You are the only Exception!

သို႔ႏွင့္ပင္ စီးလာေသာေဝါ့ကင္းရွူးကိုခၽြတ္ကာ ေရထဲဆင္းၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ နိုရာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာႏွင့္ စိတ္ကူးထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။အေတြးေတြႏွင့္ ဟိုခုန္ဒီကူးလုပ္ေနစဥ္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေက်ာက္တုံးေတြၾကားကေန ေလၽွာကနဲထြက္လာေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအေကာင္ကိုျမင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေသြးပ်က္ကာ ႐ုတ္တရက္လွည့္ေျပးလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေျခခ်လိုကၼိေသာေနရာက ခၽြန္ျမျမေက်ာက္တုံးေပၚသို႔ျဖစ္သြားရသည္။ေၾကာက္လန႔္တၾကားေျပးလိုကၼိသည္ေၾကာင့္ အားရပါးရနင္းခ်လိုကၼိေသာေျခေထာက္ကို ေက်ာက္တုံးအခၽြန္က ရႊပ္ကနဲ႔ေနေအာင္ပင္ အပီအျပင္ထိုးခြဲပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။အခုေတာ့ ျမင္လိုက္ရေသာေႁမြဆိုသည္မွာလည္း သူ႔လမ္းသူ ေအးေဆးသက္သာစြာ ကူးခတ္သြားၿပီျဖစ္ကာ ဘယ္​ေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ေပမဲ့ နိုရာတစ္ေယာက္တည္းသာလၽွင္ ဟက္တက္ကြဲဒဏ္ရာတစ္ခုႏွင့္အတူ စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ အေဖာ္မဲ့စြာျဖင့္ ငုတ္တုတ္ေလးျဖစ္ေနရသည္။

ေဖေဖျပင္ေပးထားသည့္ လြယ္ေနက်ေက်ာပိုးအိတ္လည္းပါမလာေသာေၾကာင့္ ေဆးထည့္၍မရသည့္ေျခေထာက္ကို အသာအယာကိုင္ၾကည့္ေနစဥ္

"ငနို..."

"ဟင္ ကိုကို..."

ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကိုျဖစ္သူကိုေတြ႕လိုက္ရသည္မို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲျပဳံးရႊင္သြားရေသာမ်က္ႏွာေလးႏွင့္အတူ ဝမ္းသာအားရေခၚလိုကၼိသည္။ေနသန္က နိုရာ့မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေသြးစို႔ေနေသာေျခေထာက္ကိုျမင္လၽွင္ ခ်က္ခ်င္းပဲအနားကိုေရာက္လာရင္းမွ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ကာ ေျခေထာက္ကိုကိုင္ၾကည့္သည္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ..."

ထိုအခါတြင္ အေစာတုန္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသမၽွေတြအကုန္လုံး တစ္မုဟုတ္ခ်င္းလြင့္စင္ပေပ်ာက္သြားၿပီျဖစ္သည့္နိုရာသည္ ဟက္တက္ကြဲေနေသာေျခဖေနာင့္အေၾကာင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေျပာျပလိုက္သည္။

"ေက်ာက္တုံးထဲကေန ေရေႁမြထြက္လာလို႔ လန႔္ၿပီးေတာ့ေျပးလိုက္တာ...။နိုရာနင္းလိုက္တဲ့ေက်ာက္တုံးႀကီးက အခၽြန္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ ဒီလိုျဖစ္သြားတာပဲ..."