Zerdias, verloren verhalen

Deel I: Levenloos

Toen ik mijn ogen opende, geloofde ik niet wat ik zag. Ik was niet meer op de plek die ik thuis noemde, ik was niet meer op mijn planeet Theia. Ik was in een plek waar geen leven te bespeuren was, ik zag enkel zand en mijn mond smaakte naar het stof dat in de beigekleurige lucht hing. De atmosfeer voelde anders aan, het voelde zwaarder dan ik gewend was en de ijzige wind maakte het allemaal niet beter. Toen ik opstond moest ik even wennen, het was allemaal zo vaag en zelf stappen voelde anders aan. Ik kon me niet voorstellen hoe ik er beland was, en waar ik naar toe moest om thuis te raken. Alles wat ik wist was dat ik alleen was, en dat ik moest oppassen. Want stel er is toch leven hier, wie weet zitten ze me nu al te bekijken met vragende ogen. Het enigste wat in me opkwam was dat ik moest blijven wandelen, wie weet kon ik wel ergens hulp vinden. Echter leken mijn kansen daar zeer klein voor, aangezien er op deze planeet nog geen druppel te vinden was. Het engste vond ik het blootgesteld gevoel, dit kreeg ik door al de angsten die ik toen had. Ook voelde ik mijn magie niet meer, en de herinneringen van hoe ik hier gekomen ben zijn ook grotendeels afwezig. Wat moest ik nu doen? Ik zat vast... Zonder water, voedsel of warme kledij. Diep van binnen wist ik het wel, ik wist dat ik het op deze manier niet lang meer zou overleven. Daar stond ik dan de machtigste magiër van mijn planeet, hellemaal alleen en radeloos.

Mijn gedachten waren echter ook zo verstrooid, ik dacht aan dingen zoals wat zou mijn mentor in deze situatie doen?, hoe ben ik hier beland?, weet iemand dat ik er niet meer ben?, en nog veel meer. Na een paar uur van wandelen had ik nog geen enkel resultaat, mijn magie was ook echter niet sterk genoeg om op te stijgen en een beter zicht te krijgen. Ik besloot dan maar om te gaan slapen, ik vond een klein grotje dat perfect was om de nacht in door te brengen. Hij was vrij verborgen en dat gaf me een veilig gevoel, je kunt maar nooit zeker genoeg zijn. Na een paar uur vielen mijn ogen rustig aan toe, en toen ik wakker werd was het nog steeds nacht. Er was nergens iets van een hemellichaam te bespeuren, ik had het zo koud. Het voelde alsof delen van mijn ziel rustig begonnen af te brokkelen, ik voelde me net zoals hetgeen wat ik zag... Levenloos. Er waren zelf momenten waar ik dacht dat ik dood was, en dat dit mijn eeuwige straf was. Dagen gingen voorbij, en het enigste wat ik heb gedaan is wandelen. Uren door de zanden en de stoffige lucht. Maar mijn lichaam kon het niet meer volhouden, het was allemaal te veel. Toen ik mijn ogen weer opende lag ik opeens op de koude en zanderige grond, ik moet er wel al uren gelegen hebben. Ik voelde echter mijn armen en benen niet meer, en ik dacht dat het punt van mijn dood gekomen was. Daar lag ik dan, wachtend om mijn laatste hartklop. Ik moest aan zoveel denken, zoals mijn verleden en mijn mentor die me had opgevoed sinds mijn ouders mij verlaten hadden. Als dit mijn leven was kon ik veel zeggen, want ja ik heb fouten gemaakt maar ik ben ook erg gegroeid. Ik had het verleden achter me gelaten, Zero dat was mijn naam toen... Maar dat is dan ook weer 53 jaar geleden, de inwoners van Theia herkende me nu onder een andere naam opper magiër Amertius. Ik ben niet bang voor wie ik ooit was, ik heb mooie momenten gehad in de tijden van Zero. Mijn dagen in de toren waar ik met iedereen speelde waren geweldig, echter dacht mijn mentor daar altijd anders over. Ik kan ook niet stoppen met het denken over de vraag "Wat zou mijn mentor, Alexander in deze situatie doen?" Ik kon geen enkel mogelijk antwoord bedenken. Na twee dagen begon het moeilijker te worden om te ademen, het voelde alsof er iets op men borstkast lag. De koud begon aan me te vreten, sommige delen van mijn lichaam begonnen zelf te verbranden door de constante koude temperaturen. Toen ik op de derde dag mijn ogen sloot om te gaan slapen gebeurde er echter iets wat alles zou kunnen veranderen.