Cihan , o kadar yorulmuş ve ben görememişim ... "Cihan Bey karısının başını omzuna yasladıktan sonra elleriyle saçlarını okşuyordu .

"Her şey düzelecek , geçecek hepsi söz veriyorum ."

Güneş , gözlerini anne ve babasından ayırıp güçlükle oturduğu sandalyeden kalktı . Ağır adımlarla tuvalete doğru ilerlerken Hazar kardeşinin bileğini kavrayarak onu durdu .

"Güneş'im ..."dedi parmaklarıyla gözlerini temizlerken .

"Güzelim , lütfen biraz uyu abiciğim perişan oldun . "Güneş kurumuş dudaklarını ıslatıp bileğini abisinden kurtarıp tuvalete doğru ilerlemeye devam etti .

Koridorun sonundaki tuvalete ulaştıktan sonra boş kabinlerden birine girip kapıyı kilitledi ve dizlerinin üstüne çöküp midesinde olan her şeyi boşaltmaya başladı.

Bir yandan da hıçkırarak ağlıyordu .

Bacaklarını kendine doğru çektikten sonra başını dizlerine yasladı .

Herkese yüktü .

Yanında büyüdüğü ailesine de yüktü , gerçek ailesine de yük oluyordu .

Belki de Asrın'nın kalbine de yüktü .

17 yaşında belki de doludizgin bir aşk yaşayabilecekken , Güneş kendi kanserini onun kalbine de yayıyordu .

Gerçek ailesinin yanına hiç gelmemeliydi belki de .

Daha fazla yük olmamalıydı kimsenin kalbine.

Kabinin kapısının tıklatıldığını duyduğunda gözlerini silip oturduğu yerden kalktı .

"Güneş ! "Yekta abisinin sesini duyduğunda kaşlarını çatarak kapıyı açtı .

"Abi , kadınlar tuvaleti burası niye girdin buraya ? "