Stand-alone Story | She met her variant, and apparently he's a he.
***
A novel.
After losing their parents at a young age, Astra with her brother, Elmond, became an orphan who later on was adopted by their aunt. Astra is about to lose herself and he...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Episode 7 : The Prince and the Fox who crossed the multiverse
David
"Anong tinitingin-tingin mo sa'kin?" masungit na sabi no'ng maliit na bata habang nakatitig sa akin. Nanlalaki ang mga mata niya at akala niya matatakot ako kung aasta siya na mas matangkad sa akin.
"Wala lang," sabi ko bago umupo sa sahig habang pinagmamasdan ang mga batang naglalaro hindi kalayuan mula sa amin.
"Bakit ka ba nandito? Bakit ayaw mong puntahan ang mga kaibigan mo?" tanong nito sa akin bago umupo rin sa tabi ko. Nang lingunin ko siya, nakita ko na may kunot ang noo niya. Halata rin sa mukha niya na malapit na siyang umiyak pero pinipilit niyang magtapang-tapangan.
"Ayoko silang kalaro e, madaya sila makipaglaro," saad ko bago ako muling tumingin sa mga kagaya naming bata na naghahabulan sa damuhan.
"Madaya sila?" tanong niya sa akin.
Tumangi ako. "Oo. Hindi rin sila marunong maglaro ng tama kaya ayoko sila kalaro. Hindi naman masaya kalaro 'yang mga bata na 'yan e," sabi ko bago ako tumayo. "Gusto mo ba tayo na lang maglaro? Tingin ko naman mas magaling ka maglaro kaysa sa kanila," ani ko pa bago ko ibuka ang palad ko at iabot ito sa kaniya.
Sandali niya 'yong pinagmasdan.
"Gusto mong makipaglaro sa akin?" tanong niya na para bang namamangha na inaabot ko sa kaniya ang kamay ko.
Tumango ako bago ngumiti. "Oo naman. Gusto mo maging magkaibigan pa tayo e," saad ko.
Hinawakan niya ang kamay ko kaya tinulungan ko siyang tumayo. "Deal," aniya bago ngumiti.
Sabay naman kaming natawa bago kami naglaro sa playground. Kaming dalawa lang. Hindi namin inisip ang ibang mga bata na naglalaro sa lugar na 'yon. Basta sa mundo namin, kaming dalawa lang ang magkalaro.
"Linn! Linn!" Ilang beses kong tawag sa pangalan niya habang ika-ika kaming naglalakad. Hindi ko alam kung saan kami papunta, o kung saan kami pupunta. Ang nasa isip ko lang, kailangan kong mapagamot si Linn sa lalong madaling panahon.
"Bossing..." aniya sa mahina at pababang tono.
"Linn, huwag kang matutulog. Ang bigat mo," sabi ko; pilit na pinapa-angat ang nakapanlulumong sitwasyon namin.
Naka-akbay siya sa akin kaya pasan-pasan ko ang bigat niya habang naglalakd kami. May mga taong nakakakita sa amin pero ni isa sa kanila ay walang tumulong. Para bang normal lang sa kanila na makakita ng dalawang tao na nag-aalalayan, may dugo sa uluhan, at halos mawalan na ng malay habang naglalakad sa gilid ng kalsada.
Hindi ko alam kung saan kami napadpad, pero nakakasiguro ako na malayo ito mula sa palasyo.
Bigla akong napatitig sa mga sasakyan na dumadaan. Naisipan kong tumawag na lang ng taxi, pero nagulat ako ng mapansin ko na may gulong ang mga ito.
