Hard to love

31.

Έχω έρθει κάτω από το σπίτι του πατέρα μου χωρίς να το γνωρίζει κανείς, ούτε η Valentina. Η Rossa τον τελευταίο καιρό δεν απαντάει στις κλήσεις μου και καθε φορά που αποφασίζει να σηκώσει το τηλέφωνο, ο τρόπος της είναι απότομος και κοφτός. Έχω την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Καθώς περίμενα στο αμάξι λίγο πιο πέρα από εκεί που βρισκόταν το σπίτι είδα τον πατέρα μου να βγαίνει έξω και έτσι αποφάσισα να κάνω την κίνηση μου. Φαινόταν αναστατωμένος και μπορούσα να διακρίνω στο βλέμμα του, την έντονη οργή του. Όταν τον είδα να μπαίνει στο αμάξι και να φεύγει, βγήκα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα με γοργά βήματα προς το σπίτι. Χτύπησα την πόρτα και μετά από λίγο άνοιξε η Rossa.

" Lorenzo, τι κανεις εσυ εδώ; " Είπε κοιτώντας εξεταστικά τον χώρο τριγύρω της. Πρέπει να φύγεις, είναι ο πατέρας σου μέσα. Συνέχισε να λέει, ενώ προσπαθούσε να κλείσει την πόρτα.

Κοπάνησα με δύναμη την πόρτα και μπήκα μέσα, εκείνη ποδοπάτησε και έστριψε το βλέμμα της άλλου. Δεν με κοιτούσε.

" Μην μου λες ψέματα, μόλις τώρα τον είδα που έφυγε. "

" Rossa, γιατί δεν με κοιτάς; " Την ρώτησα, μα απάντηση δεν πήρα. Εκείνη άρχισε να περπατάει γρήγορα προς το εσωτερικό του σπιτιού αποφεύγοντας με. Πήγα κοντά της με γρήγορα βήματα, της έπιασα το χέρι και την γύρισα απαλά ώστε να με κοιτάει.

Τα μάτια της ήταν σφιχτά κλειστά, το πρόσωπο της ήταν κόκκινο και είχε μερικά μελανά σημαδια στο πάνω μέρος του κεφαλιού της. Γύρισα με το χέρι μου το πρόσωπο της, για να δω καλύτερα τα χτυπήματα.Ήταν σε άσχημη κατάσταση και ήταν όλα τους αρκετά αισθητά. Ο θυμός μέσα μου άρχισε να φουντώνει, πως της το έκανε αυτό ο πατέρας μου.

" Rossa, πες μου ο πατέρας μου στο έκανε αυτό; " Φώναξα, ενω την ταρακούνησα από τους ώμους για να μιλήσει. Στην αρχή δεν μιλούσε και άρχισε να κλαίει σιγανά κοιτώντας κάτω.

" Rossa μίλα! " Το βλέμμα μου πλέον είχε αγριέψει, το μόνο που ήθελα ήταν να βρω τον πατέρα μου και να τον χτυπήσω, πως τόλμησε να απλώσει χέρι πάνω της. Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με τα γαλανά μάτια της τα οποία φαίνονταν άψυχα, το γαλάζιο τους φάνταζε άχρωμο.

" Δεν σε αφορά Lorenzo και κακώς που ήρθες, να φύγεις τώρα και να μην ξαναέρθεις εδω! " Απάντησε βγαίνοντας από το κράτημα μου, ενώ κατευθύνθηκε προς την πόρτα κάνοντας μου νόημα να βγω έξω.

" Αυτός στο έκανε, έτσι δεν είναι; Γιατί γαμωτο τον προστατεύεις, πες μου γιατί το κανεις αυτό στον εαυτό σου; Τα παιδιά δεν τα σκέφτεσαι; " Της φώναξα τόσο δυνατά, που την είδα να τρέμει από φόβο. Όσο θυμο και αν έχω μέσα μου για εκείνη, δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Είναι σαν δεύτερη μητέρα μου, από μικρός έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη γι αυτήν.