His lover [book2]

Κεφάλαιο 6/ Dandelions

Το αγαπημένο μου κεφάλαιο μέχρι στιγμής, καλή ανάγνωση.

Έχουν περάσει αρκετές ώρες, καθόμαστε ακόμα κάτω από το δέντρο χωρίς να μιλάμε. Δεν είναι άβολη η ησυχία όμως.

Άβολο είναι ότι πριν δύο χρόνια αυτός ο άνθρωπος ήταν η καθημερινότητα μου, μέρος της ρουτίνας μου. Πλέον κάποια άλλη είναι η καθημερινότητα του, μερος της ρουτίνας του, ο άνθρωπος του. Αλλά δεν φταίει αυτός, μόνο εγώ.

Γυρνάω να τον κοιτάξω, χαμογελάει καθώς παίζει με ένα κλαδί στο χώμα από κάτω μας, χαμογελάω και εγώ.

"δεν είναι τρομακτικό πως αλλάζουν τα πράγματα;" ρωτάει και το σκέφτομαι για λίγο

"τρομακτικό είναι το ποσό αφήσαμε τα πράγματα να αλλάξουν" γυρνάει να με κοιτάξει, τα μάτια του, δεν μπορώ να τα διαβάσω.

"ξέρεις" παίρνει μια βαθιά ανάσα "σχεδόν κάθε μέρα αναπολώ τις μέρες που περνούσαμε μαζί "αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου. "ήξερα τι ήθελα, όσο μικρός και αν ήμουν " χαμογελάω ξέροντας ότι εννοεί εμένα.

"εκείνο το βράδυ" σταματάει και παίρνει ακόμη μια βαθιά ανάσα "δεν με ένοιαξε που δεν ένιωθες το ίδιο" τώρα κόβεται η δική μου ανάσα, αλλά πάλι δεν βρήκα το θάρρος να του πω την αλήθεια.

" ήρθα στο αεροδρόμιο " παραδέχεται και νιώθω το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει.

" έφτασα μέχρι το σπίτι της Μυρτώ, κατάφερα να μπω μέσα, αλλά την στιγμή που με άγγιξε ήξερα ότι δεν ήθελα αυτό, την στιγμή που την κοίταξα, τα μάτια της δεν πλησίαζαν καν τα δικά σου, έτρεξα, χωρίς να της εξηγήσω, γύρισα στο σπίτι, αλλά δεν ήσουν εκεί" Τρίτη βαθιά ανάσα " ένιωθα ότι θα πάθω κρίση πανικού, μόνο στην σκέψη ότι αυτό ήταν το τέλος, έτρεξα στο αεροδρόμιο, έφτασα την ίδια στιγμή που το αεροπλάνο σου απογειώθηκε "

Η καρδιά μου παγώνει

Τετάρτη βαθιά ανάσα

" εκείνο το βράδυ" ανάσα " δεν μπήκα στο αεροπλάνο" παραδέχομαι" δεν μπορούσα να το κάνω, δεν μπορούσα να φύγω έτσι, ξέροντας ότι σε έχω πληγώσει " τα μάτια του έχουν γεμίσει δάκρυα αλλά δεν τα αφήνει να κυλισουν "γύρισα, γύρισα στο σπίτι, όχι για να πω αντίο, ήμουν αποφασισμένη να μείνω"